Ίσως η μοναξιά να ΄ναι η λύση

Μοναξιά∙ ουσιαστικό, γένους θηλυκού. Στους περισσότερους εμπνέει φόβο, αβεβαιότητα και δημιουργεί άσχημες σκέψεις. Συνήθως, οι άνθρωποι πασχίζουμε να ξεφύγουμε από αυτήν με κάθε δυνατό τρόπο. Καλούμε φίλους, παρέες, συντρόφους κι αφιερωνόμαστε περισσότερο στο τι θέλουν οι άλλοι παρά εμείς οι ίδιοι. Κι αν βρεθούμε εν τέλει μόνοι μας, μια αδιαφανής πλερέζα τρόμου σκεπάζει τις σκέψεις και το μυαλό μας.

Δουλειές, μαθήματα, λογαριασμοί∙ όλα μας κατακλύζουν, μας πνίγουν, η ύπαρξή μας φαντάζει αβάσταχτη. Τι φταίει; Γιατί νιώθουμε έτσι; Ίσως να ‘ναι το εγώ μας. Πού χάθηκε ο χρόνος που έχουμε ανάγκη για να είμαστε εμείς καλά; Ξεχάστηκε μέσα σε κάτι σκονισμένες γωνιές του μυαλού μας. Βάλαμε πάνω από εμάς όλους τους άλλους, αλλά δεν είναι θέμα εγωισμού, μα ανάγκη επιβίωσης. Αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας κι αν δεν αγκαλιάσουμε τη μοναξιά μας, πώς θα συμβιώσουμε με όλους τους υπόλοιπους;

Αυτά τα βράδια που δεν αντέχουμε ούτε την ύπαρξή μας, αυτές οι στιγμές είναι που θα μας οδηγήσουν στην αποδοχή μας. Αυτές τις σκοτεινές στιγμές, που η ψυχή μας κι οι σκέψεις μας μαυρίζουν το δωμάτιο κι η μοναξιά μας ουρλιάζει αναζητώντας μια λύση. Κι εμείς τι κάνουμε, συνήθως, σε τέτοιες περιπτώσεις; Τη φυλακίζουμε, τη φιμώνουμε, με δυνατή μουσική κι ένα μπουκάλι αλκοόλ.

Ας μην κάνουμε αυτό για ακόμη μια φορά. Ας αφήσουμε τις κραυγές της μοναξιάς να κατακλύσουν το δωμάτιο. Αυτοί είμαστε. Οι σκέψεις μας δεν είναι ένας μοχθηρός δαίμονας, που μας κατατρέχει και μας κατασπαράζει εκ των έσω. Είναι η φωνή της λογικής μας, είναι ο εαυτός μας που παλεύει να μας κάνει να καταλάβουμε πόσο ανάγκη έχει να του αφιερώσουμε λίγο χρόνο απ’ τη μέρα μας.

Το μυαλό μας είναι σαν μια μικρή μηχανή με γρανάζια. Για να λειτουργήσουν όλα αυτά αρμονικά και σε τέλειο συγχρονισμό πρέπει εμείς οι ίδιοι να φροντίσουμε να κρατήσουμε όσο πιο καλολαδωμένη τη μηχανή μας. Όσο παραμελούμε το μυαλό μας, αγνοούμε τον εαυτό μας και δεν του αφιερώνουμε ελάχιστο απ’ το χρόνο μας, τότε κι εκείνο μας γκρεμίζει χωρίς κανένα έλεος.

Ο χρόνος μας είναι λίγος και πολύτιμος, οφείλουμε να μάθουμε να τον διαχειριζόμαστε ανάλογα, λοιπόν. Ένα βράδυ αγκαλιά με την κουβέρτα μας, με τα μάτια μας κλειστά και το μυαλό να ταξιδεύει, χορεύοντας στο ρυθμό της  εσωτερικής μας μελωδίας -ήχος μοναδικός για κάθε άνθρωπο. Αυτό έχουμε ανάγκη, αυτό χρειάζεται το σώμα μας, αυτό λείπει απ’ τη ζωή μας.

Η μοναξιά είναι ο μόνος φίλος μας που δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Θα είναι πάντα εκεί στις δύσκολες στιγμές, έτοιμη να μας βοηθήσει να αναθεωρήσουμε τις επιλογές μας, να σκεφτούμε τα λάθη μας και να αγαπήσουμε κάθε ψεγάδι μας. Δεν είναι πάντοτε κακή η μοναξιά ούτε τόσο αβάσταχτη όσο την παρουσιάζουν. Είναι, όμως, η κατάλληλη ευκαιρία για να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό μας, κάτι που όλοι μας το έχουμε ανάγκη λίγο-πολύ.

Στην αρχή φαντάζει αδύνατο, επίπονο, αβάσταχτο. Κι όμως, αυτό είναι το σημάδι πως την έχουμε ανάγκη. Γιατί για να έχουμε αυτή τη στάση σημαίνει πως μας απασχολούν ίσως άλυτα προβλήματα της ζωής μας, που αφήνουμε πίσω χωρίς να τα διευθετούμε. Το πέρασμα του χρόνου κι η δύναμη της συνήθειας έχουν τρομερή επίδραση στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. Μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, ο χρόνος που θα αφιερώνουμε στη μοναξιά μας θα είναι ευεργετικός και τα αποτελέσματα εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Το να βάζουμε κάποιες στιγμές το εγώ μας και τη μοναξιά μας πάνω απ’ τους άλλους –πάντοτε ακολουθώντας τα λογικά πλαίσια, χωρίς να φτάνουμε στην αποξένωση– μπορεί να μας ανοίξει τους ορίζοντές μας σε νέους κόσμους, σε συνάρτηση με την κοινωνική επαφή. Αν δε φιλτράρουμε ή δε σκεφτούμε μόνοι μας όσα ακούμε καθημερινά, πώς θα ανοίξουμε τα μάτια και την αγκαλιά μας στον κόσμο;