Γυναίκες. Γυναίκες δυνατές όπως μάνες, πολιτικοί, συγγραφείς, οι οποίες έγιναν παραδείγματα άξια θαυμασμού για όλους τους ανθρώπους. Σιμόν ντε Μποβουάρ, Μαρία Κιουρί, Μαρία Γουολστόνκραφτ. Ονόματα ιστορικά για την εξέλιξη του φεμινισμού. Ανά τους αιώνες περάσαμε πολλά. Χειραφέτηση, ανεξαρτησία, ψήφος, καταφέραμε να βρίσκουμε μόνες μας δουλειές και να είμαστε οικονομικά ανεξάρτητες. Μπορούμε πλέον να μην έχουμε ανάγκη κανέναν για να ζήσουμε όπως μας αρέσει. Είμαστε ελεύθερες. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν ακόμη πολλά κατάλοιπα σεξισμού στην κοινωνία που ζούμε.
Το μεγαλύτερο στίγμα που φέρουμε ως γυναίκες είναι πως πρέπει να είμαστε και να δρούμε με συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος ανταποκρίνεται στα στερεότυπα του πώς πρέπει να φαίνεται και να φέρεται το γυναικείο φύλο. Μερικά από αυτά είναι: η αποτρίχωση παντού σε κάθε σημείο του σώματος, να φοράμε τακούνια, να μην ντυνόμαστε προκλητικά, να μην αντιμιλάμε σε μια παρέα, να μην υψώνουμε τη φωνή μας, να ξέρουμε να μαγειρεύουμε, να είμαστε καλές μάνες, να καθόμαστε πάντα με καθώς πρέπει τρόπο, να μην τρώμε σε εξωτερικό χώρο, να βαφόμαστε, να βάφουμε τα μαλλιά, να φτιάχνουμε τα νύχια μας (χέρια-πόδια φυσικά).
Αυτά φυσικά είναι ελάχιστα απ’ αυτά που καλείται μια γυναίκα να ακολουθεί καθημερινά στη ζωή της, αν θέλει να έχει την αποδοχή του κοινωνικού περίγυρου. Η προσωπικότητά μας φαίνεται να μην έχει και τόση σημασία, αλλά να καθοριζόμαστε απ’ το πώς φαινόμαστε. Μάλιστα αυτό πολλές φορές είναι για κάποιους σημάδι για το πόσο σωστά ή λάθος μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε δουλειές που αναλαμβάνουμε.
Το θέμα, όμως, ξέρετε ποιο είναι; Δεν πρόκειται να τα κάνουμε όλα αυτά όλες κι όχι από αντίδραση αλλά απλώς γιατί δε θέλουμε. Δε θέλουμε να ταλαιπωρούμε σώμα και ψυχή για ν’ αρέσουμε στα σεξιστικά στερεότυπα της κοινωνίας. Τα καλούπια είναι για τα γλυκά, όχι για τους ανθρώπους. Όπως όλοι οι άντρες είναι διαφορετικοί κι έχουν άλλες προσωπικότητες, μάντεψε! Το ίδιο ακριβώς είναι και η γυναίκα. Κάποια μπορεί να θέλει να φωνάζει και κάποια να μιλάει χαμηλόφωνα. Άλλη μπορεί να θέλει να μην έχει τρίχα πάνω της κι άλλη να είναι γεμάτη. Δικαίωμά της.
Γυναίκα δε σημαίνει να έχεις μία συγκεκριμένη προσωπικότητα. Δεν είμαστε όλες ίδιες λες και βγήκαμε από γραμμή παραγωγής. Αν ο κόσμος θέλει τέτοιες γυναίκες, ας βγάλει πλαστικές κούκλες που δε θα του φέρνουν κι αντιρρήσεις. Αλλά όσο ζουν γυναίκες, άντρες και γενικά άνθρωποι θα υπάρχουν παραλλαγές. Δεν μπορεί κανείς να είναι ίδιος με έναν άλλον, πόσο μάλλον όλο το γυναικείο φύλο να είναι ίδιο.
Ζούμε σε μια υπερσύγχρονη κοινωνία και είναι απαράδεκτο να πρέπει να μιλήσουμε για τέτοια θέματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Όσον αφορά τους άντρες και τις γυναίκες που στοχοποιούν το γυναικείο φύλο, αν εσείς μπορείτε να αντεπεξέλθετε σ’ όλες αυτές τις απαιτήσεις μπράβο σας, αλλά δεν έχετε κανένα δικαίωμα να σχηματίζετε άποψη ή να κατακρίνετε έναν άνθρωπο επειδή δεν ανταποκρίνεται στις δικές σας προσδοκίες.
Σας έχω νέα. Οι προσδοκίες είναι δικές σας κι υποκειμενικές, όχι παγκόσμιες κι αντικειμενικές. Ίσως ποτέ η κοινωνία να μην απαλλαχτεί απ’ τα στερεότυπα που την διατρέχουν, αλλά θέλω να ελπίζω στη δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας για αλλαγή και αυτοβελτίωση.
Ο φεμινισμός δε γεννήθηκε για να μειώσει το αντρικό φύλο και να βάλει στη θέση του το γυναικείο. Γεννήθηκε για να υπερασπίζεται την ισότητα μεταξύ των δυο φύλων. Ο φεμινισμός υπάρχει για να στηρίζει τις γυναίκες απέναντι στα στερεότυπα που τρέφουν οι ανασφάλειες των ανθρώπων. Καμία φεμινίστρια δε θεωρεί τον εαυτό της ανώτερο από κάποιον άλλο άνθρωπο. Κάθε φεμινίστρια μάχεται και για τα δύο φύλα, για κάθε κοινωνική ανισότητα.
Γυναίκα σημαίνει δύναμη, ανεξαρτησία, ισχύς και δε θα πρέπει ν’ αφήνουμε κανέναν να υπονομεύει το ποιόν μας γιατί δεν ταιριάζουμε στα στενά περιθώρια του μυαλού του. Το φύλο μας έχει καταφέρει να επιζήσει μέσα από τεράστιες κοινωνικές κρίσεις και είναι εδώ για να μείνει και να στηρίξει όποιον νιώθει ότι αδικείται, χωρίς να τον καθορίζει απ’ το φύλο του, τη σεξουαλικότητά του ή την εμφάνισή του. Είμαστε γυναίκες δυνατές, περήφανες και μοναδικές. Είμαστε εδώ για τους πάντες.
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου