Όσα με νοιάζουν σε σένα όλα μοιάζουν

Τι κι αν ζούσε το σώμα μου; Ποτέ πριν σε γνωρίσω δεν έζησε η ψυχή μου. Το κορμιά στροβιλίζονταν μέσα στη δίνη του χρόνου χωρίς να ενώνονται ποτέ. Μα κάπου εκεί, στη στροφή της ζωής μου, βρισκόσουν εσύ στην αναμονή μου. Ήταν σαν να με περίμενες να περάσω, σαν να ήξερες πως ο ένας προοριζόταν για τον άλλον. Οι ζωές μας έμελλαν να συναντηθούν και να γίνεις ο κόσμος μου κι η προσοχή μου.

Κάθε μέρος της ζωής μου άλλαξε κι όλα έγιναν εσύ με έναν τρόπο μαγικό και φυσικό ταυτόχρονα. Φυσικό γιατί δεν πίεσε κανένας απ’ τους δυο μας τον άλλον παρά βγήκε και μας κατέκλυσε με τόση ένταση κι έρωτα. Και μαγικό γιατί ήταν σαν όλα πια στη ζωή μας να ήταν λίγο πιο εύκολα να τα διαχειριστούμε, σαν όλα αυτά που είχαμε περάσει πριν γνωριστούμε να μη μας κυνηγούσαν πια.

Έμαθα να αγκαλιάζω τον εαυτό μου γιατί μου έδειξες εσύ τον τρόπο να αγαπιέμαι. Δεν παραιτήθηκες ποτέ απ’ το να προσπαθείς για εμένα κι ας έβλεπες πως είχα συμπεριφορές που ίσως στο μέλλον να μην ήταν κι οι καλύτερες για τη σχέση μας. Όμως, ξέρεις, τι έκανες; Με έπιασες απ’ το χέρι και προχωρήσαμε μαζί σε αυτό που λέγεται «ζωή». Μου έδειξες έναν άλλον κόσμο, που κάποτε ούτε καν φανταζόμουν.

Αυτό ήταν και το κομβικό σημείο μας όπου αλλάξαμε κι οι δυο -μα όχι γιατί ήμασταν κακοί άνθρωποι μέχρι πριν, αλλά γιατί απλά θελήσαμε μαζί να γίνουμε όσο καλύτεροι μπορούμε ο ένας για τον άλλον, αλλά και για μας τους ίδιους. Γίναμε ο ένας κόσμος του άλλου καθώς μπλέχτηκαν οι ψυχές μας σε ένα υπέροχα μελωδικό, συγχρονισμένο χορό. Με ένα μικρό σου χάδι γιάτρεψες κάθε μου πληγή, απέβαλες κάθε άγχος κι αβεβαιότητα. Η εμπιστοσύνη πια για μας ήταν μονόδρομος.

Κάθε πράγμα της ζωής μου πλέον έχει πάνω το όνομά σου. Έχεις χαραχτεί τόσο ανεξίτηλα σε καθετί δικό μου που μόνο μια σφαίρα θα σε βγάλει από εκεί. Κάθε πτυχή της ζωής μου πλέον είναι ένα με εσένα, όχι γιατί δεν μπορώ να πάρω αποφάσεις ή να ζήσω μόνη μου, αλλά γιατί μου έμαθες πώς να αγαπάω και να παλεύω για ό,τι επιθυμώ.

Είσαι ο άνθρωπος που θαυμάζω περισσότερο στη ζωή μου -για όλα αυτά που ίσως εσύ να μην παραδέχεσαι για τον εαυτό σου. Η ζωή μου σχηματίστηκε κι αναθεωρήθηκε μέσα απ’ τα χέρια σου. Κι εκείνη την αγκαλιά που ό,τι αγγίζει το γιατρεύει.

Πλέον είσαι το πιο ευχάριστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Ο πρωινός καφές απέκτησε άλλο νόημα κι ύφος, το ξύπνημα είναι πιο γλυκό όταν ξέρω πως θα ‘σαι εκεί όταν ανοίξω τα μάτια μου, οι βόλτες μας θα είναι κάθαρση στη δηλητηριασμένη απ’ το άγχος της ρουτίνας μας. Όλα, αγάπη μου, έχουν τα μάτια σου, όλα είναι εσύ κι αξίζουν να είσαι εσύ. Αξίζεις να σου μοιάσουν όλοι λίγο. Ίσως έτσι να ήταν και λίγο καλύτερος ο κόσμος.