Μοναδικά διαφορετικοί, μα ταυτόχρονα κι ίδιοι

Η διαφορετικότητα είναι το μέσο επικοινωνίας μας. Μέσα από τις αντίθετες συμπεριφορές, αντικρούεσαι, ταυτίζεσαι, μεταπείθεσαι. Μέσω της συναναστροφής και της κοινωνικοποίησης μαθαίνεις να διαλλάσσεσαι ανάμεσα σε καταστάσεις, ανακαλύπτοντας πτυχές από έναν εαυτό, που δε γνωρίζεις πως μπορείς να κατακτήσεις.

Ανάμεσα από διαφορετικούς ανθρώπους, συμπεριφορές και καταστάσεις μπορείς να μάθεις να πατάς στα ποδιά σου. Να αγαπάς αυτό που πραγματικά είσαι. Μαθαίνεις να αναγνωρίζεις τα ερεθίσματα, που βρίσκονται γύρω σου. Να αποζητάς καταστάσεις που σε μεγαλώνουν και ανακαλύπτουν την εξέλιξή του νέου σου εαυτού. Αυτού του Εγώ που έρχεται να σε συναντήσει στο μέλλον. Προσπαθώντας να βρεις την ευμάρεια που σου αξίζει. Την κατανόηση και την αποδοχή της διαφορετικότητα στους ανθρώπους.

Η αντίληψη των γύρω μας διαμορφώνεται ανάλογα με τη διαφορετική ιδιοσυγκρασία. Αρκετές φορές παρατηρούμε πως τα ίδια γεγονότα που εξελίσσονται την ίδια χρονική περίοδο, τον ίδιο τόπο και σε κοινούς ανθρώπους εξιστορούνται με διαφορετικές λέξεις και συναισθήματα. Οι οπτικές γωνίες, που αναπαράγεται ένα γεγονός, ποικίλουν ανάλογα με τον αριθμό ατόμων και την αντίληψη αυτών που το βίωσαν.

Μπορούμε να θεωρήσουμε πως ένας από τους βασικούς ρόλους που διαμορφώνονται διαφορετικές αντιλήψεις και οπτικές γωνίες στις εμπειρίες των ανθρώπων, προκύπτει από το πώς αντιλαμβάνονται τις αισθήσεις τους. Ο τρόπος που αποθηκεύονται στην καθημερινότητά τους, η  απομνημόνευση των αισθήσεων και το πώς μεταφέρονται στις δράσεις και στις αντιλήψεις, αυτόματα μπορούν να τους απομακρύνουν από κοινότητες ανθρώπων ή να τους φέρουν κοντά. Με τις  αισθήσεις μπορείς να τονίσεις και να διαπιστώσεις κοινές εμπειρίες κι αντίστοιχα διαφορές .

Η γεύση, για παράδειγμα πολλές φορές ταυτίζεται με αναμνήσεις. Άλλα όχι μόνο η γεύση, όλες οι αισθήσεις όπως και οι μυρωδιές. Δύο άνθρωποι περπατάνε σε ένα στενό και μυρίζει έντονα μια τριανταφυλλιά στον κήπο. Το μυαλό του ενός φέρνει μια γλυκιά κι όμορφη ανάμνηση, σταματάει και μυρίζει το άνθος και η διάθεσή του διαμορφώνεται αυτόματα. Νοητά μεταφέρεται στον κήπο της γιαγιάς του, μαζεύει τα τριαντάφυλλα και τα τοποθετεί σε όμορφα βάζα. Βάσει αυτής της ανάμνησης εικόνες με χαμόγελα, όμορφες στιγμές κι αναμνήσεις γλυκιές γεμίζουν το μυαλό του. Ο δεύτερος, σταματάει και πικραίνεται. Το ερέθισμα που έχει από αυτή τη μυρωδιά είναι ο παλιός κήπος του σπιτιού του που έπρεπε να πουλήσει για να μεγαλώσει το παιδί του. Θυμάται τα όνειρα που έκανε για την οικογένειά του, τι ήθελε να προσφέρει και το πόσα έχασε. Θυμάται και θλίψη διαπερνάει όλο του το σώμα. Μία ίδια μυρωδιά, δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες, που προβάλλουν δύο ανθρώπους ως διαφορετικούς κι αυτόματα μη ταιριαστούς στο πως αισθάνονται με τη συγκεκριμένη μυρωδιά.

Όταν, η κατανόηση του διαφορετικού δεν μπορεί να εξηγηθεί ως φυσιολογικό επίκτητο των προσωπικών καταστάσεων και δε γίνεται αποδεκτό από τον άνθρωπο, τότε αντιμετωπίζεται ως κάτι ξένο κι άγνωστο. Όταν ο άνθρωπος δεν αγαπήσει τον ίδιο και δε διδαχθεί να εξετάζει τις πτυχές των καταστάσεων, τότε αρνείται αυτόματα την εξέλιξη και κάθε τι ξεχωριστό, το αντιμετωπίζει με αρνητισμό. Αυτό μπορεί να προσδιοριστεί και ως φόβος στο άγνωστο.

Απορρίπτοντας, λοιπόν την αρχή της διαφορετικότητας, η ιδεολογία του ρατσισμού υπερισχύει. Έτσι αρχίζει να διαχωρίζει και να διακρίνει με τρόπο μεροληπτικό τους ανθρώπους. Καταργεί τη μοναδικότητα του κάθε χαρακτήρα και κατατάσσει τις ψυχές σε κατηγορίες σαν προϊόντα, ανάλογα με το χρώμα, το σώμα, το φύλο, την καταγωγή το επάγγελμά τους, την ιδεολογία τους και τα ερεθίσματά τους. Δυστυχώς, τα παραδείγματα κοινωνικού ρατσισμού διαπιστώνονται συνεχόμενα. Δεν εμφανίζονται μόνο σε στενά τοπικά πλαίσια, αλλά χαρακτηρίζουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και τις κοινωνίες.

Ένα από τα σημαντικότερα αίτια που καλλιεργεί και θρέφει το φαινόμενο του ρατσισμού, είναι η έλλειψη αγάπης κι απόκρουση της ανθρώπινης εξέλιξης . Η πνευματική ρηχότητα εμποδίζει τον άνθρωπο να προσεγγίσει ηθικά και συναισθηματικά τους συνανθρώπους του και μέσα από την κακεντρέχεια ενισχύει την ανισότητα και την κυριαρχία του ισχυρού. Το ισχυρό πάντα γοητεύει. Κάθε ον πάνω στον πλανήτη όταν έρχεται σε επαφή με το άγνωστο, αρχικά αναπτύσσει αμυντική δράση.

Έτσι κι ο άνθρωπος όταν έρθει σε επαφή με το διαφορετικό μέσα από την επίκριση προσπαθεί να βρει κοινωνικό αντίκτυπο, ώστε να μη νιώθει μόνος. Ο καθένας προσπαθεί να προφυλάξει το εγώ του για να μη βρεθεί σε ένα άβολο περιβάλλον. Αλλά, κρίνοντας τον δίπλα μας και δημιουργώντας ομάδες με ανθρώπους «ομοίων» χαρακτηριστικών, στο τέλος σταματάμε την εξέλιξή μας. Μειώνουμε την προσαρμοστικότητά μας σε καινούργιες καταστάσεις. Γιατί εκεί, που υπάρχει πραγματικό όφελος για εμάς αλλά και για τον περίγυρό μας, είναι να καταλήξουμε να αγαπήσουμε πραγματικά και να αποδεχτούμε ουσιαστικά τη δικιά μας διαφορετικότητα πρώτα και δεν εννοούμε μόνο σε σύγκριση με τους γύρω μας. Αλλά με την εξέλιξη του χαρακτήρα μας. Έτσι, μόλις αποδεχτούμε τον ίδιο μας τον εαυτό, θα καταφέρουμε να αγκαλιάσουμε πραγματικά τον δίπλα μας. Γιατί εν τέλει, όλοι είμαστε μεταξύ μας τόσο μοναδικά διαφορετικοί και ταυτόχρονα τόσο μοναδικά ίδιοι.