Να μην μπαίνεις στα καλούπια κανενός

Όλοι οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις, χωρίς να μπορούν απαραίτητα να κατανοήσουν τον λόγο. Μια σχέση με τον εαυτό μας υπάρχει σίγουρα, μπορεί όμως να μην είναι τόσο στενή όσο κανονικά θα άξιζε ή να μη βρίσκεται στις βασικές μας προτεραιότητες. Συμβιώνουμε σε μία κοινωνία που ο καθένας μας προσπαθεί, και μέσα σε όλο αυτό το τρέξιμο, πολλές φορές τα πραγματικά μας θέλω τα τοποθετούμε στην άκρη.

Καλούπια παντού κι ανάθεμα αν χωράμε μέσα σ’ όλα. Στην εργασία μας, στη σχέση μας, στις φιλίες μας, προσπαθούμε να είναι όλοι ευχαριστημένοι από την απόδοσή μας και τις πράξεις μας. Έτσι, βρισκόμαστε συνέχεια μπροστά σε καταστάσεις που εν τέλει αδυνατούμε να ανταποκριθούμε. Αγχωνόμαστε για δουλειές κι ανθρώπους αναλώσιμους, αντί να δημιουργούμε συνθήκες εργασίας και βαθιές διαπροσωπικές σχέσεις, που θα εξελίξουν την προσωπικότητά μας και θα μας γεμίσουν ουσιαστικά.

Από μία οπτική είναι λογικό όμως. Ο άνθρωπος συνηθίζει σε συγκεκριμένους τρόπους σκέψης και προγραμματίζεται να λειτουργεί μ’ αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, προσπαθεί να αποφεύγει τις άβολες καταστάσεις που δημιουργούνται γύρω του.

Όταν φτάσει η στιγμή που αισθάνεται πως πρέπει να διαφοροποιηθεί, με δειλές κινήσεις ξεκινάει και διαμορφώνει ένα διαφορετικό περιβάλλον γύρω του. Σιγά-σιγά ξεκλειδώνει καινούργιες διαδικασίες λειτουργίας κι επανεξετάζει τις συνθήκες που δρα. Αρχίζει να κατανοεί την πηγή από την οποία προέρχονται οι αντιδράσεις του διπλανού του. Όταν μπορέσει να τις κατανοήσει απόλυτα, τότε ξεκινάει η αλλαγή. Συγχωρεί πιο εύκολα κι αγαπάει πιο δυνατά.

Όταν αποφασίσεις να προχωρήσεις στο ταξίδι της εξέλιξης, τότε αναγνωρίζεις τα λάθη σου και κατανοείς τις αντιδράσεις σου. Κι ίσως κάπου στην πορεία αυτής της διαδικασίας ενδοσκόπησης, να υπάρξει και θυμός. Θυμός προς τον εαυτό σου και στις καταστάσεις που του είχες επιβάλλει να ζήσει. Ταυτόχρονα ξεκινάς και παρατηρείς πως βρίσκεσαι κι εσύ μέσα στα μοτίβα ανθρώπων που κατακρίνεις. Πως αυτός ο θυμός, που προκύπτει μέσα από τις συμπεριφορές των γύρω σου, στην ουσία είναι αυτά που απεχθάνεσαι στον ίδιο σου τον εαυτό.

Το επόμενο βήμα είναι να κατανοήσεις πως είναι όλα εδώ για να σε εξελίξουν κι είναι λογικό να τα βιώνουμε και να τα νιώθουμε. Τίποτα δεν είναι κακό να νιώθεις. Όλα τα συναισθήματα πρέπει να υπάρχουν για να υφίσταται εξέλιξη. Ένας κόσμος χωρίς εντάσεις και χρωματισμούς, είναι αυτόματα ένας κόσμος κενός.

Όταν λοιπόν, μάθεις αναγνωρίζεις τι αισθάνεσαι και γιατί ξεκινάς να υπάρχεις πιο ουσιαστικά. Μπορείς να εξερευνήσεις τη λειτουργία του μυαλού σου και βρίσκεις λογική σε πράξεις και σκέψεις. Παίρνεις κάθε συναίσθημα, κάθε φόβο κι αντίληψη και το αποδομείς. Μπορείς, κάθε τι που νιώθεις να το μετουσιώνεις σ’ αυτό που θα σου είναι χρήσιμο.

Φυσικά, δεν πρόκειται για μαγεία. Αλλά για προσωπική εξέλιξη. Αυξάνεις την αντίληψή σου, στα δεδομένα που λαμβάνουν χώρα γύρω σου. Μπορείς να εκλογικεύσεις καταστάσεις και να αφουγκραστείς συμπεριφορές. Μόλις κατανοήσεις την καινούργια πραγματικότητα γύρω σου τότε θα ξεκινήσεις ν’ αγαπάς τον εαυτό σου και να τον τοποθετείς δίπλα σε σωστές επιλογές.

Όταν, γνωρίζεις την αξία του σου, δεν αφήνεις κανέναν -ούτε εσένα τον ίδιο- να σου εκμηδενίσει αυτό που πραγματικά μπορείς να πετύχεις. Ψάχνεις και βρίσκεις ανθρώπους που σε μεγαλώνουν και δε σε μικραίνουν και το ίδιο κάνεις κι εσύ για εκείνους. Απαιτείς πια από εσένα κι όχι από τους άλλους. Κι αν το ταξίδι είναι μακρύ, σίγουρα αξίζει. Γιατί οδηγεί κοντά σ’ αυτό που λέμε ευτυχία.