Θα αντέχαμε άραγε να είμαστε για πάντα ερωτευμένοι;

Ο έρωτας ένα συναίσθημα ανεξέλεγκτο χωρίς λογική και όρια. Ένα συναίσθημα, το οποίο έχει υπάρξει και εξακολουθεί να υπάρχει ως πηγή έμπνευσης ανάμεσα στους ανθρώπους. Μέσα από την τέχνη τον επεξεργάζονται τον διηγούνται στα βιβλία και στα ποιήματα, τον ζωγραφίζουν και τον σμιλεύουν πάνω σε πέτρες. Έκτος από την τέχνη έχει απασχολήσει εξίσου σε μεγάλο βαθμό την επιστήμη. Διάφορες ειδικότητες που αναλύουν, τόσο το σώμα όσο και την ψυχή παρατηρούν πώς αντιδράει ο άνθρωπος, τα ζώα αλλά και κάθε ον πάνω στον πλανήτη που έχουνε αντιληφθεί ότι τους καταβάλει αυτό το συναίσθημα. Κατά περίπτωση είναι ένα συναίσθημα που όλοι θέλουμε να ζήσουμε παρά την αβεβαιότητα που προκύπτει όταν βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι μέσα του.

Όλα στο κόκκινο με τον έρωτα, σαν ταύροι τυφλωμένοι μέσα στην τρέλα που τους πιάνει όταν βλέπουν αυτό το χρώμα. Στο κάτω- κάτω, το κόκκινο είναι το χρώμα του. Όλα γύρω μας μας δείχνουν όμορφα αλλά ταυτόχρονα καταλήγουν πως δεν μπορούμε να το αντέξουμε για πάντα. Όταν το σώμα και το μυαλό τα κυριεύει η ένταση, η αβεβαιότητα κι η απροσανατόλιστη αντίληψη κάποια στιγμή φθείρεται και καταρρέει.

Ο έρωτας είναι γεγονός πως έρχεται σε συσκευασία δώρου αγκαλιά με τη χαμένη σκέψη, το αυτοματοποιημένο χαμόγελο τις πεταλούδες στο στομάχι και την μη αντικειμενική κρίση των γεγονότων που εξελίσσονται γύρω μας. Αυτό το συναίσθημα, μας κρατάει από το χέρι σφικτά, με μόνο σκοπό να μας παρασύρει στα ουράνια κι όταν δεν είναι ο άνθρωπός μας κοντά μας, κάνει τα υπόλοιπα να κατηγοριοποιούνται στον φάκελο με τίτλο «ουδεμιάς αξίας και σημασίας».

Κι αυτό μπορεί να αποδειχθεί ακόμα και μέσα από την ιστορία. Εάν κοιτάξουμε τις διαστάσεις που αποδίδονται μέσα από τη μυθολογία και τα έργα από τα κατοπινά έτη, ο έρωτας υπάρχει με διάφορες υποστάσεις αλλά όλες διαμορφωμένες έτσι ώστε να μας δείχνουν την ένταση και τη μικρή διάρκειά του. Για παράδειγμα μια από τις πιο γνωστές διαστάσεις του, τον βρίσκει ως γιο της Αφροδίτης- της θεάς της Αγάπης και του Άρη- θεός του πολέμου.

Πριν όμως αναφερθούμε στον μικρό χαριτωμένο κληρονόμο του Ολύμπου, να κάνουμε μια παρατήρηση στη μίξη των ειδικοτήτων των δύο θεών που επέλεξαν οι πρόγονοί μας για γονείς του. Πόλεμος με αγάπη. Αναμενόμενο το αποτέλεσμα της ένωσης. Ως κάτι ήρεμο φυσιολογικό και παντοτινό σίγουρα προς το όχι τείνει. Σαν να μη φτάνει, λοιπόν, αυτή η θεσπέσια ένωση του Ολύμπου, οι αρχαίοι Έλληνες βάζουν τον μπαμπά θεό Άρη να δίνει ένα τόξο με βέλη και ξαμολάει τον μικρό Έρως. Άνθρωποι που χτυπιούνται από τα βέλη του αρρωσταίνουν και τρελαίνονται. Όταν περνάει η επίδραση ένας μικρός συναισθηματικός θάνατος προσπαθεί να τους εξοντώσει. Η επίδραση του μικρού Έρως δεν κρατάει για πάντα.

Φυσικά οι Αρχαίοι μας ήρθαν και με άλλες εξηγήσεις. Ευτυχώς, αυτή τη φορά όχι με κάτι τόσο απρόσεκτο όπως ένα 10χρονο με ένα βέλος στα χέρια αλλά με πιο αρτιστίκ και ποιητικές παραβολές. Σύμφωνα λοιπόν με τον Ησίοδο ο Έρως είναι πρωτόγονος. Υπάρχει πριν από όλους τους θεούς και κυριαρχεί τόσο πάνω τους όσο και στους ανθρώπους. Γέννημα θρέμμα του σύμπαντος και με αδέλφια τη Γαία και τον Τάρταρο. Το καλύτερο όμως δεν είναι η ισχύς του πάνω στους θεούς, ούτε η ηλικία του αλλά η μονογονεϊκή του προέλευση. Με μπαμπά λοιπόν τον κ. Χάος, διαιωνίζει την ιδιότητα της οικογένειας και προκαλεί όντως χάος. Ο Αριστοφάνης, θεωρεί πως είναι καρπός της ένωσης της Νύχτας και του Σκότους. Όπως και να το εξετάσουμε το ζήτημα μέσω της μυθολογίας μας, οι προγονοί μας προσπαθούσαν να μας πουν πως η εξέλιξη του Έρωτα σίγουρα δεν πλησιάζει στο παντοτινό. Κάθε μορφή του, που υπάρχει στην ιστορία, μεταφέρει όλη αυτή την κατευθυντήρια δύναμη και το πρωταρχικό, μη πλασμένο σωστά και ριζωμένο συναίσθημα που έχεις όταν τον νιώθεις.

Αλλά κι εκτός της μυθολογίας και των εννοιών που έχει δώσει η ανθρωπότης , ανά καιρούς σ’ αυτό το συναίσθημα, καταλαβαίνεις πως ο έρωτας είναι άγριος. Από ψυχολογικής άποψης όταν ερωτεύεσαι, γύρω σου οι καταστάσεις αλλάζουν. Ξαφνικά ένας άνθρωπος που την προηγούμενη μέρα πολύ πιθανόν να μη γνώριζες την ύπαρξή του γίνεται η κινητήριος δύναμή σου. Του επιτρέπεις δίνοντας κάθε δικαίωμα να εισβάλει στη ζωή σου και πολύ σύντομα γίνεται κομμάτι της. Ό, τι νιώθεις σε σχέση με πριν διογκώνεται κι υπάρχει σαν σκέψη στο μυαλό σου όλο το 24ώρο. Από μία οπτική μπορεί να είναι ό, τι ωραιότερο μπορεί να σου συμβεί, αλλά σίγουρα τα υπερβολικά μεγάλα και έντονα συναισθήματα σε φθείρουν.

Τα άκρα σε αλλοιώνουν ως χαρακτήρα κι εάν συμβαίνει παντοτινά ακόμα και το σώμα δεν αντέχει.  Οπότε η σωστή ερώτηση δεν είναι εάν ο έρωτας είναι παντοτινός, αλλά θα αντέχαμε να είμαστε πάντα στα ύψη αυτού του συναισθήματος; Λογικά η απάντηση που βγαίνει είναι όχι. Μα εμείς θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε στο «για πάντα» του, γιατί έτσι αξίζει να τον ζούμε. Μέχρι να σβήσει.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!