Με τον Στέλιο και την Σοφία ήμασταν φίλοι, από τότε που, πιτσιρίκια μόλις, τρέχαμε να φτύσουμε ο ένας τον άλλον, στις κολώνες της γειτονιάς.
Γέλια, κρυφτό και βραχιολάκια από καραμέλες είναι οι αναμνήσεις, που έχουν κολλήσει με τις μορφές τους χρόνια τώρα.
Όταν περάσαμε στο Πανεπιστήμιο, χαθήκαμε για κάποιους μήνες. Εκείνοι στην Αθήνα μαζί και εγώ απόκληρη, εννιά ώρες μακριά τους.
Κατάφερα μετά κόπων, μέσα στο καταχείμωνο, να ταξιδέψω με θαλασσοταραχή και αέρα, για να μάθω επιτέλους τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό, που ήθελαν καιρό να μου πουν, μόνο από κοντά. Κάτι είχα ψυλλιαστεί βέβαια, κυρίως από τα λεγόμενα της Σοφίας, που όλο καημό ρωτούσε και ξανά ρωτούσε, πότε θα έκανα την πρώτη μου εμφάνιση στα πάτρια εδάφη, γιατί ήθελε λέει, να μου μιλήσει για κάτι πολύ σοβαρό.
Κι έτσι, μεταξύ ζεστού καφέ και μπισκοτακίου γεμιστού, μου ανακοινώθει το μεγάλο γεγονός.
Ο Στέλιος και η Σοφία, ήταν μαζί. Πνίγηκα λίγο με τον καφέ, έτσι για να θολώσω τα νερά, δήθεν πως δεν το είχα καταλάβει, και ύστερα άρχισα τα συχαρίκια και τις αγκαλιές.
Όταν όμως ο Στέλιος μας άφησε για να γυρίσει σπίτι, η Σοφία βρήκε την ευκαιρία να μου ξεφουρνίσει τον πραγματικό λόγο, που ήθελε τόσο πολύ να επιστρέψω. «Ξέρεις…» μου είπε ψιθυρίζοντας, «θέλω να σου μιλήσω για κάτι που με βασανίζει εδώ και καιρό, μα δεν ξέρω πώς να το θέσω. Τον αγαπούσα από πάντα το Στέλιο και φοβάμαι ότι με αυτό που έχω, ίσως δεν θέλει να είναι πια μαζί μου και με αφήσει για κάποια άλλη».
«Γιατί, τι έχεις ;», ρώτησα τρακαρισμένη, περιμένοντας να ακούσω το χειρότερο που είχα φανταστεί.
«Να… ξέρεις… δεν έχω ολοκληρώσει… σεξουαλικά, μέχρι τώρα».
Εκείνη τη στιγμή, πνίγηκα στ’ αλήθεια με τον καφέ.
Την κοίταξα για λίγο και είχε το ύφος του παιδιού που μόλις έσπασε το βάζο και ήξερε πως θα μπει τιμωρία. Μπορούσα να το δω στα μάτια της καθαρά, ένιωθε ντροπή και ενοχή. Εξοργίστηκα!
Πήρα μια βαθιά ανάσα και είπα απλά, «Ωραία και γιατί αυτό να είναι πρόβλημα;».
«Έλα τώρα, είμαι είκοσι χρονών, δεν πιστεύεις ότι θα του φανεί, αν όχι περίεργο, τουλάχιστον αστείο;» συνέχισε και πραγματικά πίστευε αυτά που έλεγε.
«Αν του φανεί περίεργο ή αστείο, τότε συγνώμη, αλλά δεν αξίζει να είναι σύντροφός σου και ειλικρινά θα χάσω πάσα ιδέα για εκείνον.» Ασυναίσθητα είχα ανεβάσει τον τόνο της φωνής μου και είχα σμίξει τα φρύδια απειλητικά.
Η Σοφία δεν μίλησε, μα κατάλαβε το νόημα της έκρηξής μου.
Στο δρόμο της επιστροφής, είχα εννιά ώρες καιρό, να σκεφτώ και ν’ αναλύσω, αυτό που μου είχε εκμυστηρευτεί με τρόμο η φίλη μου. Δεν μπορούσα να κατανοήσω πώς μια κοπέλα έξυπνη και ταλαντούχα, θεωρούσε πως το να μην έχεις ολοκληρώσει μέχρι τα είκοσι, ήταν μια κάποιας μορφής ασθένεια.
Και όχι μόνο αυτό, ήταν και κάτι για το οποίο οι άλλοι θα γελούσαν μαζί της και έπρεπε να ντρέπεται. Συνειδητοποίησα τότε, πως έχουμε χάσει την ουσία.
Ναι, οι καιροί άλλαξαν και όλα προχωρούν γρήγορα και μεταβάλλονται συνεχώς, μα αυτό δεν σημαίνει ότι όσο πιο καινούργια μοντέλα κινητών βγαίνουν στην αγορά, αναλογικά θα μειώνεται και ο χρόνος που κάποιος πρέπει να ολοκληρώσει.
Και το θέμα μπορεί να θίγεται από γυναίκες, αλλά αφορά εξίσου και τα δύο φλλα. Δεν ξέρω πότε ακριβώς εμφανίστηκε αυτή η πεποίθηση, ότι όταν αργείς να ολοκληρώσεις, σίγουρα κάποιο κουσούρι έχεις.
Απορρίψαμε δηλαδή, την έλλειψη ασφάλειας μέσα στη σχέση, το φόβο της πρώτης φοράς και πήγαμε κατευθείαν στα στραβά που έχουμε πάνω μας. Έχουμε δημιουργήσει ένα κόσμο, όπου εκείνοι που δεν βιάζονται να προχωρήσουν στη σεξουαλική τους ζωή, είναι δακτυλοδεικτούμενοι και κατακριτέοι.
Κι όλο αυτό, γιατί η εποχή, προσφέρει το εύκολο και γρήγορο σεξ. Η πικρή αλήθεια είναι, ότι κανείς σε μια σχέση δεν θα ασχοληθεί για πολύ με κάποιον, που χρειάζεται χρόνο για να ολοκληρώσει. Θα φύγει από την πίσω πόρτα, για να βρει αλλού αυτό που θέλει, πιο άμεσα.
Και αυτό μας δείχνει, πως μπορεί μερικοί να επιλέγουν να μην ακολουθήσουν τη «μόδα» του σήμερα, αλλά και εμείς με τον τρόπο μας, τους ρίχνουμε στο περιθώριο.
Η σεξουαλική ολοκλήρωση είναι λεπτό ζήτημα και κυρίως προσωπικό. Οι περισσότεροι όμως, το προσεγγίζουν με την άποψη «Να το κάνω να ξεμπερδεύω», χάνοντας έτσι την μαγεία και παραβλέποντας προβλήματα, που μπορούν να οδηγήσουν σε μια τραυματική πρώτη φορά, ικανή να στοιχειώσει για πάντα τον σεξουαλικό ψυχισμό.
Ας σταματήσουμε πια να θεωρούμε ντροπή το να περιμένεις, όσο καιρό χρειαστεί, για να νιώσεις έτοιμος και σίγουρος για την απόφασή σου.
Την επόμενη φορά που κάποιος θα πει «Είμαι 21 και δεν έχω ολοκληρώσει», θα ήταν προτιμότερο να μην τον κοιτάξουμε σαν εξωγήινο από τον Άρη, αλλά να σκεφτούμε ότι ίσως έχει το σθένος να επιβληθεί στα ζωώδη ένστικτά του, μέχρι να βρει αυτό που πραγματικά θα τον συναρπάσει.
Και αν σιχτιρίζεις την τύχη σου και τον εαυτό σου, που ακόμη δεν έχεις καταφέρει να μπεις στο παιχνίδι του έρωτα, σκέψου ότι όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
