Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω και κυρίως να συμπαθήσω, τους ανθρώπους που μέσα σε μια σχέση, γούσταραν συνεχώς, να κάνουν υποδείξεις στο έτερόν τους ήμισυ.
Εντάξει το κατανοώ, κανείς δεν είναι τέλειος και όλοι έχουμε περιθώρια βελτίωσης, όμως το να καταδεικνύεις στον άλλον, επί μονίμου βάσεως, τα λάθη του και όλα όσα άρχισαν ξαφνικά να σε ενοχλούν και θέλεις να τα αλλάξει, καταντάει αν όχι εκνευριστικό, το λιγότερο γελοίο.
Μια πολύ καλή μου φίλη είχε συνάψει μια σχέση με έναν τέτοιου είδους άντρα.
Κάθε φορά που τη συναντούσα και τη ρωτούσα για τα νέα της, έβρισκε πάντα να μου πει, κάτι καινούργιο που είχε προσέξει πάνω της και δεν της άρεσε καθόλου.
Με τον καιρό, κατάλαβα πως δεν ήταν οι δικές της ανησυχίες, μα όλα εκείνα που ο «αγαπημένος» της, παρατηρούσε πάνω της και της τα τόνιζε ανελλιπώς.
Και θα μου πείτε, που είναι το κακό; Ήθελε απλώς να την κάνει καλύτερη, να την αναβαθμίσει ίσως πνευματικά, σωματικά και ψυχικά. Και θα απαντήσω εγώ με στόμφο και με θάρρος. Αν ήθελε να την αναβαθμίσει, ας έπαιρνε ένα ρομπότ με διπύρηνο επεξεργαστή και μια ξανθιά περούκα.
Αγαπώ, θα πει εγώ αγαπώ εσένα, γι’ αυτό που είσαι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελα να είσαι.
Σε αγαπώ με τα λάθη σου, την γκρίνια σου, τα φουντωτά μαλλιά σου, το αξύριστο πρόσωπό σου και για όλα εκείνα τα σημάδια που έχεις πάνω σου και μόνο εγώ τα ξέρω.
Αγαπάμε τους άλλους, γιατί ένα κομμάτι τους, που είναι μοναδικό, ταιριάζει με ένα δικό μας, μοναδικό κομμάτι. Η προσπάθεια στις σχέσεις δεν έγκειται στο να καταφέρουμε να εξαλείψουμε τις διαφορές, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε ένα, αλλά να καταφέρουμε να γίνουμε αυτό το ένα, που θα είναι ολότελα διαφορετικό.
Αυτό μοιάζει κάπως, με την ανάμειξη των χρωμάτων στη ζωγραφική. Δύο εντελώς ανόμοια μεταξύ τους χρώματα, το κόκκινο και το κίτρινο, θα δώσουν μια νέα απόχρωση μαζί, το πορτοκαλί. Αν όμως ρίξουμε διαλυτικό στο κόκκινο και το κάνουμε κι αυτό κίτρινο, τότε, δεν θα υπάρξει, καμία διαφορά. Το ζήτημα, είναι να μπορέσεις να λερώσεις τον καμβά της ψυχής σου, με όσο περισσότερες πολύχρωμες πινελιές μπορείς.
Να δημιουργήσεις μια σχέση όχι με τον κλώνο σου, μα με τον άνθρωπο εκείνο, που θα δείχνει την αντίθετη πλευρά του εαυτού σου.
Αυτόν που θα μπορεί να σε εξιτάρει, σε κάθε δευτερόλεπτο της ημέρας. Που οι απόψεις τους θα σε θυμώνουν κι ύστερα εσύ θα τον αγαπάς, ακόμη περισσότερο γι’ αυτές.
Αυτόν που θα σε κάνει να χαμογελάς, με όσα ίσως θεωρείς ανόητα και παιδικά.
Αντί να προσπαθείς λοιπόν να αλλάξεις τον εαυτό σου για κάποιον με τον οποίον θέλεις να είσαι μαζί, με σκοπό να του δείξεις πόσα πράγματα είσαι ικανός να καταφέρεις για αυτόν και πόσο διατεθειμένος είσαι να παλέψεις για τη σχέση σας, καλύτερα προτίμησε τον άνθρωπο εκείνο, που θα παλέψει με τον εαυτό του, να σε αποδεχτεί και να σε αγκαλιάσει για το μοναδικό πλάσμα που πραγματικά είσαι.
Και για του λόγου το αληθές, μετά από τρεις μήνες ξαφνικής απουσίας, από τους συχνούς μας καφέδες και εκεί που νόμιζα πως την είχε καταπιεί η άβυσσος της κατάθλιψης και του ψυχαναγκασμού, εμφανίζεται η φίλη ανανεωμένη και κεφάτη με ένα χαμόγελο πλατύ, μέχρι τα αυτιά.
Δεν άντεξα κι εγώ και ρώτησα δειλά. «Τι έγινε κορίτσι,παντρευόμαστε και τόσα κέφια σήμερα;».
Η απάντησή της ήταν αποστομωτική. «Όχι καλέ, γάμο εγώ, τον χώρισα το γελοίο. Εγώ αγάπη μου με χτίζω από έξω προς τα μέσα 26 χρόνια τώρα και θα έρθει αυτός να μου πει ότι δεν το κάνω και σωστά;». Μα τι σοφό!
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
