Στο έργο του Πλάτωνα «Συμπόσιο», ο Αριστοφάνης εξιστορεί ένα μύθο, σχετικά με την ανθρώπινη υπόσταση εκείνων των χρόνων. Όπως αναφέρει, ο άνθρωποι αποτελούνταν από δύο κεφάλια, τέσσερα χέρια και τέσσερα πόδια που στηρίζονταν σε έναν μοναδικό κορμό. Επειδή όμως η δύναμή τους ήταν τόσο μεγάλη, που τα έβαλαν ακόμη και με τους Θεούς, ο Δίας αποφάσισε να τους χωρίσει σε δύο μισά, για να μπορέσει να τους ελέγξει. Μετά τη διχοτόμηση όμως του οργανισμού, κάθε μισό αναζητούσε εκείνο που θα κατάφερνε να το συμπληρώσει. Όταν τελικά το έβρισκε, το αγκάλιαζε σφιχτά και έμεναν έτσι ώσπου πέθαιναν από την πείνα. Χωρισμένοι οι δυο οργανισμοί, δεν δέχονταν να κάνουν τίποτα.
Κάπως έτσι λοιπόν, γεννήθηκε η θεωρία για το «έτερον ήμισυ». Που πρεσβεύει πως κάθε άνθρωπος είναι απόλυτα συμβατός με κάποιον άλλο πάνω σε αυτή τη γη, που τον συμπληρώνει και καλύπτει όλα τα κενά του.
Μάλιστα. Μόνο σε εμένα ακούγεται λιγάκι παράλογο όλο αυτό;
Θα παραβλέψω το γεγονός πως έχουμε ένα και μοναδικό συμβατό ταίρι σε ολόκληρο τον πλανήτη, γιατί θα με πιάσει κρίση πανικού και δεν κάνει. Θα σταθώ στο άλλο μισό της θεωρίας, αυτό με τα κενά. Κάποιος λέει θα έρθει, (εύχομαι με άλογο) και θα καλύψει όλα τα κενά μου. Θα νιώθω πλέον ολοκληρωμένη.
Και αν αισθάνομαι ήδη ολοκληρωμένη, θα τη χάσω την προσφορά;
Οι εμπειρίες και οι αναμνήσεις συντελούν έναν χαρακτήρα. Η οικογένεια και οι φίλοι βοηθούν στην εξέλιξη αυτού του χαρακτήρα. Το ίδιο και τα χόμπυ. Συνεπώς μια προσωπικότητα θεωρείται κενή, όταν παρόλο που έχει στη ζωή της τον έρωτα, δεν έχει βρει τον έναν και μοναδικό; Δεν διαφωνώ με την άποψη πως υπάρχουν άνθρωποι, που συμπληρώνουν όσα λείπουν από εμάς. Που μπορούν να τελειώσουν μια φράση μας και κοντά τους νιώθουμε περισσότερο πλήρης.
Απλώς δεν μπορώ να πιστέψω πως χωρίς αυτούς τους ανθρώπους, είμαστε κάτι το άχαρο και ανούσιο. Μάλλον μοιάζουμε με ένα παζλ που έχει δυο κομμάτια. Το καθένα, ταιριάζει μόνο με το αντίστοιχο σωστό για να μπορέσει να αποκαλυφθεί η εικόνα. Όμως ξεχωριστά και τα δυο έχουν πάνω τους ένα μοτίβο. Ένα μέρος, από τον πίνακα που θα δημιουργήσουν. Μπορεί να μην ξέρεις να φτιάχνεις μοχίτο και εκείνος πώς να σιδερώνει ένα πουκάμισο, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αν δεν βρεθείτε και δεν τα μάθετε ο ένας στον άλλο, θα μείνετε για πάντα δυο άνθρωποι με κενά. Θα έχετε λιγότερες γνώσεις και ίσως ικανότητες, όμως η προσωπικότητα δεν θα αλλάξει.
Η θεωρία για το «έτερον ήμισυ» αποδεικτικά χωλαίνει, αφού η αλληλοσυμπλήρωση και η συμβατότητα δεν έγκειται τόσο στην κάλυψη όσων δεν ξέρουμε, αλλά στον εμπλουτισμό όσων ήδη γνωρίζουμε. Συμπληρώνω δεν σημαίνει μόνο καλύπτω κάτι που είναι κενό, αλλά κυρίως σημαίνει, αναφέρω και κάτι επιπλέον. Δυο ολοκληρωμένες προσωπικότητες λοιπόν, μπορούν να ανταλλάξουν απόψεις πάνω στο ίδιο θέμα και να οδηγηθούν από κοινού, σε ένα νέο συμπέρασμα.
Σοφός ο Πλάτων, όμως δεν μπορώ παρά να διαφωνήσω μαζί του όπως επίσης και με όσους υποστηρίζουν, πως δεν ολοκληρωνόμαστε αν δεν βρούμε το άτομο εκείνο, που ίσως χάσαμε κατά το διαχωρισμό. Το έτερον ήμισυ, ίσως τελικά να είναι ένας άνθρωπος που θα μας κάνει να δούμε όσα ξέρουμε ήδη, από μια διαφορετική οπτική γωνία. Που θα μας πάει ένα βήμα πιο μπροστά και δεν θα καλύψει κάτι, που θα μπορούσαμε να καλύψουμε και από μόνοι μας.
Ένα ολόκληρο, σαν και εμάς.
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
