Τι; Τι είπες, γιατί νομίζω δεν άκουσα καλά;
Ο έρωτας τιθασεύεται; Ο έρωτας μπαίνει σε καλούπια; Εσύ έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις τον έρωτα;
Σε λυπάμαι, ειλικρινά. Όχι μόνο για τις αυταπάτες που έχεις καλέ μου, αλλά και για τις τραγικές επιλογές που κάνεις.
Και ναι, μιλάω για αυταπάτες. Γιατί ο έρωτας, έχει και βιολογικό υπόβαθρο, πέρα από το συναισθηματικό. Ξεκινάει με την έκκριση της αδρεναλίνης στα επινεφρίδια του εγκεφάλου, για να σου προκαλέσει ταχυπαλμία και άγχος. Και ύστερα, συνεχίζει με την παραγωγή των ενδορφινών, που διεγείρουν την καρδιά και τη λίμπιντο.
Δεν είναι μια ιδέα στο μυαλό σου, είναι χημικές αντιδράσεις, που όντως γίνονται μέσα σε αυτό. Και εσύ μου λες πως έχεις τη δυνατότητα να κοντρολάρεις, ολόκληρο το νευρικό σου σύστημα.
Ότι μπορείς να σταματήσεις, μια φυσική του λειτουργία. Και εγώ θα γελάσω δυνατά και ύστερα ακόμη πιο δυνατά. Γιατί και να μπορούσες να το κάνεις, είναι ανόητο ακόμη και να το επιλέξεις. Να προσπαθήσεις να ελέγξεις, κάτι που καλά, καλά δεν μπορείς να καταλάβεις. Που γίνεται αυτόματα, χωρίς συγκεκριμένη συνταγή και κάτω από διαφορετικές συνθήκες κάθε φορά.
Είναι ακριβώς αυτό το απρόβλεπτο του έρωτα, που τον κάνει τόσο πολυδιάστατο και αδύνατο ελέγχου. Που δεν ξέρεις πότε θα έρθει και από πού. Γιατί ο έρωτας δεν ρωτάει. Δεν χτυπάει την πόρτα για να μπει, την ανοίγει διάπλατα και ας μπει ο αέρας και σε πλευριτώσει. Θα έρθει ξαφνικά, εκεί που δεν τον περιμένεις και πάντα όταν θα έχεις αποφασίσει, πως χωρίς αυτόν είσαι καλύτερα.
Έχει τη δική του δυναμική ο έρωτας. Δεν τον νοιάζουν τα «πρέπει», πατάει στα «θέλω» και δίνει φόρα στα «μπορώ». Δεν έχει όρια, για αυτό και δεν μπαίνει σε κουτάκια.
Η καύλα, το παραλήρημα που νιώθεις, όταν απέναντί σου βρίσκεται αυτός που θες, ξεπερνάει τη λογική. Και μόνο η λογική, μπορεί να μας σταματήσει από την επόμενη κίνηση. Απέναντι στον έρωτα, μειώνονται όλες οι αντιστάσεις. Το συναίσθημα είναι τόσο δυνατό, που σε σέρνει από τη μύτη μπροστά. Δεν μπορείς να μείνεις στάσιμος, ούτε λεπτό.
Και γιατί να το κάνεις άλλωστε; Όταν μιλάμε για έρωτα, στη συζήτηση δε χωράνε περιορισμοί και δεύτερες σκέψεις.
Ο έρωτας θέλει φόρα και τόλμη. Να πάρεις την απόφαση να κολυμπήσεις, μέχρι την άλλη όχθη και όχι μέχρι εκεί που ξέρεις πως πατώνεις. Αλλιώς δεν είναι έρωτας. Είναι ενθουσιασμός και μέσα σε μια βδομάδα, σίγουρα θα σου έχει περάσει.
Βάζουν σε πλαίσια τον έρωτα, μονάχα όσοι φοβούνται μην πληγωθούν. Όσοι δεν μπορούν να κατανοήσουν, πως για να τον βιώσεις ολοκληρωτικά, πρέπει να δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις, χωρίς να περιμένεις καμία επιστροφή.
Μόνο όσοι κολλάνε στο παρελθόν και θυμούνται ακόμη τις παλιές πληγές, έχουν αυτή τη μανία να βάζουν φραγμούς στον έρωτα. Νομίζοντας πως έτσι, θα πονέσουν λιγότερο αν κάτι πάει στραβά. Δεν μπορούν να κατανοήσουν πως όλοι έχουμε τα ίδια μέτρα και σταθμά απέναντί του του. Τι κι αν έχεις βουτήξει στη θάλασσα, τι κι αν απλά βρέχεις τα πόδια σου, οι πιθανότητες να σε τσιμπήσει τσούχτρα, είναι οι ίδιες ακριβώς.
Για αυτό δε θέλω να ελέγχω τον έρωτα. Γιατί κάθε φορά που τον αφήνω να κάνει παιχνίδι μόνος του, όλο και κάτι παραπάνω με μαθαίνει.
Ναι και θα πληγωθείς και θα φας τα μούτρα σου και όσο περισσότερο αέρα του δώσεις, θα σου ανέβει και στο κρεβάτι. Όμως, απέναντι σε αυτούς που θα προσπαθούν πάντα να τον φυλακίζουν, με βάση αυτά που θεωρούν εκείνοι σωστά και λάθος, σίγουρα θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρεις το απόλυτο.
Και όταν το βρεις, δε θα έχεις χρόνο ούτε να σκεφτείς να τον περιορίσεις.
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
