«Αγαπώ θα πει χάνομαι» είχε γράψει κάποτε ο Ν.Καζαντζάκης, προσπαθώντας να εξηγήσει σε λίγες γραμμές, τι είναι η αγάπη. Άτοπο το συμπέρασμά του και αναληθές θα έλεγα. Για εμένα τουλάχιστον, που μέχρι τώρα δεν χάθηκα ποτέ μέσα σε κάποιον, ούτε είδα φυσικά και κάποιον να χάνεται μέσα σε εμένα. Δεν το θέλησα και ποτέ. Για εμένα ο έρωτας δεν είναι το χάνομαι, αλλά το υπάρχω. Υπάρχω εγώ και δίπλα μου υπάρχεις εσύ.
Δε με ενδιαφέρει αν ακούγεται εγωιστικό. Τα έχω βρει με τον εαυτό μου και αυτό μου φτάνει. Και κάθε μέρα βλέπω πως συμφωνείς και εσύ μαζί μου σιωπηλά. Όπως σήμερα το πρωί, που με πήρες τηλέφωνο να δεις τι κάνω και όταν σου είπα πως είμαι ακόμη στο κρεβάτι και χουζουρεύω ενώ ήταν ήδη μεσημέρι, άρχισες να λες γελώντας «σήκω μωρέ αχαΐρευτη που όλη μέρα κοιμάσαι». Μου αρέσει αυτό που κάνεις. Που με αγαπάς με αυτό το δικό σου μοναδικό τρόπο.
Δεν κλέβεις τίποτα από εμένα, ούτε προσπαθείς να μου μοιάσεις. Δεν μιμείσαι τις κινήσεις μου, δεν επαναλαμβάνεις τα λόγια μου για να μου δείξεις πως συμφωνείς και πως ταιριάζουμε. Είσαι ο εαυτός σου και αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αγάπης σου. Γιατί έτσι μπορώ να καταλάβω, πως σου αφήνω χώρο μέσα στη σχέση που έχουμε. Και ευτυχώς δεν κάνω αυτό που πάντα φοβόμουν. Δεν προσπαθώ να σε αλλάξω.
Όταν κάνω βλακεία μου φωνάζεις, κρατάς μούτρα για λίγο και με μαλώνεις σαν μικρό παιδί. Θυμώνω τότε και εγώ, γιατί σκέφτομαι πως δεν θα στο έκανα ποτέ αυτό. Θα σου έδειχνα το σωστό με κομψό τρόπο, θα σου έλεγα δεν πειράζει και θα σε έπαιρνα αγκαλιά. Αλλά εσύ δεν είσαι εγώ. Και για εσένα αυτός είναι ο τρόπος σου να μου δείξεις πόσο με νοιάζεσαι. Να με μάθεις πράγματα και να αποδείξεις ότι δεν προσπερνάς τα στραβά που βγαίνουν στην πορεία, αλλά τα φέρνεις στο προσκήνιο μέσα από τη δική σου οπτική.
Γουστάρω που είσαι δυνατός, χωρίς να χρειάζεται να τονίζεις τις δικές μου αδυναμίες. Και είσαι δυνατός από μόνος σου, δεν θέλεις τις πλάτες μου για υποστήριξη. Όταν κάτι δεν πάει καλά για εσένα και με πιάνουν οι διαόλοι μου, εσύ με σκουντάς στον ώμο και με πείσμα μου λες πως όλα θα πάνε καλά. Και όχι μόνο καταφέρνεις να με ηρεμήσεις, αλλά ταυτόχρονα μου δίνεις να καταλάβω, ότι είσαι έτοιμος να παλέψεις με όλα και με όλους.
Παραμένοντας αγάπη μου ο εαυτός σου, μπορώ και εγώ να μείνω όπως είμαι. Να μη φοβάμαι να σου δείξω τις αδυναμίες μου, τα φουντωτά μαλλιά μου στις 10 το πρωί και το καμένο σουφλέ που έφτιαξα για το μεσημέρι. Μπορώ να είμαι άνθρωπος, ο άνθρωπός σου. Και το ότι με αφήνεις να σε αγαπάω με τον τρόπο μου, είναι ο δικός σου τρόπος να μου χαρίσεις αγάπη. Δεν θέλω να μου λες πως τα κάνω όλα σωστά και είμαι τέλεια, έτσι θα ξενερώσω, γιατί θα καταλάβω το ψέμα σου.
Θέλω να συνεχίσεις να με αγαπάς όπως τώρα. Να διατηρείς την πορεία σου παράλληλα με την δική μου.
Σαν δυο ευθείες γραμμές που ανάμεσά τους δημιουργείται ένα μαγνητικό πεδίο και όμως έχουν τη δύναμη να αποφύγουν τη σύγκρουση, που θα επιφέρει την καταστροφή. Δεν χρειάζεται οι ευθείες μας να ενωθούν, γιατί τότε θα χάσουμε το νόημα της σχέσης. Θα πάψεις να έχεις στόχους και όνειρα και θα ανακόψεις και τη δική μου πορεία.
Κάποια στιγμή θα σε βαρεθώ και θα καταλάβω πως κοιμάμαι αγκαλιά με την αντρική φιγούρα του εαυτού μου, ενώ σίγουρα πολλά κομμάτια μου θα είναι πανομοιότυπα με δικά σου. Και δεν έχω ανάγκη να «χαθώ» με αυτό τον τρόπο. Φτάνει που τρέμουν τα πόδια μου κάθε φορά που με φιλάς στο μέτωπο για καληνύχτα και μένεις στον καναπέ να δεις το ματς στο χαμηλό. Μου φτάνει που με αγαπάς, με αυτόν τον τρόπο.
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
