Ο Δεκέμβρης είναι πάλι εδώ και η αντίστροφη μέτρηση για τα Χριστούγεννα έχει ήδη αρχίσει.
Οι πιο πολλοί, έχουν στολίσει από καιρό το δέντρο και επιδίδονται μετά μανίας στην απόλαυση των Χριστουγεννιάτικων γλυκών.
Η πόλη στολισμένη αντανακλά τη θέρμη της εποχής. Λαμπιόνια και γιρλάντες είναι κρεμασμένα παντού. Πίσω όμως, από τα φανταχτερά στολίδια, στις γωνίες των δρόμων, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν για σπίτι τους το πεζοδρόμιο. Άνθρωποι μόνοι, χωρίς οικογένεια και βοήθεια, πασχίζουν να επιβιώσουν, παρά τις όποιες ατυχίες, που τους έχουν βρει. Αγκαλιά με τα υπάρχοντα που τους έχουν απομείνει, τραγουδούν το δικό τους χριστουγεννιάτικο σκοπό.
Ο Αντώνης, είναι ένας από αυτούς. Τον συνάντησα σε ένα στενό στο κέντρο της Αθήνας.
Ήταν καθισμένος μέσα σε ένα χαρτόκουτο ψυγείου και γύρω του, υπήρχε ένα αυτοσχέδιο σπιτικό από σεντόνια και σχοινιά. Συνηθισμένη εικόνα θα μου πείτε και δεν έχω παρά να συμφωνήσω. Όμως εκείνο που μου έκανε εντύπωση και θέλησα να τον γνωρίσω προσωπικά, ήταν η πράσινη γιρλάντα, με τις πολύχρωμες κρεμασμένες μπάλες, που στόλιζε το κενό, ανάμεσα από τις κολώνες που καθόταν.
Τον πλησίασα διστακτικά και έπιασα κουβέντα. Έξυπνος άνθρωπος, σπουδαγμένος και εργατικός. Γνώριζε τέσσερις ξένες γλώσσες και πάντοτε έκανε δυο δουλειές. Τα οικογενειακά προβλήματα όμως που είχε και η πρόσφατη απόλυσή του, τον έκαναν κάτοικο χωρίς οικία.
«Νομίζεις πως έχεις τα πάντα και έρχεται μια στιγμή, που τα χάνεις όλα, ακόμη και το κουράγιο σου. Τα στολίδια μου τα έφεραν κάτι παιδιά και τα έβαλα μπας και φτιάξει λίγο το κέφι, να νιώσουμε το πνεύμα των Χριστουγέννων, μήπως και γίνει το θαύμα», ήταν κάποιες από τις κουβέντες του.
Αφού τον αποχαιρέτησα, συνέχισα να βαδίζω προς τα μαγαζιά στην Ερμού. Γέλια, φωνές παιδιών και χριστουγεννιάτικα τραγούδια από τις μπάντες του δρόμου, με καλωσόρισαν στην άλλη όψη της Αθήνας. Κάθισα σε ένα παγκάκι στην Αιόλου και έμεινα να παρατηρώ το φορτωμένο, με κάθε λογής σακούλα πλήθος, που ανεβοκατέβαινε συνεχώς. Άραγε τα Χριστούγεννα είναι τόσο μαγικά για όλους;
Σε όλη τη χώρα υπολογίζεται ότι υπάρχουν 20.000 άστεγοι.
Άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην. Μόνη τους σκέψη είναι το πώς θα επιβιώσουν ακόμη μια μέρα. Χωρίς χρήματα, φαγητό, κουβέρτα για να σκεπαστούν και με την εγκληματικότητα να χτυπάει κόκκινο στα στενά του κέντρου. Δεν έχουν τη δύναμη να αναζητήσουν εργασία, οι περισσότεροι είναι πάνω από σαράντα ετών, μα δεν έχουν και ευκαιρίες.
Η πολιτεία κλείνει τα αυτιά της στις φωνές τους κι εμείς τα μάτια μας, κάθε φορά που τους αντικρίζουμε. Κοιτώντας το πλήθος, θυμήθηκα την τελευταία φράση του Αντώνη: «Όταν δεν έχεις ελπίδα, δεν έχεις λόγο να γιορτάσεις για τίποτα».
Κι όταν όμως δεν έχεις παρέα, δεν έχεις λόγο να γιορτάζεις.
Εκείνοι που φέτος είναι μόνοι, από επιλογή ή επειδή έτσι τα έφερε η μοίρα, μπορεί να έχουν ένα σπίτι και ένα δέντρο να στολίσουν, όμως δεν έχουν ανθρώπους να τα μοιραστούν. Είναι η κυρία του τρίτου, χήρα εδώ και είκοσι χρόνια χωρίς παιδιά και εγγόνια. Είναι ο φοιτητής στο ισόγειο, που δεν έχει λεφτά να γυρίσει στους δικούς του που μένουν μακριά και όλοι οι φίλοι του επέστρεψαν στις οικογένειές τους. Είναι ο επιχειρηματίας που σου παραγγέλνει κάθε πρωί πικρό καφέ και φέτος τις γιορτές θα τις περάσει μόνος στο γραφείο.
Άνθρωποι που συναντάς στο δρόμο και που για εκείνους τα Χριστούγεννα δεν είναι παρά μια ακόμη μέρα. Ίσως με λίγο περισσότερη νοσταλγία και μια έξτρα δόση θλίψης. Και σίγουρα δεν είναι γιορτή.
Ευχήθηκες και φέτος να χιονίσει έτσι δεν είναι; Να μπορέσεις να φτιάξεις χιονάνθρωπο και αγγελάκια και να βγεις πάλι νικητής στο χιονοπόλεμο. Δεν σκέφτηκες όμως τον κύριο Αντώνη και τον κάθε Αντώνη που δεν έχει ούτε γάντια, ούτε παπούτσια, ούτε ένα κεραμίδι να προστατευτεί.
Γκρίνιαξες πάλι που θα έρθουν, να φάτε όλοι μαζί, τα μικρά ξαδέρφια από το χωριό και ο θείος με τη βραχνή φωνή που σου τσιμπάει το μάγουλο με μανία. Δε σου πέρασε όμως από το μυαλό, πως κάποιοι θα έδιναν όλα τους τα xριστουγεννιάτικα γλυκά και στολίδια, για να έχουν έστω και λίγο από αυτό που έχεις εσύ. Μια στιγμή με την οικογένεια.
Οι γιορτές είναι πάντα ευχάριστες, μα καλό είναι να θυμόμαστε πως όλα τα νομίσματα, έχουν δύο όψεις.
Φέτος τα Χριστούγεννα λοιπόν, μη περιμένεις το θαύμα, κάνε κάτι για να γίνεις το θαύμα!
Συντάκτης: Πόπη Κονοφάου
