Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Εξομολογείται η Χριστίνα στον άγνωστο “Χ”
«Σήμερα στο λεωφορείο κάποιος φορούσε τη κολόνια σου. Ήταν ωραία μέρα για περπάτημα και έτσι κατέβηκα πέντε στάσεις πριν», διάβασα κάπου, κάποτε. Γέλασα ελαφρώς ειρωνικά μη δίνοντας σημασία.
Ήταν Δεκέμβρης όταν μπήκα στο λεωφορείο. Κάποιος φορούσε την κολόνια σου. Έψαχνα απελπισμένα γύρω μου μήπως και είσαι κάπου ανάμεσα στο πλήθος. Μα πουθενά. Είχε αρχίσει να γίνεται όλο και πιο έντονο. Στην επόμενη στάση αποφάσισα να κατέβω. Πήρα μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να σε αφήσω πίσω μου. Και τότε, ήταν που κατάλαβα. Ο καιρός περνούσε και εσύ δεν ήσουν πουθενά. Περνούσα «τυχαία» από τα μέρη που σύχναζες μα δε σε έβρισκα.
Πήγαινα στο καφέ που πρωτογνωριστήκαμε μα άλλος πλέον είχε πάρει τη θέση σου σε εκείνη τη καρέκλα. Σου έστειλα μηνύματα και η σιωπή ήταν η μόνη απάντηση που έπαιρνα. Και κάθε φορά οι ελπίδες μου έσβηναν μία προς μία. Όμως, εσύ βρισκόσουν ακόμη εκεί. Με τη μυρωδιά σου χαραγμένη στη μνήμη μου και οι εικόνες που αποτύπωσα από σένα να περνάνε φευγαλέα από μπροστά μου κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου.
Μέχρι που η απάντηση ήρθε και το μόνο που συγκράτησα ήταν το τέλος της. Εκείνο το «καλά να περνάς» που γκρέμισε και την παραμικρή ελπίδα που είχα. Που έσβησε μονομιάς όλα αυτά που τόλμησα να πω και αυτά που είπα μα ποτέ δεν άκουσες ή κοιτούσες μα δεν έβλεπες.
Ένα νηφάλιο «θέλω να σε δω» που ακόμη περιμένει απαρηγόρητο μια απάντηση και ένα «μου λείπεις» που σου έχω αφήσει γραμμένο με άνω τέλεια που ποτέ δεν έβαλα.
Επιμέλεια κειμένου: Μάιρα Τσιρίγκα
