Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Δε σε αδικώ που έφυγες, να ξέρεις. Χώρο ζητούσες και εγώ γάντζωνα περισσότερο πάνω σου.
Χρόνο ζητούσες και εγώ δεν έλεγα να το δω. Αέρα ζητούσες, τι ποιο ανθρώπινο;
Έφυγες και τους δυο μας έβγαλες από το βάλτωμά μας. Έφυγες και ξαφνικά είχα να αντιμετωπίσω εμένα. Δε θυμάμαι πότε έγινε αυτό τελευταία φορά. Έφυγες και δεν έβρισκα τίποτα μοναδικά δικό μου. Όλα τα είχες αγγίξει. Όλα δικά σου γίνανε δίχως να τα ζητήσεις. Δεν είχα φρένο. Όλα τα γέμισες και τώρα το νιώθω. Λες και παιδάκι ήμουνα και ερωτεύτηκα πρώτη φορά.
Μα τώρα, μονάχα ένα μουδιασμένο κενό νιώθω να σαλεύει μέσα μου. Πόνος είναι ή μήπως αγάπη; Σ’ αγάπησα άραγε ή ήταν στο μυαλό μου; Αγάπησα εσένα ή αυτό που ήθελα από εσένα; Τρέλα με έπιανε στη σκέψη να σε χάσω. Μα τώρα που το τέλος είναι εδώ σαν χαμένη νιώθω.
Αγάπη είναι αυτό; Ή φόβος; Είναι αγάπη να αναλώνεσαι στα θέλω του άλλου; Να μορφοποίησαι βάση των δικών του αναγκών; Από φόβο θαρρώ το έκανα. Για να με ερωτευτείς πολύ. Για να με θες. Για να σου γίνω ανάγκη και εγώ. Ντρέπομαι τώρα που το βλέπω επιτέλους.
Τελικά μάλλον δε σ’ αγάπησα όσο νόμιζα. Λάτρεψα το περίβλημά σου. Πόθησα τη λάμψη σου. Κι όταν έλαμπα μέσα από εσένα, έρωτα το ονόμασα. Ανάγκη ήτανε, τώρα το βλέπω καθαρά, ανάγκη για λίγη περισσότερη σημασία.
Ανάγκη, να καλύψω τα δικά μου κενά με τη δική σου επιβεβαίωση. Ανάγκη, να νιώσω ολοκλήρωση μέσα από εσένα. Δεκανίκι έψαχνα τελικά και στην αγκαλιά σου το βρήκα. Αποκούμπι ήθελα και στα χέρια σου πιάστηκα. Πόσο μάταια τελικά χαρίζουμε τα σ ’αγαπώ μας.
Μια συγγνώμη σου χρωστώ για την αγάπη αυτή. Δε σε αδικώ που έφυγες, να ξέρεις. Αν με εκτιμούσα, έπρεπε να είχα φύγει από καιρό. Πώς να ερωτευτείς άλλωστε ένα άνθρωπο χωρίς ταυτότητα; Μα τη μεγαλύτερη συγγνώμη τη χρωστάω σε μένα που θαμπώθηκα από το κάτι που θα γινόμουν πλάι σου. Θα τη βρω την άκρη μου και ίσως κάποτε να σταθούμε πλάι πλάι ίσοι, χωρίς να μου είσαι ανάγκη, μα επιλογή. Ίσως κάποτε να μάθω να σε αγαπάω σωστά και ίσως αυτό το γράμμα εμένα έπρεπε να είχε παραλήπτη.
