Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ξημερώματα Κυριακής στην παραλία της Σάρτης, περπατούν κρατώντας ο ένας σφιχτά το χέρι του άλλου και πλησιάζουν την ακτή. Φαίνονται λιγάκι διστακτικοί. Ίσως να μην περίμεναν πως μια τέτοια ώρα θα υπήρχε κόσμος στο σημείο. Στα χέρια της εκείνη κρατάει μια πετσέτα, την ξετυλίγει και την απλώνει στην άμμο. Δίχως να χάσουν λεπτό, βρίσκονται ξαπλωμένοι και υπό τον ήχο των κυμάτων της θάλασσας αγναντεύουν τ’ αστέρια που λαμπυρίζουν στον ουρανό.
Μένω εκεί και τους κοιτώ με θαυμασμό. Δε θέλω να διακόψω τη στιγμή τους. Γυρνάω στην παρέα μου και με ψιθυριστή φωνή τους ζητώ να χαμηλώσουν τη μουσική, δείχνοντας προς το μέρος τους. Δε σου κρύβω πως λιγάκι τους ζηλεύω. Θα ήθελα πολύ στη θέση τους να ήμασταν εμείς. Μοιράζομαι τη σκέψη μου αυτή μαζί σου. Πληκτρολογείς. Για μια ακόμα φορά η απάντηση που έλαβα από εσένα δεν ήταν αυτή που περίμενα.
Μέσα από όσα έχω ζήσει έμαθα πως τελικά στα πιο απλά και όχι τόσο πολυφορεμένα βρίσκεις τον πραγματικό σου εαυτό. Μοιράζεσαι πράγματα όπου κάτω από τα φώτα των βλεμμάτων των πολλών δεν τολμάς να ξεστομίσεις. Στιγμές σαν αυτή, που τίποτα δε μετράει περισσότερο από το συναίσθημα που ξεχειλίζει αβίαστα από μέσα σου έχοντας απέναντί σου εκείνον που όρισες εσύ ως άνθρωπος σου, είναι πολύτιμες. Ακόμα και η σιωπή είναι ανεκτίμητη σε μια στιγμή σαν αυτή.
Εμείς οι δυο είμαστε το άσπρο και το μαύρο. Η λογική και το συναίσθημα σε δύο πρόσωπα ανθρώπων που έτυχε να βρεθούν και να βαδίσουν στο ίδιο μονοπάτι. Έχω αποδεχτεί το είναι σου. Το έχω αγκαλιάσει, το έχω θαυμάσει, το έχω αγαπήσει. Μερικές φορές παρακαλάω στο να σου μοιάσω. Εύκολα παρασέρνομαι απ’ όσα νιώθω και βαλτώνω. Όμως έμαθα να κρύβομαι. Και κρύβομαι καλά, πολύ καλά. Έμαθα να δείχνω ατρόμητη τη στιγμή που μέσα μου ουρλιάζω, κλαίω και χτυπιέμαι σαν μικρό παιδί. Έμαθα να αγνοώ -μ’ έναν αλλοπρόσαλλο, άκρως δικό μου τρόπο- ότι με πειράζει, μέχρι που εκείνο καταφέρνει να σκοτώσει και την τελευταία μου ελπίδα. Αν και ξέρω πως, πάντοτε θα ελπίζω. Θα επιμένω. Θα δικαιολογώ. Μια αθεράπευτα ρομαντική και ονειροπόλα σε έναν κόσμο αρκετά σκληρό, ύπουλο και βρώμικο.
Μετανιώνω για όσα ποτέ μου δε τόλμησα να σου εκφράσω από φόβο μήπως και σε χάσω. Μετανιώνω για όσα δεν έπραξα τη στιγμή που το ένιωθα. Μετανιώνω, αλλά αυτήν τη φορά δε θα σου απολογηθώ. Είμαι αυτή που είμαι. Με τα λάθη μου και τα σωστά μου, όλα μου τα ελαττώματα και προτερήματα μου. Είτε το αποδέχεσαι και εσύ είτε το πετάς από επάνω σου και τρέχεις μακριά μου, ελεύθερος πια από τα δεσμά μου, να βρεις αυτό που θεωρείς πως πραγματικά σου ταιριάζει.
Και τι δε θα έδινα για μια στιγμή μαζί σου όπως η δική τους -η τόσο αξιοζήλευτη. Εγώ στη θέση τους, θέλω να ξέρεις, πως θα το τραβούσα λίγο παρά πέρα. Θα πετούσα από πάνω μου τα ρούχα και θα βουτούσα στη θάλασσα μαζί σου. Ποσώς με νοιάζουν τα βλέμματα τριγύρω. Δίχως να το πολυσκέφτομαι. Δίχως να το υπεραναλύω. Δίχως λογική, εκείνη που πάντα αναζητείς μέσα μου. Εγώ θέλω να ζω. Εγώ θέλω να ζω την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό. Μαζί σου.
Συντάκτης: Λαμπρινή Νταβέλη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
