Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Δήμητρα Μιμηγιάννη.
Ποτέ δεν έμαθα. Ποτέ δεν ήξερα ποιες είναι οι πιο σωστές, οι πιο κατάλληλες λέξεις να αρχίσω ένα ποίημα για σένα. Να αρχίσω με το πώς οι λέξεις μου πάλλονται, διαστέλλονται, συστέλλονται και τέλος, αποκαμωμένες, γίνονται ένα κουβάρι μέσα στις δικές σου; Ή μήπως να περιγράψω πώς νιώθω κάθε φορά που το χέρι σου ακουμπά τα κύτταρα του δέρματός μου;
Να αρχίσω με το πώς ο τρόπος που κοιτάς αργά το απόγευμα με βγάζει κάθε φορά από αυτόν τον κόσμο που δεν αντέχεται συχνά, οδηγώντας με σε ένα άλλο χρωματιστό, γεμάτο χαρούμενες ψαλμωδίες σύμπαν; Να πω πόσο λαχταρούσα να πιω κρασί από τα χείλη σου ή την οικειότητα που ένιωσα την πρώτη φορά που με τράβηξες κοντά σου; Ή να περιέγραφα πόσο φυσικά κι αβίαστα συνέβη τούτη η κατάκτηση;
Υπήρξαν αρκετές φορές που γλίστρησαν τα χέρια μας αλλά πάντα έβρισκαν τον τρόπο να επιστρέφουν ρυθμικά το ένα στο άλλο. Ίσως με αυτό να ξεκινούσα, μα θα ήταν σαν να μάς αδικώ. Ή μήπως να πω πως ένιωσα το έδαφος να με ρουφάει, να χάνεται η γη κάτω απ τα πόδια μου, όταν είδα το όνομά σου να φωτίζει την οθόνη του τηλεφώνου μου μετά το τελευταίο μας αντίο;
Ίσως να ξεκινήσω με το ότι σ’ αγαπάω. Έτσι. Χωρίς λόγο. Χωρίς να ξέρω πότε ή πού άρχισα να σ’ ερωτεύομαι. Γοητεία, προσωπικότητα και χιούμορ. Με βγάζεις αστραπιαία από τη μαυρίλα, σαν να ξέρεις από φυσικού σου πού πάει και κρύβεται το φως. Κινήσεις απλές, καθημερινές. Να μου φέρεις νερό πριν κοιμηθούμε για να μη σηκώνομαι το βράδυ απ’ το κρεβάτι, να μου παραγγείλεις καφέ για να μην περιμένω στο κρύο.
Ακόμη δεν ξέρω πώς να αρχίσω ένα ποίημα για σένα. Ακόμη δεν έμαθα.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι τώρα είσαι απέναντί μου στο κρεβάτι και με κοιτάς με ένα βλέμμα που ξεχειλίζει κατανόηση. Περιμένεις να ολοκληρώσω τη δουλειά μου και να με πάρεις αγκαλιά. Να μου αριθμήσεις όλα αυτά τα πολύχρωμα κι απέραντα για να με πάρει ο ύπνος. Μα ήρθε η ώρα να σου πω ότι ποτέ δεν κοιμάμαι στο μέτρημά σου αυτό. Μένω ξύπνια να σε χαζεύω, να ακούω τη ρυθμική αναπνοή σου. Καψούρα και με τον ύπνο σου.
Με ρωτάς αν αργώ. Όχι μωρό μου. Τώρα ξέρω πώς να αρχίσω. Κάθε φορά έτσι θα αρχίζω και θα τελειώνω. Με δυο σταγόνες απόλυτο και μία από ουτοπία. Έρχομαι, είμαι εδώ, κλείσε το φως. Και μέτρα μου.
