Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Τζόρτζια.
Εγώ Σ’ αγάπησα εδώ. Εδώ ακριβώς. Σε αγάπησα σε αυτή τη μικρή πόλη με την κακή ρυμοτομία και τα παιδιά στους δρόμους τα καλοκαίρια του Αυγούστου. Σε αγάπησα εδώ που τρώνε παγωτά όλοι στα παγκάκια και συζητάνε φωναχτά μεταξύ τους, που όλοι ξέρουν όλους.
Σ’ αγάπησα εδώ, όταν η οικονομία του τόπου με το ζόρι στήριζε τα 10 μαγαζάκια της κι όταν τα πράγματα άρχισαν να πηγαίνουν καλύτερα κι άνοιξαν καινούργια. Σε ερωτεύτηκα στο πάρκο δίπλα από το σπίτι του κ. Λαζάρου και σε φίλησα πρώτη φορά στο σχολείο, το ίδιο σχολείο που τρέχαμε στην αυλή μικρά. Έγινα δική σου στο αυτοκίνητο, όταν ήταν παρκαρισμένο απέναντι από το δασάκι της πόλης.
Και τώρα που θα φύγεις δε θα χάσω μόνο εσένα αλλά και την πόλη μου. Γιατί δε θα είναι ίδια χωρίς εσένα. Θα μοιάζει βαρετή χωρίς την παρουσία σου κι άνοστη χωρίς το παγωτό σου. Θα με ενοχλεί κι η ρυμοτομία της και τα παιδιά της κι οι γεύσεις της.
Θα σκέφτομαι πως να, εδώ καθίσαμε και συζητήσαμε τα όνειρά μας όσο πίναμε γρανίτα λεμόνι. Πως απέναντι φιλιόμασταν με τις ώρες κι ανταλλάσσαμε υγρά και γεύσεις. Πάνω απ’ όλα θα σκέφτομαι εσένα και τον τρόπο που καθόσον σε κάθε καρέκλα, πεζούλι ή παγκάκι της πόλης. Πάντα οκλαδόν με τον δεξί αγκώνα σου να στηρίζεται στο δεξί σου πόδι. Κι εγώ πάντα κοντά σου, να μιλάω για φαγητό, πολιτική, όνειρα, κρεβάτια.
Θα θυμάμαι κάθε χαμόγελο που μου έδωσες και κάθε μέρος που μου το προσέφερες. Κάθε μέρος αυτής της μικρής σκοτεινής πόλης που σε αγκάλιασε κι ομόρφυνε όσο καμιά άλλη. Θα τα θυμάμαι όλα τέλος πάντων, το υπόσχομαι. Μα μη μου ζητάς να σε ακολουθήσω. Εγώ σ’ αγάπησα εδώ και μόνο αυτό ξέρω για σπίτι μου. Αν θέλεις θα σε περιμένω, για όσο χρειαστεί, μα μαζί σου δεν έρχομαι.
Γιατί δική μου οικογένεια, είναι αυτό το μικρό όμορφο μέρος. Γιατί σπίτι μου είναι τα παγκάκια που γελούσαμε και τα σοκάκια που έμπαινες μέσα μου. Γιατί χαίρομαι κάθε φορά που κοιτάω κάποιο από τα «σημεία μας». Γιατί μου αρέσεις τρέλα μα ξέρω πως μόλις φύγεις αυτό ίσως να χαθεί κι εγώ δε θέλω.
Θέλω να σε περιμένω εδώ υπομονετικά. Κι εσύ να γυρίσεις μια μέρα και να μου σφίξεις τα χέρια και να μου φιλήσεις τα δόντια και να δαγκώσεις τα χείλη μου, από την έξαψή σου. Θέλω να σ’αγαπαω εδώ· και παντού, μη με παρεξηγείς. Αυτό που δε θέλω, είναι να πετάξω αυτά που εγώ έχτισα -κι ας είναι είναι μικρά. Και καλώς ή κακώς, όσα έχτισα εδώ είναι, κι όσο χτίσαμε μαζί επίσης. Οπότε συγχώρεσε με μα θέλω να μείνω εδώ να τα προσέχω. Θέλω να τα φυλάξω προσεκτικά μέχρι να γυρίσεις πίσω.
Ξέρω άλλωστε καλά πως όπου και να πας θα τα καταφέρεις περίφημα και θα χτίσεις πολλά περισσότερα απ’ όσα εγώ ποτέ. Οπότε άσε με εδώ να ζήσω αυτά που με περιμένουν κι εσύ ζήσε τα δικά σου. Άλλωστε ξέρεις πολύ καλά σε ποιο παγκάκι θα συναντηθούμε και ποια ώρα. Δε φοβάμαι μη δε γυρίσεις. Ξέρω πως ούτε εσύ φοβάσαι μην αθετήσω την υπόσχεσή μου. Πάντα είχαμε εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον.
ΥΓ.: Συνάντησέ με τη σωστή ώρα στο σωστό σημείο σε δύο χρόνια από τώρα, όταν όλα θα είναι καλύτερα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
