Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Εύη
Έλα. Mε ακούς; Εγώ είμαι. Ποια; Ίσως ο έρωτας της ζωής σου ή απλώς μια ξένη που βρήκε το νούμερο σου. Ελπίζω να ακούς. Μακάρι να με άκουγες μια φορά κι ας άφηνες για αργότερα ενεργοποιημένο τον τηλεφωνητή -όχι μόνο του σπιτιού, αλλά και της καρδιάς σου.
Πάλι σου τηλεφωνώ αργά. Έχω αυτό το μειονέκτημα, ξέρω. Πάντα αργώ και δεν προφταίνω να μιλήσω. Αλλά για να μη σε καθυστερώ και χάνεις τον πολύτιμό σου χρόνο και αυτή τη φορά, θα μπω στο θέμα.
Σε σκέφτομαι. Ξέρω, καθόλου πρωτότυπο, αλλά ήθελα να σου πω την πρώτη μου σκέψη κι ας μην το συνηθίζω. Η πρώτη και ίσως τελευταία φορά που θα το ακούσεις. Κάθε φορά που προσπαθούσα να στο πω, δεν τολμούσα. Αυτή η αδυναμία έκφρασης μπροστά σου… Μα πόσο δειλή. Σκεφτόμουν πως ίσως το θεωρούσες υπερβολή, γιατί όπως έλεγες δεν είμαστε και κάτι. Δεν έχουμε σχέση, δεσμό. Κι ας καιγόμασταν ο ένας για τον άλλον, κι ας τρωγόμασταν κι ας ζηλεύαμε παθιασμένα. Δυο σώματα που σμίγανε και ύστερα χάνονταν δίχως πολλά λόγια και επικοινωνία. Αυτό ήμασταν. Πάντα όμως τριγύριζε μια ερώτηση στο μυαλό μου. Από πότε το να ποθείς, να μαθαίνεις, να ζεις με τον άνθρωπο που θες χρειάζεται την ταμπέλα της σχέσης; Το μόνο που ήθελα είναι να μπω στον κόσμο σου. Να με γνωρίσω από την αρχή μέσα από σένα. Μέσα από τα δικά σου μάτια. Ένας άλλος εαυτός. Ίσως όχι η καλύτερη εκδοχή μου, αλλά εκείνη που κάνει παραχωρήσεις, που συμβιβάζεται, που προσπαθεί να σε γνωρίσει, να σε νιώσει, να σε κυνηγήσει με κάθε κόστος. Ήμουν πλάσμα ατίθασο, μα κατάφερες να ημερέψω. Με κυνήγησες κι εγώ παραδόθηκα. Ακόμη και την τελευταία μας νύχτα.
Μια τελευταία νύχτα, παρ’ όλο που είχα πει ότι δε θα σε ξαναέβλεπα. Τελικά ήρθα. Άνοιξες την πόρτα και με αντίκρισες σαν την πρώτη φορά. Ήσουν ήρεμος. Απλώς με κοίταζες στα μάτια και με γοήτευες. Ακολούθησαν στιγμές γεμάτες έρωτα και ύστερα κάθισες σιωπηλός δίπλα μου. Πρώτη φορά επέμενες να μιλήσω, να πω κάτι. Συνήθως δε μιλούσαμε πολύ. Καθόμασταν ο ένας δίπλα στον άλλο και καπνίζαμε το ίδιο τσιγάρο. Παλιότερα γελούσαμε αγκαλιά, λέγαμε αερολογίες και αυτοσαρκαζόμασταν για όλες τις περίεργες και συνάμα αστείες καθημερινές στιγμές μας. Μετά από κάποιο καιρό όμως, δεν υπήρχε κάτι να πούμε. Είχες τη ζωή σου, τη δουλειά σου και τον χρόνο σου που ήταν λίγος για να μου τον αφιερώσεις. Ίσως ξέραμε κι οι δύο ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να δώσουμε.Ή μήπως είχα κουραστεί να προσπαθώ εγώ περισσότερο από σένα; Μέσα σε όλες αυτές τις σκέψεις με σκούντηξες και με ρώτησες πού χάθηκε. Εκείνη τη στιγμή οι διάχυτες σκέψεις που δεν μπόρεσαν να συνταχτούν και να ειπωθούν. Όμως για κάποιο λόγο το σώμα δεν υπάκουε το μυαλό που έλεγε να σου μιλήσω, να στα πω όλα. Έτσι όπως μου έρχονται. Αφιλτράριστα κι αυθόρμητα. Η καρδιά χτυπούσε δυνατά, αλλά επέμενε να παραμείνω σιωπηλή. Και τα δύο μαζί όμως με έκαναν να αναρωτιέμαι γιατί βρίσκομαι εδώ.
Σε ρώτησα τι κάνουμε εμείς μαζί και η απάντηση ήταν ότι ήθελες χρόνο να σκεφτείς και να απαντήσεις. Τότε κατάλαβα τη διαφορά μας . Εσύ ήθελες χρόνο να σκεφτείς τι νιώθεις. Για μένα ήταν όλα ξεκάθαρα, αυθόρμητα και ακριβώς εκεί μπροστά μου. Ο έρωτας είναι στο τώρα. Ή μάλλον ήταν στο τότε. Άνοιξα την πόρτα και έφυγα. Εκείνη την ημέρα εσύ πήρες τον χρόνο σου και εγώ αυτό που χρειαζόμουν καιρό. Τον αέρα μου.
Ο χρόνος μου στην κλήση τελειώνει. Ήδη σου είπα πολλά. Όλα εκείνα που δε σου είπα εκείνο το βράδυ. Μακάρι να ήξερα τι δε λειτούργησε με εμάς. Ίσως η δική μας σχέση να ήταν σαν μια χαλασμένη μηχανή του χρόνου που δε θα επέστρεφε ποτέ στην αρχή, αλλά δε θα μας άφηνε και να πάμε μέχρι το τέλος.
Ίσως πάλι σε αυτές τις ιστορίες να μην υπάρχει πραγματικό τέλος. Δεν μπορώ να ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο χρόνος μου τελείωσε. Μην μπεις στον κόπο να μου τηλεφωνήσεις. Ακόμη κι αν τελικά σκέφτηκες. Δε θέλω να απαντήσεις πλέον. Δυστυχώς άργησες πολύ. Ο τηλεφωνητής της καρδιάς μου είναι κατειλημμένος. Μην αφήσετε το μήνυμά σας μετά τον χαρακτηριστικό ήχο.
