Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ήρθες. Ένα χρόνο μετά. 358 μέρες για την ακρίβεια. Χωρίς επαφή, ευχές, τηλέφωνα, μηνύματα. Τίποτα. Μόνο κάτι τυχαίες συναντήσεις, δυο τρεις και αυτές για να είμαι πάλι ακριβής. Τόσο καιρό μόνο σιωπή. Φωτογραφίες και βίντεο να μαρτυράνε το πόσο καλά περνάς. Δημόσιες εμφανίσεις με καινούρια πρόσωπα. Φίλοι και γνωστοί να μεταφέρουνε όσα έπρεπε. Ή όσα θέλανε. Ευτυχισμένος και ήρεμος. Αυτό δεν ήθελες;
«Χρόνια πολλά. Σου εύχομαι να είσαι γερή και ευτυχισμένη και να εκπληρώσεις τους στόχους σου». Κενό. Ορίστε; Πέρασαν γενέθλια, γιορτές χωρίς κανένα σημάδι ζωής. Τώρα γιατί; Μετά από τόσο καιρό γιατί; Δεν ήθελα να απαντήσω είναι η αλήθεια. Δεν είχε νόημα, όχι ότι ήμουν αδιάφορη. Απάντησα όμως. Απάντησα γιατί ήθελα να με επιβεβαιώσεις. Δειλό, εγωιστή και άνανδρο σε είχα πει. Και όταν σε γνώρισα και όταν έφυγες.
Μετά από μερικά μηνύματα λοιπόν, κάτι χαζά αστεία και κανένα ενδιαφέρον ουσιαστικά από τα νέα της δικής σου ζωής, συναντηθήκαμε. Ήρθες. Εκεί από όπου έφυγες την τελευταία φορά από τη ζωή μου. Από τη ζωή μας. Σου είχα πει τότε ότι εδώ το πόδι σου δε θα το ξαναπατήσεις. Δεν το τήρησα. Ήθελα να δω γιατί μετά από τόσο καιρό δεν έχεις φύγει από μέσα μου. Αν είναι ο άνθρωπος που έχω απέναντί μου ή ο άνθρωπος της φαντασίας μου αυτός που δε με αφήνει να προχωρήσω.
Σε περίμενα. Ήθελα να ξαναζήσω όλη την διαδικασία. Εσύ, το αυτοκίνητό σου, όλα ίδια. Μπήκες μέσα χαλαρός. Έκατσες στον καναπέ. Και ήταν σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ο χρόνος δεν πάγωσε. Γύρισε. Χαμογελούσα με την εικόνα που έβλεπα, με εμένα που αισθανόμουν σαν να μην έχει αλλάξει κάτι. Χαμογελούσα και αισθάνθηκα ευτυχία. Παράλογο, ε; Απλά ήσουν εκεί ως παρουσία και όλα πήραν τη θέση τους ξανά. Τη θέση που έπρεπε ή όχι, ακόμη δεν ήξερα. 2,5 ώρες μετά κατάλαβα. Εσύ αμήχανος, παγωμένος και αμυντικός. Εγώ πάλι να προσπαθώ. Να προσπαθώ να σε κάνω να γελάσεις, να χαλαρώσεις, να ανοιχτείς. Δεν ήθελες να φύγεις, το έβλεπα. Άδικος κόπος. Και ξαφνικά όλη αυτή η προσμονή μιας συνάντησης, κατέληξε σε φιάσκο.
Όταν ένας άνθρωπος φεύγει από τη ζωή σου, όποιος και αν είναι ο λόγος, είτε φταις εσύ είτε φταίει ο άλλος, γίνεται για κάποιο λόγο. Κάπου δεν τα βρήκατε, κάτι δεν πήγε όπως θα έπρεπε, όπως είχατε φανταστεί. Θα μου πεις και αν είσαι ερωτευμένος όταν χωρίζεις; Αν δε θες να χάσεις αυτόν τον άνθρωπο από τη ζωή σου;
Άσε το χρόνο να κυλήσει. Θα έρθουν ώρες δύσκολες, βράδια αξημέρωτα. Θα υπάρξουν όμως και στιγμές ήρεμες, χαλαρές. Σημαντικό είναι να τις ζήσεις όλες. Μια προς μια, με όλη την έντασή τους. Να πονέσεις, να κλάψεις, να γελάσεις, να πιεις, να βρίσεις, τα πάντα. Και όταν γυρίσει να τον ξανάσυναντήσεις. Για να καταλάβεις. Για να δεις ποιος ήταν ο λόγος που έφυγε. Και τότε θα ελευθερωθείς. Και θα συνεχίσεις την πορεία σου με τη γλυκιά αίσθηση που πρέπει να σου αφήνει μια ανάμνηση. Ερωτευμένος με μια ιδέα, με μια ανάγκη, όχι με έναν άνθρωπο.
