Συστημένο #409: Mια Κυριακή Αυγούστου που 'θελα να μην έφευγε ποτέ

Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».

Για τον Ανδρέα.

Υπάρχει μια Κυριακή του Αυγούστου που εύχομαι να μην τελείωνε ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά εκείνη την Κυριακή, που είδα πράσινο ηλιοβασίλεμα, όσο ο καπνός απ’ ένα στριφτό τσιγάρο, έκρυβε τη θέα όλων, εκτός από τη δική σου. Τι ωραία Κυριακή. Ακόμα τη θυμάμαι, την αισθάνομαι και τη νοσταλγώ. Νιώθω στο δέρμα μου τον αλατισμένο αέρα να μπλέκει τα μαλλιά μου πάνω στη μηχανή σου και θυμάμαι πώς είναι να μη με νοιάζει το πώς θα τα ξεμπλέξω. Σκέφτομαι την πρώτη φορά που μου είπες το όνομά σου και που άκουσα τη φωνή σου. Σιωπηλά επεξεργάζομαι την πρώτη φορά που σε κοίταξα για λίγο παραπάνω, με κοίταξες και εσύ -και ντροπαλά φαντάστηκα πως έμοιαζες μ’ έργο τέχνης. Θυμάμαι ποσό γυάλιζαν τα μάτια σου αντικριστά από τα δικά μου και γυρίζει στο μυαλό μου ασταμάτητα στην πρώτη φορά που έμπλεξα τα δάχτυλα μου με τα δικά σου κι εκείνα έμειναν εκεί σαν να κλείδωσαν. Όταν δε, τα χείλη μου ακούμπησαν για πρώτη φορά τα δικά σου, όλο μου το σώμα φώναζε το όνομά σου, σαν κάτι να ήξερε. Σαν να ήταν σίγουρο.

Δύο χρόνια μετά, στη ζωή μου υπάρχουν απόψεις από τρίτους που αρνούμαι ν’ ακούσω. Γνώμες, σχόλια, προβλέψεις που παλεύουν να γίνουν εμπόδια σ’ ένα δρόμο που θυμίζει την τέλεια ευθεία κι εμένα με γεμίζει ό,τι κι αν λένε οι άλλοι, όσο θόρυβο κι αν κάνουν. Γι’ αυτό άλλωστε δε με πειράζει που οι άνθρωποι γύρω μας δεν καταλαβαίνουν όσα χτίζουμε. Ας μην ξέρουν, ας μη μάθουν, ας μην πιστέψουν ποτέ. Πιστεύω εγώ αρκετά και για τους δυο μας. Νιώθω αρκετά για όλους τους. Ξέρω εγώ, ξέρεις εσύ, κι αυτό ας είμαστε ειλικρινείς, φτάνει.

Δύο χρόνια μετά υπάρχουν μέρες που έχω σβήσει από τη μνήμη και μέρες κενές, που μόνο εσύ μπορούσες ν’ ολοκληρώσεις και να κάνεις λίγο πιο υποφερτές -κι αυτό ήταν κάτι που στην απουσία σου κατάλαβα πιο πολύ από ποτέ. Γιατί εκείνες οι μέρες που δε θέλω να σκέφτομαι και να συζητάω, ήταν μέρες χαμένες σε κρεβάτια άδεια και σε μάτια ξένα που κανένα συναίσθημα δεν έμαθαν να μου προκαλούν. Έβλεπα ηλιοβασιλέματα που δεν ήταν πια πράσινα και ζούσα Κυριακές που δεν ήθελα να ξημερώσουν αν ήταν να μη δω το πράσινο στα μάτια σου που τόσο ανέλπιστα με έκανε να χαίρομαι.

Σ’ ευχαριστώ λοιπόν για τις όμορφες εικόνες που μου έχεις χαρίσει και το μέλλον που καθρεφτίζεται στα μάτια σου όποτε σηκώνω το βλέμμα μου πάνω τους. Σ’ ευχαριστώ που γέμισες τη ζωή μου μουσική, τέχνη, ομορφιά και χρώματα που δεν μπορώ καν να περιγράψω -ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά θα προσπαθήσω. Σ’ ευχαριστώ που μου κρατάς το χέρι, ανάμεσα στο πλήθος και που μου έμαθες τόσα πολλά χωρίς να έχεις καμιά άλλη προσδοκία. Σ’ ευχαριστώ που πίστεψες, πάλεψες και κέρδισες τόσες φορές για μας, όταν εγώ δυσκολευόμουν. Σε ευχαριστώ που είσαι ο άνθρωπός μου. Γι’ όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, σ’ αγαπώ.