Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Σε σένα που είσαι τόσο κοντά και μακριά
Μια μέρα θα φύγω και θα’ ρθω να σε βρω. Δεν ξέρω ποια, δεν ξέρω τι θα έχει γίνει μέχρι τότε. Μα θα έρθω, το υπόσχομαι. Ατημέλητη, απλή, φορώντας μόνο το άρωμα που σου αρέσει. Έτσι σου αρέσω, το θυμάμαι.
Μια μέρα θα φύγω και θα’ ρθω να σε βρω. Θα έρθω, να μπορώ να σου εξομολογηθώ όσα αισθάνομαι για σένα. Να μπορείς, κι εσύ, αγάπη μου, να με πιστέψεις. Μέρα θα είναι, μην έχω πιει, να ‘μαι νηφάλια για να σε φιλήσω στα χείλη, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω πόσο ξεχωριστός είσαι για μένα.
Μια μέρα θα φύγω και θα’ ρθω να σε βρω. Ή έτσι θέλω να δηλώνω. Ίσως για να τολμήσω, ίσως για να με πείσω πως μπορώ. Γιατί τώρα, δε μπορώ. Τώρα, ακόμα φοβάμαι. Όταν θα είμαι έτοιμη. Όταν θα είσαι έτοιμος κι εσύ. Για το σίγουροι καθόλου δε με νοιάζει. Ας σε έχω κι ας σε χάσω. Άλλωστε, χάνει κανείς, αληθινά στον έρωτα; Όταν τον έρωτα τον ζεις, όχι, ποτέ δεν χάνεις. Ούτε ακόμα κι αν ο έρωτας χαθεί. Πάλι κάτι θα μείνει. Η γεύση του στα χείλη σου. Γλυκιά, πικρή, γλυκόπικρη. Όποια γεύση κι αν έχει. Εγώ θέλω να γεύομαι μόνο τη δική σου.
Μια μέρα θα φύγω και θα ‘ρθω να σε βρω. Όχι από τρέλα ή παρόρμηση της στιγμής, μα από έρωτα, από αλήθεια και μη έχοντας άλλη επιλογή κι επιθυμία, εκτός από εσένα. Θα έρθω λίγο πριν το ζητήσεις. Πριν χρειαστεί να το ζητήσεις, εγώ που σε παρατηρώ δειλά-δειλά και σιγά-σιγά σε μαθαίνω, θα είμαι εκεί για σένα, λίγο πριν το ζητήσεις.
Μια μέρα θα φύγω και θα ‘ρθω να σε βρω. Για να πάψουμε να κοιμόμαστε χωριστά τα βράδια, για να πάψουμε να στερούμαστε όλα τα χάδια που σκορπίζουμε απλόχερα σε άλλους. Χάδια αμφισβητήσιμα ή μήπως δανεικά; Αυτό δεν το γνωρίζω. Μα και τι με νοιάζει; Αρκεί που ξέρω πως θα τα πάρω όλα πίσω με τόκους. Ή πιο σωστά, θα μου τα χαρίσεις όλα με τόκους -δε θα μου τα χαρίσεις;
Μια μέρα θα φύγω και θα’ ρθω να σε βρω. Χωρίς βαλίτσα, χωρίς ρούχα και παπούτσια. Χωρίς αποσκευές. Άδεια από πληγές κι αναμνήσεις. Άδεια, κενή και καθαρή. Τόσο λευκή κι εγώ, όπως ένας καμβάς ολόλευκος λίγο πριν ο ζωγράφος αγγίξει τα πινέλα του και τον χρωματίσει με τα χρώματα που έχει στην καρδιά του. Αλήθεια τι χρώματα έχει η καρδιά σου για ‘μένα αγάπη μου;
Μια μέρα θα φύγω και θα ‘ρθω να σε βρω. Κι η μέρα αυτή θα είναι ένας πίνακας ζωγραφικής, μια πανδαισία χρωμάτων. Θα έχει το πορτοκαλοκόκκινο της φλόγας, το βαθύ κόκκινο του έρωτα, το φούξια της χαράς. Θα έχει κι άλλα χρώματα θερμά έντονα, ζεστά. Θα έχει και συναίσθημα, αληθινό, άγριο, παγιωμένο μέσα μας. Βαθύ.
Μια μέρα θα φύγω και θα ‘ρθω να σε βρω. Κι αν αργήσει αυτή η μέρα, εσύ θα ξέρεις πως έχεις κάποιον που του λείπεις που σε σκέφτεται και θέλει να γελάς. Κάθε μέρα, για χίλιους λόγους, σε κάθε αφορμή ή και αναίτια. Πόσο σου πάει να γελάς. Εγώ ξέρεις πότε γελάω; Όταν σκέφτομαι εσένα, μόνο εσένα.
Μια μέρα θα φύγω και θα ‘ρθω να σε βρω. Κι εσύ δε θα με διώξεις, θα μου χαμογελάσεις και χωρίς να πεις τίποτα θα τυλίξεις τα χέρια σου γύρω από τη μέση μου. Θα με αγκαλιάσεις σφιχτά. Όχι για να μη φύγω, μα θα είναι ο σιωπηλός του τρόπος να μου πεις πως «καλώς όρισα».
