Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Κατερίνα Λ.
Πιστεύω σ’ εμάς και γι’ αυτό σου γράφω σήμερα, όλα όσα έπρεπε να σου πω από την αρχή. Πιστεύω ότι πήραμε τις λάθος αποφάσεις, κάναμε τις λάθος κινήσεις και πιστέψαμε στα λάθος πράγματα. Μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα, να αντιδράσουμε πιο έξυπνα, να το προσπαθήσουμε περισσότερο. Ήμασταν μικροί βέβαια κι ίσως αυτό να αποτελεί δικαιολογία -ίσως κι όχι. Από την άλλη, δεν έχει σημασία το τι κάναμε και τι όχι γιατί τα αισθήματα δεν άλλαξαν -όχι τα δικά μου τουλάχιστον. Όπως και να έχει πιστεύω σε μας. Πιστεύω με όλο μου το είναι.
Θα ήθελα να σου γράψω και να σου πω όλα όσα νιώθω αλλά δεν αισθάνομαι αρκετά άνετα για να στα πω όλα, οπότε θα σου πω μόνο τα απαραίτητα. Θυμάμαι εκείνη τη φορά που καθόμασταν στον όμορφο κίτρινο καναπέ μας και γελούσαμε με τον τρόπο που γκρίνιαζε ο γείτονας για όλα. Θυμάμαι να με φιλάς γλυκά και να με ξαπλώνεις στο πάτωμα, το τραπέζι και τον ίδιο ακριβώς καναπέ. Θυμάμαι κάθε σου λέξη και κάθε σου άγγιγμα.
Κι ενώ τα θυμάμαι όλα αυτά και τα νιώθω σαν να συμβαίνουν τώρα, πονάω που δεν τα έχω στην πραγματικότητα. Στεναχωριέμαι που κάναμε και οι δύο χαζομάρες και χάσαμε ο ένας τον άλλον και νιώθω πως ειλικρινά η απόφασή μας αυτή ήταν λάθος. Κι ενώ λοιπόν δε θέλω να σε ενοχλήσω, το κάνω κάπως έμμεσα δημοσιεύοντας αυτό το γράμμα. Σου ζητώ λοιπόν να σκεφτείς ξανά την απόφαση που μαζί πήραμε και να εξετάσεις αν όντως μας βοήθησε να εξελιχτούμε -όπως τότε πιστεύαμε. Γιατί ενώ δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για σένα, βλέπω πως εγώ ίδια έμεινα και ακούω τους φίλους να λένε πως και για εσένα δεν άλλαξε τίποτα.
Δεν ξέρω λοιπόν αν αξίζει να μείνουμε χώρια εν τέλει, αφού το μαζί ήταν αυτό που μας έκανε χαρούμενους. Αν τελικά, όντως το χωριά μας πληγώνει και δε μας κινητοποιεί. Αν μείναμε οι ίδιοι άνθρωποι, που γυρνάνε στα ίδια μπαράκια και ακόμη να κόψουν το τσιγάρο.
Γιατί ναι, πίστευα πως αν χωρίσουμε -κι απ’ όσα είπαμε ξέρω πως πίστευες το ίδιο-, ότι θα είμαι καλύτερος άνθρωπος αν απομακρυνθώ από αυτή τη σχέση. Όχι επειδή έφταιγες, αλλά επειδή με είχε φάει η ρουτίνα και η ιδέα ότι έπρεπε να είμαι πρώτα σύντροφος και μετά άνθρωπος. Τώρα που καταλαβαίνω, που μεγάλωσα λίγο, που εξελίχτηκα, τα βλέπω όλα διαφορετικά και σε περιμένω. Σε περιμένω και δεν πιστεύω πια τις χαζομάρες που τότε είχα στο μυαλό μου.
Πιστεύω σε εμάς, στα βράδια που γελούσαμε, τα πρωινά που κάναμε έρωτα, τον καναπέ και τον πρωινό καφέ μας. Πιστεύω στις συναντήσεις μας σε μια ηλιόλουστη πλατεία και τον έρωτά μας. Πιστεύω σε όλα όσα μαζί μάθαμε να αγαπάμε και αδίκως αψηφήσαμε επειδή αποδείχτηκαμε ανάξιοι του έρωτά μας.
Και για αυτό ελπίζω να τα βρούμε, για αυτό τα γράφω όλα αυτά και για αυτό στεναχωριέμαι. Αν αισθάνεσαι τα ίδια, δεν περιμένω ένα μακροσκελές γράμμα ή κάποια σπουδαία χειρονομία. Περιμένω να μου χτυπήσεις την πόρτα ένα πρωί και να πιούμε καφέ αγκαλιά -έτσι απλά, στον καναπέ μας.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
