Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει Ταόριμ
Αγαπημένε μου, ο έρωτάς μου για σένα ήταν ένας μεγεθυντικός φακός. Κοίταζα μέσα απ’ αυτόν και όλα αποκτούσαν άλλη διάσταση. Το υπέροχο, γοητευτικό, απόλυτο της σχέσης μας. Εσύ! Η μορφή σου που τη λάτρεψα, όλα πάνω σου που με σαγήνευαν, οι κινήσεις των δαχτύλων σου. Στα μάτια μου ήσουν ο μαέστρος της δικής μου συμφωνικής, θυμάμαι το υπέροχο σώμα σου. Τα μάτια, το στόμα σου και τις λέξεις που έβγαιναν. Κι εγώ να κρέμομαι απ’ αυτές τις λέξεις που λάτρεψα. Κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Το μυαλό σου ήξερα από την πρώτη στιγμή πως θα με στιγμάτιζε. Ήθελα να αφήνομαι κάθε μέρα περισσότερο για να λατρεύω την εικόνα σου μέσα από τον φακό του έρωτα. Ακόμη και μετά το τέλος της σχέσης μας εκείνος ο φακός ήταν εκεί να μου δείχνει πόσο πονούσε όλο αυτό που χάθηκε. Μέχρι τη μέρα που ο χρόνος με θεράπευσε και ξανασυναντηθήκαμε. Εγώ, εσύ και κανένας μεγεθυντικός φακός ανάμεσά μας. Είχες φροντίσει να μου τον σπάσεις. Είχα φροντίσει να πετάξω τα κομμάτια του. Δεν κράτησα τίποτα. Και μαζί μ’ αυτόν και όλα μου τα όνειρα και τις επιθυμίες που έδιωξα.
Σήμερα σε έχω απέναντί μου και δε σ’ αναγνωρίζω. Σε κοιτάζω και μου φαίνεσαι τόσο διαφορετικός. Σε χαζεύω και αναρωτιέμαι γιατί σε λάτρεψα τόσο πολύ. Σε προσέχω που μιλάς στο τηλέφωνο και αναρωτιέμαι τι ερωτεύτηκα. Τώρα δεν έχει μείνει τίποτα να με γοητεύει πάνω σου. Πώς απομυθοποιούνται έτσι οι άνθρωποι στα μάτια μας; Πώς καταφέρνουν να πέφτουν από τον θρόνο τους; Εκείνη η αίσθηση που νιώθω πως εγώ κοίταζα μόνη μου τελικά τον φακό και συ απλώς χάζευες μόνο το είδωλό σου. Όχι αγάπη μου, δεν θα το επιτρέψω αυτό στον εαυτό μου. Τίμησα ό,τι μου έφερες στη ζωή μου. Σε ευχαρίστησα άπειρες φορές, σου απέδειξα όλα τα σ’ αγαπώ μου, αλλά ως εδώ. Χάθηκε το όνειρο και δεν ξανάρχεται. Έφυγε ο φακός και σε άδειασε. Και είναι τόσο λίγο αυτό που απέμεινε για το δικό μου το πολύ. Ακόμη και κείνο το πεταχτό φιλί στον αέρα δεν κατάφερε να μ’ αγγίξει. Έμεινε εκεί στο δωμάτιο να πλανιέται. Πόση ικανότητα πρέπει να διαθέτεις για να με κάνεις να νιώσω έτσι; Ήθελα να σε έχω στη ζωή μου. Έλεγα στον εαυτό μου πως ο χρόνος μας μέσα από το δικό μας φακό θα κρατούσε, αλλά δεν τα καταφέραμε. Κι εγώ το πάλεψα και το πίστεψα τόσο πολύ και άργησα να βγω από τη λήθη μου. Και συ προχώρησες. Πολύ πιο γρήγορα από μένα.
Φεύγοντας χαίρομαι τόσο πολύ που δεν κράτησα τίποτα δικό σου κλείνοντας την πόρτα πίσω μου. Χαίρομαι που τα μάτια μου δε γέμισαν. Περπατούσα στον διάδρομο και χαμογελούσα. Από αυτό που άφησα πίσω μου δεν είχα τίποτα να κρατήσω. Μόνο συμπάθεια, αγάπη και νοιάξιμο. Και αυτά είναι αρκετά για να σε νοιάζομαι και ξέρεις πως θα το κάνω πάντα, θα είμαι κοντά σου και αυτό είναι δεδομένο και από τους δυο μας, αλλά δεν είναι ικανό για να ανατρέψει πια τον κόσμο μου. Κανένα καρδιοχτύπι και καμία επιθυμία. Σήκωσε το κεφάλι σου ψηλά τώρα και κοίτα το μικρό μαγνητάκι να σου λέει «χαμόγελα». Κάπως έτσι τα είχες και συ στο μυαλό σου για μας. Και κάπως έτσι χαμογέλασα και ‘γω όταν το είδα και σε σκέφτηκα να σου το κάνω δώρο.
