Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ανδρομάχη.
Με είχανε προειδοποιήσει πως ο χωρισμός με άνθρωπο ήρεμο πονάει περισσότερο, αλλά εγώ δεν τους είχα πιστέψει, μάλλον δεν ήθελα κιόλας να το κάνω. Βλέπεις πίστευα πως δε θα χωρίσουμε, δε θα μαλώσουμε, δε θα τραβήξουμε διαφορετικούς δρόμους, πίστευα πως είμαστε καλύτεροι από τα ζευγάρια που τα παρατάνε -ήμουν τυφλή. Ήμουν τυφλή γιατί δεν έβλεπα τις δυσκολίες μιας σχέσης, τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν, την ασύγκριτη αισιοδοξία μες στα όνειρά μου.
Ήμουν ερωτευμένη μαζί σου και δε με κρατούσε τίποτα. Δε με κρατούσε το επικοινωνιακό μας πρόβλημα, τα σχόλια φίλων κι οικογένειας, δε με κρατούσε τίποτα. Κι έτσι άθελά μου, χωρίς να το καταλάβω, αφέθηκα στη σχέση μας αντί να τη δουλεύω. Αφέθηκα στο αίσθημα της αγάπης αντί να το φροντίζω κι εσύ κουράστηκες να τα κάνεις όλα μόνος σου. Σου στέρησα την ηρεμία σου. Κι όταν αργότερα ήρεμα με χώρισες και ήρεμα αποχώρισες, ήξερα ότι τίποτα δε με έχει πονέσει περισσότερο. Δε βλεφάρισες, δεν κουνήθηκες, δε φώναξες, κύριος παρέμεινες όπως πάντα.
Απλά και ξάστερα μου μίλησες, «δεν πηγαίνει άλλο» είπες και τέλος, χωρίς πολλά-πολλά. Εγώ εγωίστρια δε σε κυνήγησα κι εσύ συνηθισμένος στη βόλεψη της ηρεμίας σου δεν είπες ποτέ περισσότερα. Μου έδωσες ένα φιλί, από εκείνα τα ρομαντικά στο μέτωπό κι έφυγες.
Εγώ έπεσα στα πατώματα κι εσύ δεν ξέρω πως το πήρες. Εγώ έκανα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, εσύ δεν κάπνιζες καν. Εγώ έβγαινα για ποτά με φίλους και μιλούσα για τα μάτια σου και το κρεβάτι μας κι εσύ μάλλον ήσουν σπίτι βλέποντας κάποια από τις ξενέρωτες ταινίες σου βιώνοντας τη θλίψη με τον δικό σου ήρεμο τρόπο -όπως πάντα.
Εσύ φταις που δε μου είπες ότι δεν ήμουν σωστή, ώστε να έχω χρόνο να το διορθώσω. Εγώ φταίω που εξ’ αρχής δεν κατάλαβα ότι κάτι πάει λάθος. Εσύ φταις που δεν ήσουν ειλικρινής μαζί μου νωρίτερα κι εγώ που δεν κατάλαβα πως αισθανόσουν ώστε να σε βοηθήσω. Φταίμε κι οι δυο, αυτό είναι γεγονός, μα το αποτέλεσμά δεν αλλάζει με μια παραδοχή. Το αποτέλεσμα θα άλλαζε αν κάναμε και τίποτα σωστά, αν προσπαθούσαμε περισσότερο, αν δεν κάναμε σαν μωρά παιδιά.
Αλλά βλέπεις εγώ τουλάχιστον, δεν είχα ξανά καψουρευτεί έτσι και δεν ήξερα πώς να στο δείξω, τι να σου πω, τι πρωτοβουλίες να πάρω. Και όχι, αυτό δεν είναι δικαιολογία, μα ελπίζω να σε βοηθάει να με καταλάβεις έστω και λίγο, όπως σε καταλαβαίνω κι εγώ. Όπως κατανοώ εγώ ότι η ηρεμία σου ήταν τα πάντα σου και δεν είχα το δικαίωμα στη στερήσω, ακόμα κι αν το έκανα άθελά μου, στην προσπάθειά να έχω φωνή. Όπως καταλαβαίνω πόσο δύσκολη ήταν για σένα αυτή η απόφαση, ακόμα κι αν εμένα βρήκε απροετοίμαστη μες στο αλκοόλ και τα τσιγάρα.
Δε θα σου πω πως σ’ αγαπάω γιατί το βρίσκω υπερβολή -αφού ποτέ δε στο είπα από κοντά. Αλλά στο υπόσχομαι πως η καρδιά μου πάντα τρελαίνονταν κοντά σου και σε λάτρευε. Σου υπόσχομαι ακόμα πως μου λείπεις, κι εσύ κι η ηρεμία σου.
Αυτή η ηρεμία που έκανε τον χωρισμό μας τόσο δύσκολο και τόσο επίπονο. Γιατί θα άντεχα να ξέρω πως μου είσαι θυμωμένος ή πως δε με θέλεις άλλο, αλλά την ηρεμία σου πώς να τη διαχειριστώ; Μια καλή απάντηση είναι καλύτερη από μια «καθόλου» απάντηση. Όλοι το ξέρουν αυτό. Ποιος θα προτιμούσε να μείνει στο διαβάστηκε από το να του απαντήσουν κάπως ξενέρωτα; Κάνεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
