Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Σε σένα
Σου γράφω αυτό το γράμμα, την πρώτη μέρα του Αυγούστου ή μάλλον την πρώτη νύχτα. Ξέρεις, οι νύχτες πάντα είναι πιο δύσκολες. Περνούν απ’ το μυαλό σου τόσα και τόσα. Τα σωστά, τα λάθη, αυτά που είπες και εκείνα που δεν είπες. Οι περαστικοί, οι ουσιαστικοί, οι τυχαίοι ή οι τυχεροί. Υπάρχουν κάποιες νύχτες που δε θες να κοιμηθείς, γιατί απλώς δεν έχεις πάρει απαντήσεις. Μάλλον δεν έχεις δώσει ακόμα. Αλλά γιατί να δώσεις; Θα έρθουν από μόνες τους.
Σε σένα γράφω, λοιπόν. Κάποια στιγμή θα σου το δώσω να το διαβάσεις. Κατέληξα στο μαύρο για τα μαλλιά μου, αλλά έβαλα φωτεινά χρώματα στην ψυχή μου. Είναι καλύτερα έτσι. Είσαι ό,τι εκπέμπεις. Εσύ είσαι κάπου εκεί έξω και πίνεις ένα τζιν τόνικ με μια φέτα λεμόνι στην υγειά μου, χωρίς να με ξέρεις. Ή φωτογραφίζεις ένα στενό σε κάποιο νησί του Αιγαίου. Ή γυρίζεις πλευρό και θες να γράψεις ένα γράμμα σε έναν παραλήπτη που ούτε εσύ ο ίδιος γνωρίζεις. Αν ήμουν εκεί δίπλα σου θα σου χάιδευα τα μαλλιά και απλώς θα σου έλεγα να κοιμηθείς και να περιμένεις το πρωί. Τη μέρα βλέπουμε πιο καθαρά. Βοηθάει ο ήλιος, αυτή η φωτεινή μάζα που πάντα κάνει τις ζωές μας καλύτερες.
Στις μεγάλες πόλεις χάνουμε την ουσία. Είμαστε βιαστικοί. Τρέχουμε να προφτάσουμε τα πάντα. Δε μας φτάνει ο ύπνος το πρωί και οι νύχτες κρατάνε τόσο μα τόσο λίγο. Πάντα θα θέλουμε λίγο ακόμα. Ή τουλάχιστον έτσι έλεγε μία φιλενάδα στις ατελείωτες συζητήσεις μας. Μα γιατί να βιαζόμαστε; Ας κλείσουμε τα data για λίγο. Οι συζητήσεις είναι ανεκτίμητες, όταν ακούς κυρίως. Έτσι ζεις παράλληλες ζωές και κερδίζεις χρόνο. Μη βιάζεσαι, λοιπόν, να ζήσεις και μη μετανιώνεις. Ό,τι έγινε, έγινε. Μάθε να προχωράς, να ζεις το παρόν σου.
Σου γράφω, λοιπόν, την πρώτη νύχτα του Αυγούστου κι έχουμε ένα όμορφο φεγγάρι μπροστά μας. Το τραγούδι που παίζει τώρα είναι το “Have I told you lately” του Van Morrison. Εσύ το είπες; Εννοώ, είπες στους πέντε σημαντικούς ανθρώπους κοντά σου ότι τους αγαπάς; Πρόσφερες την «καλημέρα» σου απλόχερα; Είπες ένα μπράβο στον καθρέφτη; Να κάνεις αυτό που πραγματικά θες, να γράφεις, να τρέχεις, να ζωγραφίζεις. Μια αστραπή είναι, αλλά προφταίνουμε. Έτσι έλεγε κάποιος μεγάλος.
Μπορεί αυτό το γράμμα να μη φτάσει ποτέ σε σένα. Μάλλον θα το προσπεράσεις στην είσοδο της πολυκατοικίας μαζί με τόσα διαφημιστικά και λογαριασμούς. Δε με είδες. Συνέχισες να πίνεις το τζιν τόνικ σου απορροφημένος. Ή έστριψες στο παρακάτω στενό, στην Απολλωνία της Σίφνου, για να φωτογραφίσεις περισσότερα.
Μα έχουμε ένα ολόγιομο φεγγάρι μπροστά μας. Τι λες, πάμε;
