Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Δε νιώθω το ίδιο, λες. Κάτι άλλαξε. Κι εγώ γελάω και σε ειρωνεύομαι κι αλλάζω θέμα κατευθείαν. Ίσως για να κρύψω την αμηχανία μου. Ίσως για να μην παραδεχτώ πως κάπου μέσα στην ανασφάλειά σου ξεπετάγεται ένα ύπουλο και κρυφό δίκιο. Ίσως γιατί δε θέλω κάτι να άλλαξε κι αν μπορούσα να το τραβήξω από τα μαλλιά για να μείνει ολόιδιο θα έβαζα όλη μου τη δύναμη. Μα δε θα το παραδεχτώ.
Γιατί αν σου πω ότι κάτι άλλαξε, εσύ δε θα το καταλάβεις. Θα πεις πως δε σε θέλω. Μα τι ανόητος που είσαι ώρες ώρες! Πώς να σου εξηγήσω πως αυτός που δε θέλω, είμαι εγώ, μα δεν μπορώ να βγάλω το ίδιο μου το δέρμα, τι να κάνω. Πως είναι η ζωή μου μέσα μου, όχι μαζί σου, κουλουβάχατα και πως τη δουλειά μου μια τη λατρεύω και μια με ρουφάει προς ένα επίπεδο χώρου και χρόνου που δε χωράει τίποτα άλλο. Πώς να σου πω πως τις νύχτες τραβάω φλασιές ότι φτάνω τα τριάντα και δε θέλω καθόλου ούτε να σκέφτομαι ότι φτάνω τα τριάντα και οι λίστες μου μένουν ακόμη μισές. Δε θα το παραδεχτώ.
Προτιμώ να νομίζεις ότι σου το παίζω δύσκολη, ότι κάτι κάνεις λάθος και μας έφαγε η καθημερινότητα και πρέπει να βρεις τρόπους να γίνουμε κάτι σαν ταινία στο νεφλιξ στην κατηγορία «ρομαντικές». Σιγά μη σου παραδεχτώ πως τα έχω κάνει σκατά, πως παρά τα 4 χρόνια ψυχοθεραπείας απέχω μίλια μακριά από ό, τι ονομάζεται αυτογνωσία, πως τρώω σοκολάτα κρυφά ενώ κάνω -και καλά- διατροφή και πως ποτέ δε βολεύομαι όπου κι αν κάτσω σαν κάτι να με ενοχλεί από μέσα προς τα έξω. Πώς να σου παραδεχτώ ότι μου τη σπάει που καπνίζεις στο σαλόνι, μα ο δικός μου καπνός δε με ενοχλεί; Θα με περάσεις για τρελή. Δίκιο θα έχεις. Δε θα στο παραδεχτώ ποτέ όμως.
Έμαθα μαζί σου τι σημαίνει μοιράζομαι τη ζωή μου με έναν άνθρωπο. Μεγάλωσα. Κι όσο σε βλέπω να ωριμάζεις, τόσο πιο γελοία και μικρή νιώθω εγώ. Νιώθω πως πρέπει να σε φτάσω, μα να κρατάω πάντα και μια ωριμότητα παραπάνω, γιατί εσύ παραείσαι παιδί. Μα η αλήθεια είναι ότι το διασκεδάζεις περισσότερο έτσι. Εμένα τι τρέλα με έχει πιάσει να γεράσω πριν την ώρα μου χωρίς να έχω ζήσει, δεν ξέρω. Δε θα στο παραδεχτώ, εννοείται, ποτέ αυτό. Θα σου δώσω το τέλειο επιχείρημα για κάθε μας καβγά, τι είμαι, χαζή; Αφού πάντα βρίσκω τον τρόπο να κερδίζω, δε θα χάσω τώρα το πλεονέκτημα από μόνη μου.
Και τώρα που είσαι δίπλα μου και νομίζεις ότι δουλεύω, δε θα σου παραδεχτώ ότι γράφω, γιατί θα θέλεις να διαβάσεις τι γράφω, όπως κάνεις πάντα. Και δεν είμαι έτοιμη να σου πω πως τα έχεις καταφέρει καλύτερα από εμένα και νιώθω πως σε απογοητεύω διαρκώς. Προτιμώ να πιστεύεις πως απλώς είμαι λίγο σκυλί του πολέμου και καταπίνω τα αισθήματά μου. Καθένας το ρόλο του σ’ αυτό το σπίτι.
Να ξέρεις όμως πως σ’ αγαπώ. Κι αυτό δε φοβήθηκα να στο παραδεχτώ. Κι ούτε θα φοβηθώ και ποτέ.
