Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Ζόρικο να παραδεχτούμε τα λάθη μας, ζόρικο να παραδεχτούμε και τα σωστά μας. Έτσι μου έλεγες και τότε η αλήθεια είναι πως δεν το καταλάβαινα. Τα λάθη ναι, στο δίνω και το δέχομαι, όλοι μας τα αποφεύγουμε. Τα χώνουμε πίσω-πίσω στην ντουλάπα μας και πετάμε από πάνω τους ένα σωρό ρούχα, υφάσματα και δικαιολογίες που θεωρούμε ότι τα κρύβουν. Τα σωστά μας όμως; Γιατί να μπούμε στον ίδιο κόπο για να τα κάνουμε να μη φανούν; Έτσι σκεφτόμουν κι ας μη στο έλεγα. Κι ας κούναγα απλά συγκαταβατικά το κεφάλι μου παριστάνοντας ότι σε κατάλαβα ακριβώς κι ότι «αχ, να επιτέλους κι ένας άνθρωπος που το λέει δυνατά». Μέσα μου όμως αναρωτιόμουν. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμη δεν το είχα ζήσει. Ήρθες εσύ όμως και αυτό άλλαξε.
Τα σωστά μας τα κρύβουμε όταν κάτι μέσα μας, μας λέει πως οι άλλοι θα τα δουν για λάθη. Όταν θέλουμε να τα προστατέψουμε από μάτια αδιάκριτα και όταν θέλουμε να τα ζήσουμε για λίγο παραπάνω καθαρά και μόνο για πάρτη μας. Όταν νιώθουμε να είναι πιο εύθραυστα κι από τα κρυστάλλινα ποτήρια που βάζουμε στις βιτρίνες και τα κατεβάζουμε μόνο σε γιορτές, ενώ αγχωνόμαστε μη σπάσουν. Και στον εαυτό μας, πάλι δεν τα παραδεχόμαστε, φοβόμαστε μην και μας πούμε κανένα μπράβο που δεν αξίζουμε. Κι όταν μιλάμε για έρωτα, τρέμουμε μη και βιαστούμε να πούμε πως όλα είναι καλά κι μετά αυτά στραβώσουν.
Πώς να γυρίσω να σου πω ότι είσαι η πιο σωστή επιλογή μου; Ότι μαζί σου μεγάλωσα κι ωρίμασα, όταν ουσιαστικά νιώθω ακόμη σαν πιτσιρίκι δίπλα σου; Όταν κάθε φορά που έχω μπροστά μου ένα δίλλημα και ενώ ξέρω τι θέλω να κάνω, σκέφτομαι ταυτόχρονα πόσο θα με βοηθούσε η άποψή σου; Από τη μία νιώθω να σε θαυμάζω κι από την άλλη να σε ανταγωνίζομαι. Από μια τρίτη όμως, νιώθω να φοβάμαι να σου δείξω ότι άλλαξα, μην τυχόν και κάνω μετά καμία κίνηση, από τις δικές μου τις παρορμητικές και τα θαλασσώσω. Σε αφήνω λοιπόν να βλέπεις μια εκδοχή μου μερικά βήματα πίσω. Μου δίνω κι εμένα έτσι το περιθώριο για μια μικρή οπισθοχώρηση.
Να σου πω και κάτι άλλο; Για κάτι χαρακτήρες σαν εσένα και εμένα, που κρατάμε τον εγωισμό μας τρεις ορόφους πάνω από τα κεφάλια μας, είναι πιο εύκολο να παραδεχτούμε τελικά τα λάθη. Κι αυτό γιατί είναι κίνηση που θα έχουμε να λέμε ότι μας χαρακτηρίζει. Τα σωστά όμως τα νιώθουμε λιγάκι να γελάνε ειρωνικά στα αυτιά μας και να μας προκαλούν να καταφέρουμε να τα κρατήσουμε ατόφια, λες και δεν μπορούμε. Για αυτό ποτέ δεν παραδεχτήκαμε ανοιχτά στους άλλους ότι το δικό μας «μαζί» έκρυβε κάτι από πολύ σωστό. Γιατί φοβηθήκαμε πως αν αύριο χαλάσει, θα έχουμε να το μετράμε στις ήττες μας και το μεταξύ μας μόνο σαν νίκη θέλαμε να υπάρχει στα μυαλά μας.
Δεν πειράζει όμως, γιατί μέχρι στιγμής κερδίζουμε. Ακόμη και με αυτόν τον τόσο ανορθόδοξο και καθαρά δικό μας τρόπο, βρίσκουμε τις ισορροπίες και το ζούμε. Αν θες λοιπόν να σου απαντήσω με λίγη παραπάνω ειλικρίνεια από ό,τι έκανα τότε, θα σου πω ότι μπορεί να είναι ζόρικο όπως είπες, γίνεται όμως και ανούσιο. Γιατί να κάτσεις να παραδεχτείς τα σωστά σου; Τα επιβεβαιώνει η καθημερινότητά σου από μόνη της. Τα σωστά μας τα ζούμε κι έτσι τους δίνουμε ζωή. Εγώ κι εσύ είμαστε εδώ, αυτό μετράει, έτσι δίνουμε νόημα στα όσα δε λέμε. Πάμε λοιπόν να το συνεχίσουμε έτσι ακριβώς. Χωρίς πολλά λόγια, με πράξεις όμως που μετράνε για βιβλία ολόκληρα.
