Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
«Και τι πειράζει;» με ρωτάς άλλη μια φορά, με εκείνο το κάπως στραβό χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπό σου, που για όσους δε σε ξέρουν θυμίζει γοητεία μα για εμένα που σε ξέρω καλά φωνάζει απλώς αβεβαιότητα. «Και τι πειράζει αν τα θαλασσώσουμε; Να το ζήσουμε δεν είν’ ο στόχος μας;» ρωτάς ξανά και σχεδόν βλέπω την ανάγκη σου για μια απάντηση να διαγράφεται πάνω στη ζάρα που κάνει το μέτωπό σου κάθε φορά που σηκώνεις τα φρύδια σου ψηλά. Κι εγώ, αντί για απάντηση, σκέφτομαι ήδη όσα θέλω να σου γράψω στο χαρτί αργότερα μπας και καταφέρω να φτάσω σε ένα πόρισμα· και στο μεταξύ, απλώς για να σε ησυχάσω, σου λέω πως μάλλον έχεις δίκιο. Και βάζω τη μουσική δυνατότερα για να καλύψει ήχους, ερωτήσεις και σκέψεις.
Τόλμα να πεις όσα νιώθεις με ένα ραβασάκι!
Πειράζει άραγε; Όσο κι αν θέλω ενστικτωδώς να απαντήσω όχι και να σου υπογράψω πως «σημασία έχει το ταξίδι» σκέφτομαι κι όλες εκείνες τις φορές που ενώ το ταξίδι το αγάπησα, στον προορισμό ήταν που μαγεύτηκα κι ένιωσα να ανταμείβομαι. Και θυμάμαι και κάτι άλλες, που όσο προχωρούσαμε λέγαμε πως θα ‘ναι το καλύτερο ταξίδι της ζωής μας και επειδή βγήκε μούφα το τελικό σημείο, μας άφησε αδιάφορη αίσθηση η εμπειρία όλη. Παίζει ρόλο το τέλος. Παίζει ρόλο το αν θα θυμάσαι την επιλογή σου σαν κάτι όμορφο ή σαν ένα λάθος και δύσκολο μονοπάτι που έτυχε να ‘χει και λίγη θέα σε ένα δύο σημεία.
Και γιατί να γράψουμε ντε και καλά το τέλος; Επειδή θα ήταν ουτοπικό να πιστέψουμε για εμάς κάτι αντίθετο. Θα ‘ταν σχεδόν υποκριτικό να πούμε τα μεγαλεπήβολα «για πάντα» μας, μέσα σε μια ιστορία που έχει πιο πολλά εμπόδια από ομορφιές. Και μη με παρεξηγήσεις, και τα εμπόδια προσωπικά για ομορφιά τα βλέπω. Σαν μια κούρσα στίβου που καταφέρνει να ανεβάσει την αδρεναλίνη στα ύψη γιατί πολύ απλά δεν έχεις ιδέα τι έρχεται μετά το επόμενο πήδημα. Μα για πόσο να αντέξεις το τρέξιμο χωρίς να νιώσεις την καρδιά σου να χτυπάει τόσο γρήγορα που να σε λαχανιάζει; Για πόσο να περνάς εμπόδια χωρίς να χτυπάς τα γόνατά σου;
Συμβιβασμένοι είμαστε με αυτό, κι εγώ κι εσύ. Στην ίδια την ερώτησή σου άλλωστε μου είπες για θαλάσσωμα, δεν είναι το θέμα μας λοιπόν το αν αυτό θα έρθει μα το πότε. Και κυρίως το αν θέλουμε να μπούμε στη σειρά και να το περιμένουμε ή αν θέλουμε να πούμε πως μαζεύουμε τα κουβαδάκια μας και την κάνουμε προς βουνό μεριά πριν προλάβει το νερό να κάνει πως φουσκώνει. Αν θέλουμε να επιλέξουμε εμείς το τελείωμα σε μια στιγμή που ξέρουμε πως μπορεί να αφήσει ωραία επίγευση, αν κι ίσως ανολοκλήρωτη, ή αν θέλουμε να ρισκάρουμε να το αφήσουμε να γραφτεί μόνο του και σε ανύποπτη στιγμή κινδυνεύοντας όμως να τα φέρει όλα τούμπα και να μας αφήσει να ψαχνόμαστε στα συντρίμμια μας.
Απάντηση μην περιμένεις, δεν έχω. Αφήνω να μας πάει η κατάσταση και πιστεύω πως κάποια στιγμή θα μας βρει το πόρισμα μόνο του. Μα μέχρι να γίνει αυτό μη με ρωτάς, γιατί κάθε φορά τυπική απάντηση θα παίρνεις λίγο πριν ανεβάσω τη μουσική. Για τώρα λοιπόν μάλλον μένουμε. Γιατί, κοίτα να δεις, που ακόμα κι αν πειράζει μάλλον δεν πειράζει αρκετά για να παρατήσουμε στη μέση μια ιστορία με αβέβαιο -κι ας είναι βέβαιο- τέλος.
