Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Δε μου λείπεις. Απλό, μα αυτό ήθελα να σου πω σήμερα.
Δε μου λείπουν τα γινάτια σου και τα πείσματά σου σε κάθε διαφωνία μας. Δε μου λείπει να βλέπω τα μούτρα σου στον καναπέ, ενώ τα χέρια σου ήταν σταυρωμένα στο στήθος και τα χείλια σου κάπως σουφρωμένα, ούτε φυσικά το να νιώθω κάθε λίγο σαν να έχω μπροστά μου πεντάχρονο που του αρνήθηκαν να παίξει στην παιδική χαρά μετά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα. Δε μου ‘χει λείψει ούτε στο ελάχιστο να σου μιλάω χωρίς να λαβαίνω απάντηση, εκείνες τις φορές που τα αρνητικά σου αισθήματα προς το πρόσωπό μου ξεπερνούσε τα φυσιολογικά -και τα συνηθισμένα για την εποχή- επίπεδα. Ούτε τα μάτια σου, που κανονικά ήταν μελί μα κάθε φορά που ανέβαινε η έντασή μας και εσύ άφηνες το άσπρο τους κομμάτι λίγο να κοκκινίσει, έδειχναν πράσινα και σχεδόν φωσφόριζαν, αφήνοντας εμένα να αναρωτιέμαι αν το πλάσμα που είχα απέναντί μου είχε τελικά μέσα του κάτι από παραμύθι. Κι ας είχα νεύρα.
Οι ασυναρτησίες σου σίγουρα δε μου λείπουν. Όλες εκείνες τις φορές, ας πούμε, που μου έλεγες πως είμαι απών. Που ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο, καθόμασταν δίπλα-δίπλα, ακουμπούσαν τα σώματά μας και τα χείλη μας ανοιγόκλειναν βγάζοντας ήχους και διαμορφώνοντας λέξεις, που με τη σειρά τους έμπαιναν η μία πλάι στην άλλη κατασκευάζοντας προτάσεις κι αυτές εξελισσόταν σε συζητήσεις ολόκληρες, μα εσύ ακόμα έλεγες πως είναι σαν να λείπω. Κάτι μουρμούριζες για τείχη που και καλά σου ύψωνα και η φωνή σου ψιλοέσπαγε κάθε φορά που έλεγες πως δε σ’ αφήνω ούτε μια κλεφτή ματιά να ρίξεις απ’ την άλλη τους πλευρά. Μα να σου πω τι είναι αυτό που κυρίως δε μου λείπει; Το να έχεις δίκιο σε όλα αυτά. Το να σε έχω όντως εδώ και να δηλώνω παρών σε μια οφθαλμοφανέστατη απουσία μου.
Δε μου έχουν λείψει ούτε τα μικρά. Το ρημαδιασμένο το μπλουζάκι απ’ την πιτζάμα σου για παράδειγμα, που λες και το ‘χες κάνει τάμα, το άφηνες πάντα στο κεφαλάρι του καναπέ μας. Κι εγώ εκνευριζόμουν και το πήγαινα στην ντουλάπα, μα το επόμενο πρωί το έβρισκα ξανά στο ίδιο σημείο! Ούτε το παλτό σου, φυσικά, να κρέμεται απ’ τον καλόγερό μας, γιατί ήταν κόκκινο μέσα σε μια στοίβα από δικά μου μαύρα και μου τραβούσε πάντα το μάτι, αποτρέποντάς με, με σχεδόν αστείο και παιδικό τρόπο, από το να συγκεντρωθώ στη δουλειά μου. Μην πω και για τα άξυστα μολύβια σου στη μολυβοθήκη μου, ή το πράσινό σου βάζο -που από την πρώτη στιγμή αντιπάθησα- να μοστράρει δίπλα στον καναπέ μας. Μα να σου πω κάτι; Είναι στιγμές που όλα αυτά αλλάζουν. Είναι ο καναπές πολύ εύτακτος και καταλήγει βαρετός, η μολυβοθήκη μοιάζει πια λειψή, ο καλόγερος δεν καταφέρνει άλλο να τραβήξει το βλέμμα μου και το αναθεματισμένο το σημείο δίπλα στον καναπέ φωνάζει πως θέλει κάτι πράσινο (και λίγο άσχημο) για να γεμίσει!
Να σου πω κάτι; Μπορεί και να μου λείπεις τελικά. Εσύ και όλες οι στιγμές μας. Στιγμές με πράσινα (και κάπως άσχημα) βάζα και κόκκινα (κι αξιοπρόσεκτα) παλτό. Στιγμές με μάτια γελαστά ή κλαμένα και καβγάδες ανούσιους ή και όχι. Μου λείπεις εσύ. Μου λείπει το μεταξύ μας. Απλό, μα αυτό ήθελα να σου πω σήμερα.
