Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Δε σου ζήτησα ένα συγγνώμη, δε σου έδωσα ένα φιλί όταν έπρεπε, δε σου είπα «περίμενε, θέλω να σου εξηγήσω». Και σου ορκίζομαι πως ήθελα. Ήθελα να σου πω «εγώ φταίω». Δεν ξέρω αν θα διόρθωνε πολλά -μάλλον όχι-, αλλά θα ήξερες πως όντως δεν έφταιξες σε κάτι. Και θα ήξερα πως τουλάχιστον είχα το θάρρος να αναγνωρίσω αυτά που έκανα.
Και ναι, σε μια σχέση κάνουν κι οι δυο άνθρωποι λάθη. Το θέμα όμως είναι τι βάρος έχει το κάθε λάθος μέσα σ’ αυτή. Και το δικό μου λάθος είχε μεγάλο βάρος. Σχεδόν μου επέβαλε το ίδιο να σου ζητήσω συγγνώμη. Στην αρχή όμως εγώ ήμουν ξεροκέφαλη και στη συνέχεια εσύ δεν ήθελες να ακούσεις. Εγώ άρχισα να απομακρύνομαι κι εσύ να νευριάζεις. Εγώ δεν περνούσα όσο χρόνο έπρεπε μαζί σου κι εσύ όταν ήμασταν μαζί με τιμωρούσες. Άλλες φορές λιγότερο κι άλλες περισσότερο, πού και πού με άφηνες να πάρω ανάσα.
Και δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να το δηλώνω αυτό, αλλά θα ήθελα να με είχες ακούσει, να είχες ακούσει την απολογία μου. Θα μπορούσαμε να το είχαμε διορθώσει ή έστω να αποφασίζαμε μια ώρα νωρίτερα να μη βασανίζουμε κι άλλο ο ένας τον άλλον. Θα είχες ακούσει πως «ναι, έκανα μαλακία». Θα σε είχα ακούσει να μου λες τον πόνο σου και να ξεσπάς επάνω μου. Αλλά θα ήταν αρκετό, γιατί θα είχαμε συζητήσει σαν άνθρωποι.
Κι αν κάτι με πονάει περισσότερο απ’ όλα, αυτό είναι εκείνη η συζήτηση που δεν έγινε, τα ποτήρια κρασί που δεν ήπιαμε, οι αλήθειες που δε μοιραστήκαμε, όλα εκείνα από τα οποία κρυφτήκαμε, σαν άλλοι οι κλέφτες στο σκοτάδι. Αυτά με πονάνε, αυτά με στεναχωρούν. Και ξέρω πως ακόμα και σήμερα, μπορώ να τα διορθώσω αυτά, αν αποφασίσεις να με ακούσεις. Μπορώ να έρθω κάτω από το σπίτι σου με ένα μπουκάλι κρασί, να ανέβουμε στο πιο ψηλό σημείο της πόλης και να κοιτάμε τα αυτοκίνητα. Θα σου μιλήσω για τα σκατά μου κι εσύ για τα δικά σου. Θα σου ζητήσω τη συγγνώμη που τόσο ανάγκη έχω να βγάλω από μέσα μου και που ξέρω πως λαχταράς κι εσύ να ακούσεις -κι ας μην το παραδέχεσαι.
Και το επόμενο πρωί σαν ξένη πια, θα δεχτώ τις αποφάσεις σου, θα ξεχάσω αυτό που είχαμε, ακριβώς όπως μου ζήτησες και θα κρατήσω το μπουκάλι από το κρασί να θυμάμαι αυτό το βράδυ. Θα μπω στο αμάξι για να πάω στη δουλειά και θα χαθώ μες στη βαβούρα της πόλης για ώρες. Όταν επανέλθω στην πραγματικότητα, δε θα είσαι κομμάτι της, αν μου το ζητήσεις. Κι εγώ θα αρκεστώ στη χθεσινή κραιπάλη κι όσα είπαμε μεθυσμένοι και μη.
Αλλά για να συμβεί αυτό, χρειάζομαι το «ναι» σου και τη συγκατάθεσή σου. Κι επειδή έχω μάθει να σέβομαι τα όχι των ανθρώπων, σου γράφω εδώ, με την ελπίδα να έχω το πολυπόθητο «ναι». Κι αν δεν το έχω, δε θα με ξανακούσεις, ούτε θα με ξαναδείς. Θα μείνω μετανιωμένη και θα κρατάω ένα συγγνώμη για όταν κι αν το θελήσεις.
Και ναι, ξέρω πως θα μπορούσα να σου πω το συγγνώμη μου εδώ και τώρα, να το αφήσω να αιωρείται ανάμεσα σε μερικές λέξεις. Θέλω όμως να στο παραδώσω μες στα χέρια σου ή στα χείλη σου ή σε ό,τι άλλο μου ζητήσεις. Αλλά θέλω να σε κοιτάω, για να ξέρω από το βλέμμα σου τι σκέφτεσαι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
