Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Δέσποινα.
Από τα ακροδάχτυλα ως τα χείλη σου αρκεί μία διαδρομή ενός μόνο λεπτού. Ένα λεπτό για να κοιτάξω αυτά τα μεγάλα εκφραστικά σου μάτια και να σβήσω τις τελευταίες αμφιβολίες μέσα τους. Κι όπως θα με κοιτάζεις θα χάνομαι, θα ζαλίζομαι, γιατί θέλω τα πάντα, όλα. Ένα λεπτό. Από εκείνα που το κάθε δεύτερο έχει αξία γιατί δεν ξέρω πώς να προλάβω να το αξιοποιήσω.
Και όπως σε θέλω όταν κοιτάζεις θλιμμένα το ταβάνι έπειτα από τα πολλοστά βράδια που περάσαμε μαζί ίσως και να μη σε θέλει κανείς. Ίσως και να σε θέλει αλλά ποσώς με ενδιαφέρει. Τώρα σε θέλω εγώ. Εδώ. Μαζί μου.
Κι όπως νιώθω το δέρμα σου να εφάπτεται πάνω στο δικό μου, νιώθω ρίγος- ίσως έτσι είναι το μεγαλείο της αθεράπευτης καψούρας- και θέλω να κλάψω γιατί η στιγμή με συγκινεί πολύ. Για όσα λες, εγώ είμαι φανατικός παρατηρητής σου κι ας πιστεύω πως σημασία έχουν αυτά που κάνεις. Για τη κακογουστιά σου στο φαγητό, ακόμα κι αν το τρώω το ρημάδι, μη σε στεναχωρήσω.
Σε θέλω. Κι εκείνο το βλέμμα σου που με την άκρη του ματιού μου πιάνω, λέει ιστορίες που κάποια στιγμή θα ήθελα να τις μοιραστείς μαζί μου. Και σε ένα λεπτό που θα το λες, σου υπόσχομαι θα τα έχουμε ξεχάσει. Διότι το παρελθόν δε θα χωράει στιγμή στο δικό μας παρόν. Σε θέλω για να χαμογελάμε. Σε θέλω για να περνάμε μαζί μέρες φωτεινές ακόμα κι αν μέσα στο πρόγραμμα θα μας τα σκάει πού και πού και λίγη συννεφιά.
Αλλά και στις συννεφιές σε θέλω εκεί. Εγώ θα είμαι. Να σου θυμίζω πως όλα θα πάνε καλά και πως αυτό θα είναι απλά ένα μελανό σημείο μπροστά σε τόση ευτυχία που έχουμε να μοιραστούμε.
«Ξύπνα. Το λεπτό πέρασε» και γαμώτο τα μάτια μου, αν κι ανοιχτά έρχονται σε επαφή με το τώρα σκηνικό. Όλους γύρω μας κι εσύ κάπου σε απόσταση να χαμογελάς. Αλλά όχι να «μου». Κι ίσως μέσα σε ένα λεπτό ονειρεύτηκα πώς είναι να μου χαμογελάς.
Και σε θέλω. Και κουράστηκα με αυτή τη λέξη. Μα ενώ χρειάζεται απλά ένα λεπτό να σου το πω, κάθομαι αγαλματάκι αμίλητο μεταξύ αμίλητων που δεν κατάφεραν μία φορά να βρουν τα κότσια να πουν τι νιώθουν! Κι ενώ το λεπτό μας αργεί ακόμα, κοιτάζω ξανά με την άκρη του ματιού μου εσένα. Ήρθε η ώρα να σε χαιρετήσω. «Χάρηκα για τη γνωριμία». Ίσως ήταν καψούρα εκ πρώτης. Αλλά η λογική μού επιβάλλει τον σκασμό. Μέχρι το τέλειο λεπτό.
