Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Τζένη.
Σήμερα θα σου πω κάτι που σκέφτηκα. Δε μου ήρθε στο μυαλό χθες αυτή η σκέψη, όμως. Υπάρχει και γυρνάει εδώ και μήνες. Πήρα μια απόφαση και επειδή επέλεξα εσένα για πρωταγωνιστή, θεώρησα δίκαιο να το γνωρίζεις.
Θέλω να ‘ρθεις μια μέρα, θα βρούμε μια Δευτέρα ίσως, που εμείς θα αράζουμε στο κρεβάτι, θα μας βρει εκεί το ξημέρωμα της προηγούμενης μέρας, θα μιλάμε, θα γελάμε, ίσως να κλάψουμε και λίγο, δε με νοιάζει. Θα κάνουμε έρωτα, θα σου μιλήσω για όλα τα όμορφα πράγματα που ένιωσα από την πρώτη στιγμή που σε έζησα. Θα μείνουμε εκεί ξαπλωμένοι στο κρεβάτι για ώρες, μπορούμε να μην πούμε και λέξη για μερικά λεπτά, μα θα ΄ναι μια Δευτέρα αλλιώτικη. Θα ΄ναι μια Δευτέρα που θα αποκατασταθεί η φήμη της. Θα ΄ναι η αφορμή μας να αποδείξουμε στους ανθρώπους πως δε μας φταίει η μέρα αλλά ο τρόπος που την περνάμε. Ναι λοιπόν, θα σε περιμένω για να ζήσουμε αυτή τη Δευτέρα, που ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος θα ευχόταν να μην υπήρχε, εμείς θα ευχόμαστε να μην τελειώσει ποτέ.
Αραχτοί εκεί σ’ ένα στρώμα, δε σου υπόσχομαι πως θα ΄χουμε ταβάνι, προτιμώ να ΄χουμε θέα τον ουρανό. Δε θα σου τάξω ούτε Σαββατιάτικες βόλτες για να μη μας κακοφανεί που πλησιάζει η καινούρια εβδομάδα· εξάλλου για εμάς καμιά σημασία δε θα ‘χει.
Θα ‘ρθεις να με βρεις μια μέρα στο μέλλον και σου υπόσχομαι πως θα αποδεικνύουμε κάθε λεπτό, πως δε μετράει κανένα ημερολόγιο τις μέρες μας, μα το πώς τις περνάμε. Εμείς θα τις περνάμε φίνα έτσι; Κι άμα κουραστούμε, θα πάμε μια βόλτα με τη μηχανή, δε θέλω αμάξι, θα μας περιορίζει από το να βλέπουμε το απέραντο, με τα πόδια θα πάμε να βρούμε όλα αυτά που δεν έχει δει ανθρώπινο μάτι ακόμη γιατί μας έφαγε η ρουτίνα. Θα σε ακούω με προσοχή όπως έκανα κάθε φορά που συναντιόμασταν σ’ εκείνη την πλατεία. Θα ΄χουμε θέα τον κόσμο ολόκληρο μα αυτός δε θα μας βλέπει, μα ούτε που θα μας νοιάζει.
Εκείνη τη Δευτέρα λοιπόν, θα την περιμένω μα και ποτέ να μην έρθει την έχω φτιάξει τόσο καλά μέσα στο μυαλό μου που θα ΄ναι λες και την έζησα εκατομμύρια φορές. Τη σκέψη μου αυτή λοιπόν, όφειλα να σου την πω γιατί αν δεν έρθεις ποτέ τελικά, τουλάχιστον θα την έχεις κάνει εικόνα κι εσύ στο μυαλό σου.
Τόσα χρόνια ταξίδευα, πήγα σε πολλά μέρη, δεν έχω παράπονο. Μα κατάλαβα πως η ψυχή μου δεν είχε ταξιδέψει ποτέ μέχρι πρόσφατα. Μέχρι τη στιγμή που ταξίδεψα ψυχή τε και σώματι με σένα. Εκεί που ταξίδεψα λες κι ήταν η πρώτη μου φορά.
Αν έρθεις λοιπόν, να θυμάσαι τον σκοπό μας. Στόχος μας είναι να αποδείξουμε σε όλους και σε κανέναν ταυτόχρονα πως, εκείνη η Δευτέρα που θα μας βρει ξαπλωμένους σε ένα στρώμα, δε θα ναι τίποτα περισσότερο από ένα Σάββατο ή μια Παρασκευή, θα αποδείξουμε πως οι μέρες δεν είναι άσχημες γιατί είναι Δευτέρες, μα γιατί δεν τις ζήσαμε ποτέ όπως τους άξιζε.
