Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ταρασία.
Αγαπώ όλες εκείνες τις στιγμές που μπορώ να καταλάβω το βλέμμα σου και που εσύ μπορείς να καταλάβεις τι μου συμβαίνει. Μου βγάζεις χαρά για τη ζωή, έχεις τον τρόπο σου να με κάνεις να γελάω. Κι όμως το βλέμμα σου σήμερα χάνεται. Ταξιδεύει και δε με έχει συνεπιβάτη. Χάνεται σε σκέψεις που δε θες να προδώσεις. Σε λόγια που δε θες να ξεστομίσεις. Και ζορίζεσαι. Το νιώθω ότι ζορίζεσαι.
Το ξέρω αυτό το βλέμμα. Μπορώ να το διακρίνω ανάμεσα σε χιλιάδες. Είναι ίδιο με το δικό μου. Μου θυμίζεις εμένα. Δυο κόσμοι ξεχωριστοί που κατάφεραν κι έχτισαν έναν τρίτο. Γεφυρώσαμε το χάσμα και μπορέσαμε να τα βρούμε, όμως τώρα σαν κάτι να μην πάει καλά.. Δε φταίει ότι δεν είμαστε δυνατοί χαρακτήρες, ίσως να είμαστε παραπάνω απ’ όσο πρέπει, γιατί σκεφτόμαστε πάντα τους άλλους. Ίσως να φταίει ότι η ζωή τα έχει φέρει έτσι και τα στάνταρ της δικής μας ευτυχίας είναι αρκετά ψηλά. Κι αν άλλοι ψάχνουν τα αυτονόητα, εμείς τα θεωρούμε δεδομένα και προσπαθούμε να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Στα δύσκολα, στα απροσπέλαστα.
Γελάω γιατί συμφωνείς μαζί μου σφίγγοντας τα χείλη σου. Μας θεωρείς υπερβολικούς; Αυτό είναι ένα ερώτημα που το έχω θέσει κι εγώ στον εαυτό μου πολλές φορές και έχω βρει πια την απάντηση. Είναι υπερβολή που θέλω να αγαπηθώ, που θέλω έναν άνθρωπο που το μυαλό του να επικοινωνεί με το δικό μου; Νομίζω ότι υπερβολή είναι να αρκούμαστε σ’ έναν συμβιβασμό. Να προσπαθούμε να ταιριάξουμε, ενώ βλέπουμε πως δε γίνεται.
Ξέρεις κάτι; Η μοναξιά είναι προσόν των γενναίων ανθρώπων. Είναι η επιλεκτικότητα της ψυχής σου. Άρα να μην τη φοβάσαι. Ξέρει εκείνη πότε να έρθει να χτυπήσει την πόρτα. Μη συμβιβάζεσαι σε αγκαλιές που παλεύεις να τις ανοίξεις, σε χάδια και φιλιά που προσπαθείς να ξεκλέψεις. Ζητιάνος του ίδιου σου του εαυτού γίνεσαι με τη θέλησή σου κι ευθύνη βαραίνει εσένα και μόνο.
Κι δεν ταιριάζουμε, τι να κάνουμε, έτσι είναι ο έρωτας ή κουμπώνει ή δε στρώνει με τίποτα πάνω στο κορμί σου. Έτσι κι εμείς, σαν τσαλακωμένα πουκάμισα με λάθος φόρμα, προσπαθήσαμε, μα δεν ταίριαξε ο ένας στο σώμα του άλλου. Κι όσο να σφίξεις, το πολύ πολύ να χαλάσεις και το ύφασμα, να το ξεχειλώσεις κι ύστερα τι θα έχεις να λες για τη δική σου την απερισκεψία;
Δε χωρέσαμε, αυτή είναι η αλήθεια. Οπότε ίσως να τρέξουμε πια σε άλλες θάλασσες, εκεί που δε θα έχει κάθε μέρα κι από μια χειρότερη φουρτούνα. Ίσως μετά από καιρό, το ύφασμα, πιο μαλακό πια, να στρώσει κάπως καλύτερα. Μα αυτό αγάπη μου, είναι για τους χομπίστες του έρωτα. Κι εμείς πια παίζουμε για πρωτάθλημα. Ας μην κρυβόμαστε λοιπόν, τελειώσαμε.
