Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Μ..
Πάει καιρός από τότε που έχω να σε δω face to face. Δεκαοχτώ Γενάρη, η μέρα των γενεθλίων σου. Δεν το ήξερα, εσύ μου το είπες. Γιατί άραγε να θες να μοιραστείς αυτή την πληροφορία μαζί μου; Αφού με κάλεσες για να το λήξεις. Υποτίθεται πως εκείνο το βράδυ είχες αποφασίσει να μου πεις ότι το μεταξύ μας δεν τραβάει, δεν τράβηξε ποτέ, ότι ξενέρωσες, ότι το μόνο που σου έχει απομείνει είναι η έλξη. Σωστά; Αυτά δεν είπες;
Είδες που τα έμαθα φαρσί κι ας επιμένεις ότι μου διαφεύγουν; Τίποτα δε μου διέφυγε. Όλα τα άκουσα. Ακόμα και το κόμμα, την τελεία και κάθε μία από τις λέξεις που μου ξεστόμισες. Μα γιατί να μου πεις πως είχες γενέθλια; Τόσο ανάγκη είχες να σου πω χρόνια πολλά;
Δε θα το είχα κάνει θέμα. Αλλά το έκανα. Γιατί την ώρα που μου έλεγες όλα όσα έκανες πρόβα νωρίτερα, δε με κοίταξες δευτερόλεπτο. Γιατί τα είπες με μια ανάσα. Συνήθως όταν λέμε κάτι που θα πληγώσει τον άλλο κομπιάζουμε, δε μας βγαίνει μονοκοπανιά. Εσύ εκείνο το βράδυ βλέφαρο δε μου έριξες. Πήρες μια ανάσα και ξεστόμισες το ποίημα. Όταν έβαλα τα γέλια σάστισες. Δεν το περίμενες. Είχες προετοιμάσει κι άλλα να μου πεις. Αντίλογος κανονικός προσχεδιασμένος στο μυαλό σου. Ομολογώ ότι ακόμα κι εκεί με εντυπωσίασε πόσο οργανωτικός ήσουν.
Δεν μπορώ να σου βρω σφάλμα λοιπόν. Τα σκέφτηκες όλα πολύ καλά. Κι αν δε σε πίστεψα στιγμή, δε φταις εσύ. Φταίνε τα ασυναίσθητα βλέμματα που μου ρίχνεις όταν νομίζεις ότι δε σε κοιτάζω. Φταίνε τα βράδια που μου στέλνεις κάτι δήθεν άσχετο γιατί ξέρεις πως θα σε προκαλέσω και θα έχεις την ευκαιρία σου να μου πεις να το μαζέψουμε, ενώ εσύ θα το απλώνεις κι άλλο. Φταίει που εκείνο το πρωινό που αποφάσισα να σου τα πω όλα, εσύ επέμενες να τα μάθεις. Αν δε σε νοιάζει, τότε γιατί με ρωτάς;
Φταίει, ότι κάθε φορά που βρισκόμαστε τυχαία νομίζω πως θα χαθώ από τη ταχυπαλμία. Φταίνε όλες οι «συμπτώσεις» που συμβαίνουν, όπως οι αναρτήσεις σου που περιλαμβάνουν κομμάτια από τις συνομιλίες μας, όπως τραγούδια που ξέρεις πως στα αφιέρωσα πάνω από σημαδιακές φωτογραφίες, όπως φράσεις που χρησιμοποίησα και τις πήρες αυτολεξεί, όπως οι επισκέψεις μας στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, πάντα βράδυ, και πάντα μόνοι.
Πώς να πιστέψω ότι για σένα είναι το θέμα απλό και τίποτα παραπάνω αφού θυμάμαι με ανατριχιαστική λεπτομέρεια τα φιλιά μας; Θυμάμαι την απόλυτη επικοινωνία, την απόλυτη λαχτάρα και το πάθος του κάθε δευτερολέπτου που με φίλαγες. Πότε ήταν απαλά με μικρά δαγκώματα και πότε με πόθο, αγανάκτηση από την τόση αναμονή. Αυτά κι άλλα τόσα έχω. Είναι οι αποδείξεις μου, οι αναμνήσεις μου από εσένα, ο λόγος που αποφάσισα να είμαι εδώ και ας μην το μάθεις ποτέ. Δε μετανιώνω που είμαστε χώρια. Άλλωστε η απόφαση πάρθηκε από όλους εκτός εμένα. Και συμφώνησα.
Αυτό δεν αναιρεί την άλλη μου απόφαση. Εκείνη της καρδιάς. Δική σου λοιπόν. Ειρωνεία κι αυτή. Να λες ότι το σώμα μου σε ενδιαφέρει και τελικά να κατακτάς όλα τα άλλα εκτός αυτό.
