Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Γ.Τ.
Έχεις αναρωτηθεί γιατί οι άνθρωποι τιμούν όλα τα σημαντικά γεγονότα τους; Για να τα θυμούνται ίσως; Για να επιβεβαιώνουν στον εαυτό τους τη σημαντικότητά τους; Μήπως γιατί ήταν ιστορίες που έκαναν ένα άξιο πέρασμα από τη ζωή τους; Εκείνη την ιστορία της προκοπής που έλεγε και η Μαλβίνα. Κι εσύ ξέρεις πως λατρεύω τη Μαλβίνα. Και κάπου ανάμεσα στα ξόβεργα που έχεις μαζέψει από μένα, έχεις και το αγαπημένο μου βιβλίο με τις ατάκες της.
Η δική μου επέτειος μαζί σου λοιπόν μετράει ένα χρόνο. Τόσο λίγο αλλά τόσο πολύ με όλα αυτά που κουβάλησε στο πέρασμά του. Πότε πέρασε ένας χρόνος; Μ’ αυτά και με εκείνα ο χρόνος έρχεται μας χαϊδεύει και φεύγει. Εμένα δεν κατάφερε να με χαϊδέψει τόσο πολύ για να μείνω χορτασμένη φεύγοντας. Τελείωσε γρήγορα κι απότομα. Ξέρεις καλά πως ποτέ μου δε ρώτησα γιατί. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί θα πρέπει οι άνθρωποι να ψάχνουν μετά ένα γιατί. Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, γιατί δεν αντέχαμε τη δύναμή του, γιατί εσύ δεν ήθελες, γιατί εγώ έδωσα παραπάνω. Γιατί ψάχνουμε τα γιατί; Δε θέλω κανένα «γιατί» να σέρνω μαζί μου. Έχω γεμίσει την κόκκινη βαλίτσα μου με όλα τα υπόλοιπα που κράτησα δικά σου.
Ένας χρόνος. Θα σε τιμήσω χωρίς τυμπανοκρουσίες. Δεν έχει χρόνια πολλά, λουλουδάκια και καρδούλες. Άλλωστε έχεις τόσα πολλά άλλα δικά μου. Ένας χρόνος που το μόνο που έχει για να τιμηθεί είναι απλά ένα «ευχαριστώ». Σ’ ευχαριστώ για τις στιγμές. Σ’ ευχαριστώ για την αφύπνιση των συναισθημάτων, σ΄ ευχαριστώ γιατί μέσα από σένα έμαθα εμένα. Σε ευχαριστώ που ήσουν εσύ, για τις μοναδικές αλήθειες που ειπώθηκαν μεταξύ μας, γιατί δεν το αφήσαμε να ξεφτίσει σέρνοντάς το από τα μαλλιά.
Ποτέ δεν πίστεψες άλλωστε σε επετείους. Τρόμαζες όταν μήνες πριν οργάνωνα τις δικές μας. Ανησυχούσες, πώς θα θυμόσουν τα επετειακά μας. Και ‘γω όσο εσύ φοβόσουν μην ξεχάσεις, έψαχνα αφορμή για όλες τις σημαντικές κι ασήμαντες. Γελούσες που μπορούσα να το κάνω αυτό.
Το παράδοξο σ’ αυτήν την ιστορία ήταν πως ποτέ μου δεν είχα υπολογίσει την επέτειο του ενός χρόνου μας. Δεν τη φαντάστηκα. Δεν είχα πλάνο γι’ αυτή. Λες να έφταιγε αυτό;
Σήμερα το μόνο που έχω να σου αφήσω εδώ σ’ αυτή την επιστολή μου είναι ένα δηλωμένο «σ’ αγαπώ». Θα σου επαναλάβω αυτό που έχω ήδη ξαναπεί. Οι άνθρωποι δεν ξε-αγαπάνε. Τα αισθήματα όσο δύσκολα φανερώνονται άλλο τόσο δύσκολα θάβονται. Κι όταν είναι αληθινά, τα παίρνεις και τα κουβαλάς μαζί σου για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Τα έχεις βάλει σε μια γωνιά της καρδιάς και τα φροντίζεις να παραμείνουν ζωντανά. Όχι για να συνεχίσεις να ζεις μαζί τους αλλά για να πείθεις τον εαυτό σου πως μπορείς να νιώσεις, πως έχεις κάνει ικανό πέρασμα από αυτή τη μικρή ζωή σου. Πως δε θέλεις την λήθη. Η λήθη είναι η καταστροφή της μνήμης. Κι ‘γω θέλω να έχω μνήμες. Και μαζί σου έχω. Όχι πολλές αλλά δυνατές που μου αρκούν.
Ξεχωριστέ μου, φρόντισε να κάνεις το ίδιο. Να μην ξεχνάς. Γιατί μπορεί μετά από πολλά χρόνια να κοιτάξεις το ημερολόγιό σου και να χαμογελάσεις σκεπτόμενος μια επέτειο της ζωής σου. Να πάρεις το τηλέφωνο σου και να στείλεις ένα μήνυμα «Ρε σήμερα έχουμε επέτειο». Αν έχεις ακόμη το τηλέφωνό μου στις επαφές σου κι αν έχω καταφέρει να μη χρειαστεί να σε ρωτήσω ποιος είσαι, τότε θα ξέρουμε κι οι δυο πως η μνήμη, κράτησε παρέα του μυαλού μας.
Οι κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν. Σήμερα ένα χρόνο μετά, έχω κλείσει το δικό μας κι άνοιξα έναν καινούργιο. Ακόμη και για τη δύναμη που μου έδωσες να μπορώ πλέον να ανοίγω πιο ώριμη και σοφότερη τους κύκλους μου, σου χρωστάω ένα τελευταίο ευχαριστώ. Χρόνια καλά σε σένα και σε μένα λοιπόν.
