Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Στο φιλαράκι μου
Σε είδα.
Όλοι έχουμε αφήσει πίσω ανθρώπους που τους μετρούσαμε αληθινά δικούς μας. Πέρασε ο καιρός και νομίζαμε ότι πέρασε μαζί του κι ό,τι νιώσαμε. Μέχρι που έρχεται η στιγμή που εμφανίζονται μπροστά μας. Αυτό έπαθα. Σε είδα, η ακόμη χειρότερα, μου έλειψες τόσο πολύ που νόμιζα πως σε είδα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πάντα, αφού πάρεις μια ανάσα, γυρνάς και τρέχεις να προλάβεις το βήμα τους. Γιατί; Γιατί είναι οι άνθρωποί σου. Γιατί μεγάλωσες μ’ αυτούς, γιατί μεγάλωσες γι’ αυτούς. Γιατί σού έμαθαν ν’ αγαπάς, σε αγάπησαν, σε παίδεψαν, τούς παίδεψες μα πάνω από όλα σε άγγιξαν. Ανταλλάξατε μαζί εμπειρίες και στιγμές και το πρόσημο μιας αληθινής στιγμής, μια στιγμής που κρατάει ίσως και δευτερόλεπτα, είναι πάντα θετικότερο του χρόνου. Ο χρόνος βοηθά, απαλύνει, αλλά κυρίως ξεγελά. Ο χρόνος δε σβήνει τους ανθρώπους σου, μόνο τούς κάνει να φαίνονται λιγότερο σημαντικοί.
Σε είδα λοιπόν, ή νόμιζα πως σε είδα.
Από εκείνη την ώρα μου λείπεις. Μου λείπεις για όλες εκείνες τις μέρες που πέρασαν και δε σε σκέφτηκα. Για όλες εκείνες τις μέρες που πέρασαν και δεν είπα το όνομά σου κι ας είπα άλλα χίλια ονόματα, έστω και τυχαία. Και στεναχωριέμαι για όσα σημαντικά κι ασήμαντα δεν περάσαμε μαζί, από τότε που είπαμε να τα περνάμε χώρια.
Στεναχωριέμαι για τα λάθη μας, μου τρώει λίγο χρόνο αυτό όπως καταλαβαίνεις. Στεναχωριέμαι γιατί ξέρω ότι πάντα θα γυρνάω σε σένα και πάντα θα σε ξαναχάνω. Κι αυτή τη φορά νοητά κάνω έναν κύκλο γύρω σου, σε κοιτάω να πίνεις τον καφέ σου και να βάζεις ένα παλιό μπλουζ να παίζει. Σε κοιτάζω να τρως τα χθεσινά μακαρόνια που πάλι δεν έβαλες στο ψυγείο κι έμειναν και ξεράθηκαν μαζί με το φύκο που δεν πότιζες ποτέ. Σε κοιτάζω μέχρι να φύγω πάλι, γιατί δεν μπορώ να είμαι εκεί.
Νιώθω ότι με σκέφτεσαι κι εσύ. Δεν ξέρω για πριν, αλλά τώρα το νιώθω, με σκέφτεσαι. Μην ξεχνάς, εγώ κι εσύ συνδεόμαστε. Εγώ, εσύ κι αυτό που είχαμε ήταν αληθινό. Και μην ξεχνάς, σε αυτόν τον κόσμο τα αληθινά μένουν.
Προσπαθήσαμε. Τα δώσαμε όλα. Προσπαθήσαμε με κάθε μέσο. Μ’ αγαπούσες τόσο πολύ που δε δεχόσουν πως κάνω λάθη, πως έχω ψεγάδια, πως παίρνω λάθος αποφάσεις, πως είμαι άνθρωπος. Σ’ αγαπούσα τόσο, που δε δεχόμουν ότι θα σε χάσω, που δεν έβλεπα τίποτα άλλο από τη λύση κι ας μην υπήρχε καμία.
Να μας θυμάσαι. Θα σε θυμάμαι κι εγώ. Θα σ’ αγαπάω. Θα μου λείπεις. Θα προχωράω. Και πάλι από την αρχή. Συγγνώμη για όλες τις φορές που δεν ήμουν εκεί για σένα και για όλες εκείνες που ήμουν αλλά δεν έπρεπε. Στα γράφω, γιατί δεν μπόρεσα ποτέ να στα πω.
ΥΓ.: Κάποιοι κι ας χάθηκαν, θα σου θυμίζουν πάντα την πιο ανθρώπινη μορφή των ανθρώπων.
