Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Α.
Λένε πως όταν δεν επικοινωνείς τα συναισθήματά σου, αυτά σωματοποιούνται. Μπορεί το στόμα να σωπαίνει, αλλά το σώμα δεν ξεγελιέται τόσο εύκολα και μιλάει. Μα, όταν δεν μπορείς να τα εκφράσεις, τότε τι γίνεται; Αν δεν υπάρχουν λέξεις ή αν δεν μπορούν να βρεθούν οι σωστές; Τότε τι γίνεται;
Δεν ξέρω πώς θα ορίσω τα μπλεγμένα μου. Θα μιλούσα ίσως για έναν άνθρωπο παράξενο. Έναν άνθρωπο που όταν χαμογελάει τα μάτια του λάμπουν και τα λακκάκια του τονίζονται. Όταν στεναχωριέται τα μάτια του μαραίνονται και λίγο θολώνουν. Όταν ενθουσιάζεται, κάνει σαν μικρό παιδί. Όταν έχει όρεξη, σου χαμογελάει από μακριά κι όταν δεν έχει, σε αγνοεί επιδεικτικά. Όταν είναι όμορφος, το ξέρει, αλλά επιζητεί να του το πεις και όταν δεν είναι περιποιημένος, νιώθει ευάλωτος. Όταν καπνίζει είναι σέξι. Αν σε ακουμπήσει, σε μαγνητίζει. Όταν θέλει να σε εκνευρίσει, θα τα καταφέρει πάντα κι όταν θέλει να πάρει επιβεβαίωση, θα σε κάνει να ζηλέψεις. Και πάντα το ίδιο, όταν θέλει εμφανίζεται κι όταν θέλει εξαφανίζεται.
Είναι από τους ανθρώπους που σκάνε ξαφνικά, δημιουργούν μια θέση, σχεδόν την κλειδώνουν θα έλεγε κανείς. Σε προκαλούν να τούς γνωρίσεις, να τούς συνηθίσεις, να τούς αγαπήσεις. Έτσι κι αυτός, δεν αφήνεται και δεν κερδίζεται εύκολα. Λέει μεγάλες κουβέντες και μετά τις ξεχνάει γρήγορα. Αποζητά τη σιγουριά και τη σταθερότητα στη ζωή του και ταυτόχρονα παλεύει για την περιπέτεια. Θέλει να τον αγαπάς και παράλληλα σε διώχνει μακριά γιατί δεν το αντέχει. Κολλάει στις λέξεις, αλλά συχνά χάνει την ουσία.
Οι λέξεις που έχεις ανταλλάξει μαζί με τον άνθρωπο αυτό, δε θα μπορούν ξανά να έχουν άλλη χροιά πέρα από τη φωνή του. Ούτε θα μπορείς να τις πεις αλλού, έχουν κλειδώσει το νόημά τους. Πλέον οι λέξεις έχουν αποκτήσει πρόσωπο. Μακάρι να μπορούσες να του λες όλες τις λέξεις που σκέφτεσαι. Πόσο θα τρόμαζε με κάποιες;
Δε θα του τα πεις ποτέ όμως αυτά. Υπάρχουν στιγμές που προσπαθείς, που τα σκέφτεσαι από πριν, που αποφασίζεις να τα πεις όλα, προσπαθείς να βρεις λέξεις ή να φτιάξεις καινούριες. Όμως δεν είναι εκεί, θαρρείς και το ξέρει και δε θέλει να το μάθει. Γράφεις πολύ, γράφεις συχνά και τα κλειδώνεις σε ένα κουτί. Αφήνεις τα πράγματα ως έχουν και δεν προσπαθείς περισσότερο. Πιστεύει ότι φαντάζεται όσα θέλεις να πεις και από την άλλη ελπίζεις να μην ξέρει τίποτα, γιατί αν ήξερε, δε θα έκανε κάτι;
Μένεις μακριά και τον αγαπάς σιωπηλά. Μερικές φορές αυτό αρκεί. Είναι πράγματα που μένουν να ζουν μέσα μας και αυτός είναι τρόπος για να τα κρατήσεις πάντα ζωντανά. Δεν εξωτερικεύονται και δεν μπορούν να ξεθωριάσουν. Μένουν σιωπηλά μέσα σε κλειστά κουτιά.
