Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Aπό τη Μελίνα.
Ήταν εκείνο το πρωί που ξαπλώναμε όλη την ημέρα στο κρεβάτι, μαθαίνοντας ο ένας τον άλλον. Μου τραγουδούσες, χόρευες κι έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου για να κερδίσεις ένα μου χαμόγελο κι ήσουν πολύ καλός σε αυτό. Για πρώτη φορά, έπαιρνα μια γεύση από σένα αφιλτράριστη κι ήταν πραγματικά συγκλονιστική. Πρώτη φορά είπα από μέσα μου πως δε μου λείπει τίποτα. Αισθανόμουν ότι όλα στη ζωή μου έγιναν για να γνωρίσω εσένα. Πολλές πρώτες φορές εκείνο το πρωί. Κι όλες, είχαν εσένα μέσα.
Αρχίσαμε να συζητάμε. Πέσανε στο τραπέζι στόχοι και πλάνα, έγινε η συζήτηση βαθιά φιλοσοφική. Θέλαμε μαζί να κάνουμε καλύτερο τον κόσμο και μαζί να αφήσουμε μια παρακαταθήκη, ρομαντικοί και λίγο αφελείς σαν ήμασταν. Από κοινού αφελείς όμως κι αυτό ήταν η τύχη μας. Ίσως εκείνη ήταν η ημέρα που σε ερωτεύτηκα ουσιαστικά, που σε κοίταξα κι είδα εμάς τους δύο μαζί. Το βλέπαμε κι οι δύο αυτό.
Με κοίταξες και μου είπες «Εσύ είσαι, εσύ!». Φοβόμουν να το πιστέψω μήπως κάτι πάει στραβά ή βαρεθείς. Προσπαθούσα να μην αφεθώ, αστείο τώρα που το σκέφτομαι καθώς είχα αφεθεί ήδη σαν νερό που χύνεται στο πάτωμα κι απλώνεται παντού. Ενώ μου μιλούσες, βρήκα το θάρρος, σε κοίταξα και σε ρώτησα: «Κι αν έρθει μία μέρα που θελήσεις κάτι άλλο;» Κι εσύ μου χαμογέλασες κι είπες πως, αν χωρίσουμε, θα το πάρεις από την αρχή. Θα σκαρφιστείς έναν ιδιαίτερο τρόπο για να με διεκδικήσεις σαν κοντέρ που μηδενίζει και ξαναμετρά. Κι έτσι απλά, αφήσαμε κι οι δύο τις άμυνές μας γιατί μας φάνηκαν πια μικρές κι αστείες, γραφικές.
Κι εγώ το πίστεψα, ήμουν σίγουρη ότι θα είχες τη δύναμη και το σθένος να τα ξεκινήσεις όλα από το μηδέν, γιατί γνώριζα εσένα. Ήξερα πως είσαι ικανός για κάθε είδους τρέλα. Άλλωστε μου το είχες αποδείξει. Κι εδώ που τα λέμε, είναι έξυπνο οι άνθρωποι να υπόσχονται αρχές μιας και τα τέλη ποτέ δεν μπορούν να τα προβέψουν. Άσε που, το να μηδενίζεις, αν το σκεφτείς, είναι σαν ολικό σβήσιμο και πάμε πάλι. Το να μετράς χιλιόμετρα, θέλει και κάποια μνήμη.
Κι είμαι εδώ και περιμένω, να αφήσεις πίσω τον εγωισμό σου, τα λάθη μας και να κάνεις πράξη αυτό το μηδένισμα, να πάμε από την αρχή. Τις εικόνες που δεν προλάβαμε να ζήσουμε, αυτά που θέλαμε να μοιραστούμε αλλά μπήκε στη μέση το τσιμέντο, η κίνηση, το ξύπνημα των οχτώ και μια φωνή που τσιρίζει από πείσμα. Περιμένω να προλάβουμε, όσα αφήσαμε να φύγουν και πήραν προβάδισμα. Ήρθε η στιγμή νομίζω, να πατήσουμε το γκάζι. Το μόνο που μένει είναι το ριστάρτ. Θα περιμένουμε κι άλλο;
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
