Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info @ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Προς τον Νίκο
Έλεγα πάντα πως τα συναισθήματά μας μπορούμε να τα ελέγξουμε. Ότι αν δε θέλουμε, δε θα αφεθούμε σε ανθρώπους που ίσως δεν πρέπει. Δυστυχώς μαζί σου βρήκα τον εαυτό μου να αναιρεί τα πάντα. Νόμιζα πως απλώς είναι μια ιστορία για να περάσουμε καλά, χωρίς κάτι παραπάνω. Έλεγα. Κι ίσως το πίστευα κιόλας. Όμως τελικά δεν ήταν έτσι.
Ίσως φταις εσύ, ίσως η χημεία που είχαμε από την πρώτη στιγμή να μην έκανε την κατάλληλη αντίδραση στο ταίριασμά μας, ίσως πάλι τίποτα από όλα αυτά να μην έχει σημασία γιατί απλώς δεν έτυχε να πετύχει. Και σκέφτομαι πως κι αν ήταν όλα αλλιώς, ίσως εδώ να καταλήγαμε και πάλι. Γιατί όταν κάτι δε συμβαίνει, είναι γιατί δεν μπόρεσε να συμβεί κι υπάρχει λόγος γι’ αυτό.
Μπορεί να μην περάσαμε χρόνο μαζί κάνοντας πράγματα, αλλά μάθαμε να μοιραζόμαστε πολλά περισσότερα με ένα βλέμμα, με ένα άγγιγμα. Κι εγώ θέλησα να σε μάθω, θέλησα να ξέρω τι σκέφτεσαι μήπως καταφέρω κι εγώ μετά να μάθω τι νιώθω μέσα μου για σένα. Όμως, δε με άφησες. Και προσπαθώ αλήθεια υπερβολικά πολύ να δείξω πως δε με νοιάζει πού ξοδεύεις τις στιγμές σου, ή αν θα νιώσεις κάτι για εκείνη, όποια κι αν είναι. Προσπαθώ ναι, δεν το λέω χωρίς κόστος όμως, ούτε και το κάνω χωρίς αντίκτυπο. Μα στο «φεύγω» του άλλου, δεν μπορείς να πεις κει να κάνεις τίποτα πέρα από το να ανοίξεις την πόρτα. Κι όπως την άνοιξα διάπλατα, κατάλαβα ότι έχω συναισθήματα για σένα. Κι ήμουν εκεί όταν σου έκαναν την πρόταση, εκεί όταν είπες ότι θα το σκεφτείς κι εκεί όταν τη δέχτηκες. Και σε κάθε βήμα αυτής της απόφασης έκανα ένα βήμα πιο μακριά σου.
Είσαι ακόμα εδώ, περίεργο ε; Τόση ψυχική προετοιμασία για ένα φευγιό που ποτέ δεν έγινε όπως περιμέναμε. Έγινε όμως κι ας είμαστε στην ίδια πόλη προς το παρόν. Ίσως να μην έχει σημασία τίποτα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο για τους δυο μας καθώς υπάρχει αυτή η πιθανότητα να μην επικοινωνήσαμε ποτέ με τρόπο όντως βοηθητικό. Ο ένας φώναζε στον τοίχο, ο άλλος στο κενό.
Να ξέρεις πως δε σταματάω να σε σκέφτομαι, αλλά ελπίζω όταν πια θα είσαι μακριά να τα καταφέρω. Κι αν σου έλεγα έτσι, κάτι τελευταίο, είναι να προσέχεις στο ταξίδι σου αυτό. Μια μέρα θα κάνω κι εγώ το δικό μου. Ίσως για να έρθω να σε βρω. Ίσως πάλι κι όχι.
