Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ε. Σ..
Δεν ξέρω πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα. Δεν ξέρω γιατί υπήρξε αυτή η κατάληξη, αυτός ο δρόμος. Ή μάλλον, ίσως και να ξέρω. Ίσως, μάλιστα, όχι απλώς να ξέρω, αλλά να έχω 4-5 απαντήσεις, 4-5 εναλλακτικές. Σίγουρη όμως δεν είμαι κι αυτό είναι το χειρότερο απ’ όλα. Ακόμη κι από το ίδιο το αποτέλεσμα.
Χειρότερη κι από τη σιγουριά είναι η αμφιβολία. Η αμφιβολία που τα κάνει όλα να σαπίζουν, χωρίς να απλώνει καν χέρι για να τα αγγίξει. Την σιγουριά κάποια στιγμή την κατανοείς, την εκλογικεύεις, την αποδέχεσαι μέχρι και που την ξεπερνάς. Την αμφιβολία όμως; Πώς τη διαχειρίζεσαι; Πώς μπορείς και κάνεις κουμάντο στην ίδια σου την απόφαση, όταν ξεγλιστράει κι ας έχει παρθεί εκατό φορές από εσένα τον ίδιο;
Κι είναι αυτά τα ερωτηματικά που όσο κι αν θες κάθονται μπάστακας και σε κρατάνε από τον αστράγαλο. Σιγά μην πας πουθενά, σου λένε, κάθε που τολμάς να κάνεις μισό βήμα. Γιατί όταν ξέρεις, κινείσαι. Πας λίγο δεξιά, ευθεία μπροστά, μέχρι και πίσω καμιά φορά, μα κινείσαι. Όταν όμως δεν ξέρεις, στέκεσαι σαν χάνος κι απλώς εύχεσαι να λάβεις εξ ουρανού μια οδηγία, μπας κι ελευθερωθεί αυτό το έρμο το πόδι.
Δεν είχα καμία πρόθεση να είμαι κι εγώ ο κόμπος στον δικό σου αστράγαλο, να ξέρεις. Καμία απολύτως. Ούτε πρόθεση να σε μεταπείσω είχα, κόντρα σε κάθε τι που κάνει ένας ερωτευμένος, εγώ το είπα και το πίστεψα πως δεν έχει νόημα. Το μόνο που ήθελα, που ίσως και να δικαιούμουν, ήταν μια προειδοποίηση, μια νύξη, μια κατάφαση, μια παραδοχή. Ένα μικρό σινιάλο, ότι κάπου στα πέντε βήματα τελείωνε ο δρόμος και θα στουκάρω αν πάω με εκατό.
Δεν πειράζει όμως, συμβαίνουν και τρακαρίσματα στις καρδιές. Δεν ήταν δα και πολύς ο καιρός, λίγο το διάστημα, λίγες οι αναμνήσεις, λίγες οι στιγμές, μεταχειρισμένο και το αυτοκίνητο κι ο αστράγαλος εδώ που τα λέμε έχει και τρία ραγίσματα. Μόνο που μέσα σε όλο αυτό το λίγο, υπήρξε η ελπίδα, η συναισθηματική επένδυση. Κακώς θα μου πεις. Κι εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου. Κακώς, κάκιστα. Ίσως ευθύνεσαι λίγο κι εσύ επειδή ήσουν πειστικός κι απόλυτος πως είναι ανοιχτός ο δρόμος που πηγαίνουμε.
Δεν πειράζει όμως, συμβαίνουν και λάθη στις αποφάσεις. Το μόνο που σου εύχομαι ολόψυχα είναι να μη μετανιώσεις ποτέ για την απόφασή σου, για τον τρόπο που έγινε όλο αυτό. Να μη μετανιώσεις, επειδή αν συμβεί, αλήθεια, δε φτιάχνεται το αμάξι πια, έτσι όπως στραπατσαρίστηκε. Κι αντίθετα με ό,τι ίσως πιστεύεις δε θέλω να είσαι δυστυχισμένος. Θέλω να είσαι χαρούμενος, ακόμη κι όταν συλλογίζεσαι τη μη παραδοχή σου. Κι αυτό θα είναι η μεγαλύτερή μου ευχή προς εσένα. Το μόνο που θέλω από σένα, αφού το κλάψαμε το αμάξι, είναι ο αστράγαλός μου. Αν και πονεμένος, είναι δικός μου και τον θέλω για να κάνω κι εγώ πια το πρώτο μου βήμα.
