Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Άννα-Μαρία.
Αεροδρόμια, λιμάνια, σταθμοί τρένων, σταθμοί λεωφορείων. Μέρη που χαράζονται βαθιά μέσα στην καρδιά. Μέρη που αφήνουν το στίγμα τους στη μνήμη, καθώς σχεδόν πάντα θυμάσαι τις στιγμές σου εκεί- αφού σηματοδοτούν σχεδόν πάντα μια αλλαγή. Μέρη που κρατάνε στα απολεσθέντα μια αγάπη, μια θλίψη, μια λησμονιά και μια αιώνια λαχτάρα για φυγή κι επιστροφές.
Εδώ κι εγώ, σε ένα αεροδρόμιο, καθώς είμαι κολλημένη περιμένοντας την αναχώρηση της πρωινής πτήσης. Ο νους μου τρέχει σε σένα. Σαν να σε βλέπω μπροστά μου, την ώρα που ετοίμαζες βαλίτσες και πράγματα κι εγώ σε μια γωνιά να παλεύω να κρατήσω τη μύτη μου ψηλά για να μη σου δείξω ότι δεν την παλεύω και πολύ. Κάθε φορά που σε έβλεπα να φεύγεις, έφευγε κι ένα κομμάτι μου μαζί σου. Κάθε φορά που τη θέση σου στο κρεβάτι μας έμενε να καλύψει η φούτερ σου και το σουβέρ δεν είχε πάνω το ποτήρι σου. Κάθε φορά που άνοιγα θερμοσίφωνα για έναν και δεν έβγαινε πλυντήριο γιατί τα ρούχα ήταν λίγα. Όλες εκείνες τις φορές, που πάλευα κι η μύτη έπεφτε με το που έκλεινες την πόρτα, από την υγρασία των ματιών.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που σου έκανε τόσο εύκολο τον αποχωρισμό. Θαύμαζα που μπορούσες εύκολα να λείπεις τόσο συχνά, για τόσο καιρό. Θα μπορούσα να σου μιλάω ώρες ολόκληρες για εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που έκανε η ασφάλεια να ξαναμπεί στον τοίχο κάθε που έκλεινε η πόρτα κι ήσουν από τη λάθος πλευρά. Σφίγγομαι και μόνο στη σκέψη του ήχου της. Μα δεν ωφελεί πουθενά, εδώ που τα λέμε. Όσο κι αν στο φώναζα άλλωστε και τότε, δεν άλλαζε ποτέ κάτι.
Ξέρεις όμως τι θα ήθελα; Πες το και παράπονο! Μια φορά πριν προλάβεις να φύγεις, πριν μπεις στο αεροπλάνο, στο πλοίο, στο αυτοκίνητο, να γυρίσεις και να μου πεις «θα μείνω». Κάθε κύτταρο, κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μου λαχταρούσε, τόσο απεγνωσμένα, να ακούσει αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στόμα σου, που τα σχημάτιζα σχεδόν καλλιγραφικά στον αέρα ανάμεσά μας με την ανάσα μου.
Σου έχω κι εναλλακτική, βεβαίως. Να κλείναμε μια φορά μαζί αυτήν την πόρτα. Οδεύοντας προς την πτήση αυτή, την όποια πτήση, μαζί. Όποιος κι αν ήταν ο δρόμος που θα μας έβγαζε- δε με ένοιαζε. Μου αρκούσε που θα ζούσαμε την ταλαιπωρία της αναμονής και το χάλια -και πανάκριβο- καφέ του αεροδρομίου παρέα. Και φάνταζε αυτό καλύτερο από τις πιο σπουδαίες διακοπές.
Αυτό βέβαια, είναι άλλη συζήτηση. Κι έτσι, καθισμένη σε μια καρέκλα του αεροδρομίου, περιμένοντας ακόμα, γράφω για ‘σένα. Για σένα που κατακλύζεις τη σκέψη μου. Ίσως να φταίω εγώ, που έδινα βάση στα λόγια και τα σχέδια που κάναμε μαζί. Ίσως αν άφηνα τη μύτη να πέσει, να μη βρισκόμουν τώρα εδώ. Ίσως να μπορούσα να χαζεύω το γλυκό αυτό ζευγάρι που κάθεται αγκαλιά απέναντί μου χωρίς να αισθάνομαι θλίψη και μια μικρή ανακατωσούρα, για την αμηχανία που μου προκαλεί η αμοιβαιότητα.
Ανάθεμα σε! Με ακολουθείς παντού. Κι όχι με τον τρόπο που θα ήθελα. Έλα μια φορά και κάν’ το σωστά. Έλα μια φορά και μην ξαναφύγεις.
