Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Σοφία.
Ψέματα είναι πως μου πέρασες, δεν το έχεις πάρει χαμπάρι; Δεν καταλαβαίνεις πως καθετί που κάνω ακόμη αφορά εσένα; Αφού γουστάρω όσο τίποτα άλλο να σε πάρω και πάλι αγκαλιά. Γιατί το «χώρια» δε μας πάει.
Πόσες βραδιές δεν πέρασαν με μένα και σένα να το παίζουμε, τάχα μου, αδιάφοροι. Όταν κι δυο μας ξέρουμε πως αυτή η φωτιά θα μας κάψει ξανά. Γιατί δεν πέρασε νύχτα που να μην ήσουν η τελευταία μου σκέψη. Και το πήρα απόφαση πια πως θα γίνω και πάλι δικιά σου. Γιατί η τάξη που μπήκε στη δικιά μου ζωή είναι ένα άχαρο τυπικό δρομολόγιο.
Βρίσκεσαι στη σωστή σχέση;
Απάντησε 100 ερωτήσεις στο ψυχολογικό μας τεστ και μάθε!
Και ξέρεις, δίψασα να ζήσω στα δικά σου χέρια. Χόρτασα να σου λέω «όχι», όταν το «όχι» μου είναι «ναι». Μου έλειψε να σου σπάω τα νεύρα και να στέλνουμε τους εγωισμούς μας εκδρομή. Το σπίτι είναι άδειο και το κινητό προέκτασή μου, γράφοντας και σβήνοντας μηνύματα που ποτέ δε σου έστειλα. Περιμένω την αυριανή μέρα, που ζήτησες εσύ να με δεις. Που δε θέλω να σου πω τίποτα, απλώς να σε δω και να σε γεμίσω φιλιά και σιωπές.
Γιατί δε γουστάρω να πω μεγάλα λόγια. Θέλω να μείνω να σε χαζεύω μέχρι το ξημέρωμα να μας χωρίσει. Θέλω να σε χαζέψω μια ακόμη φορά καθώς καπνίζεις το τελευταίο τσιγάρο σου και να σου κλέβω την τελευταία τζούρα. Γιατί αυτό σου έσπαγε τα νεύρα περισσότερο. Κι εγώ κάθε που σε νευρίαζα την πατούσα ξανά και ξανά.
Δεν ξέρω πώς μπορούμε να ‘μαστε μαζί. Γιατί οι παθιασμένες ιστορίες έχουν την κατάρα να μένουν απλά ατελείς. Ίσως για να μη χαλάσουν στο ρουτίνιασμα του χρόνου. Ίσως για να μπορεί το μυαλό να ελπίζει στο ξαναζωντάνεμα αυτών των βραδιών. Ίσως για να αναγεννιόμαστε κάθε που το μέσα μας φωνάζει πως πεθαίνει. Οι μεγαλύτεροι έρωτες δε συμβιβάστηκαν ποτέ. Όπως ούτε εγώ ούτε κι εσύ. Γι’ αυτό δεν αφήσαμε ο ένας τον άλλο. Γι’ αυτό δεν μπήκε στα σκαριά το πάθος αυτό.
Φοβάμαι πως δεν έχω άλλες μάσκες να σου κρυφτώ. Γιατί κουράστηκα να κρύβομαι κυρίως από μένα. Και ξέρω μόλις οι ματιές μας βρεθούν, θα καταλάβεις πως δε θα ξαναφύγω μακριά σου. Δεν μπορώ -κι ας το πάλεψα. Κανένα ενδιαφέρον, ανιαροί άνθρωποι, χλιαρές συζητήσεις και βαρεμάρα. Εσύ είσαι ζωή, κατάρα, πόλεμος, μονόδρομος. Είσαι όλα αυτά που δεν ήθελα. Μα δεν μπορώ να τα βγάλω πια απ’ το μυαλό.
Ίσως να μη βρω το δρόμο να φύγω από κοντά σου ξανά. Ίσως με το αντίο μου να μη με ξαναδείς και να μη σε ξαναδώ. Γιατί φοβάμαι όσα θέλω. Κι η πιο μεγάλη επιθυμία μου ήσουν πάντα εσύ. Κι εγώ η δική σου. Τα καστράκια που χτίσαμε γύρω μας με τα χέρια του εγωισμού θα είναι πάντα φτιαγμένα από άμμο. Να γκρεμίζονται κάθε που ένας άνεμος φυγής θα μας φέρνει κοντά.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
