Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Αγγελική.
Μου πήρε μήνες να καταλάβω τον λόγο που οι φίλοι μου σε ήθελαν μακριά μου. Μα κάλιο αργά παρά ποτέ όπως λέει ο λαός. Φάνταζες ιδανική περίπτωση στα μάτια μου, όμως ξέχασα πως έχω μυωπία. Η ιστορία αγάπης μας ξεκίνησε από την αρχή με λάθος πορεία, αλλά καλός βλάκας κι εγώ που πάω και πέφτω με τα μούτρα στην απόρριψη. Ήθελα όμως, να ξέρεις. Ήθελα απεγνωσμένα να βρω τον τρόπο που θ’ αλλάζαμε πορεία και θα μπαίναμε στο σωστό ρεύμα πριν θρηνήσουμε καρδιές.
Ο λαός λέει επίσης «όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι» όμως εμένα με θάμπωσαν οι κερασιές. Πίστεψα πως ήμουν το «ιδανικό» σου χωρίς δεύτερες σκέψεις, κι ας τερμάτιζα πάντα σε δεύτερη θέση. Το έβλεπαν όλοι γύρω μου, ακόμα κι εγώ όμως, μεταξύ μας, εθελοτυφλούσα. Ζούσα στις δικές μου αυταπάτες με την πεποίθηση πως στον επόμενο αγώνα θα τα καταφέρω και θα κατακτήσω το πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Μάταιες οι προσπάθειές μου και στο τέλος κάθε αγώνα η πληγή σου μέσα μου μεγάλωνε κι ακόμα λίγο. Κάθε στιγμή που απομακρυνόσουν αναρωτιόμουν γιατί δεν μπορώ να σε κάνω να μ’ αγαπήσεις, αφού εγώ μπορώ και το κάνω τόσο εύκολα. Έπεφτες σ’ άλλες αγκαλιές και μόλις έχανες το περιστασιακό σου παιχνίδι ερχόταν η στιγμή που έβγαζες το παλιό από το συρτάρι.
Περίμενα μέσα σ’ αυτό το συρτάρι, να με πάρεις στα χέρια σου. Κι εσύ δε με απογοήτευες, επέστρεφες με συνέπεια στην καβάτζα σου. Σ’ εμένα. Δίχως κανέναν δισταγμό σε δεχόμουν και σαν καλό παιχνίδι, προσέφερα την ευχαρίστηση και την επιβεβαίωση που αποζητούσες μανιωδώς. Ήλπιζα πως παίζοντας με τους όρους σου θ’ άλλαζε κάτι μέσα σου για μένα. Έχω τεράστιο μερίδιο ευθύνης που σε πίστεψα. Το είχα δεδομένο πως δε θα υπήρχε κανένας παραχαράκτης εκεί έξω. Πώς μπορείς να λες «σε θέλω» ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι καν κοντά;
Πονάει να είσαι η δεύτερη επιλογή. Αυτό δεν ήταν τίποτα βέβαια μπροστά στο άλλο. Γιατί περισσότερο με διέλυσε η στιγμή που συνειδητοποίησα πως η δεύτερη επιλογή ποτέ δε γίνεται πρώτη. Κι ας γνωρίζω μέσα μου πως θα επιστρέψεις αργά η γρήγορα, για έναν γύρο ακόμα, γιατί ο δικός μας κύκλος είναι εκτός από φαύλος, μικρός. Κι όταν έρθεις ξανά, ελπίζω να μη με βρεις εκεί. Κλείνοντας, πάρε και μια ευχή για το δρόμο. Άντε γαμήσου λοιπόν και καληνύχτα.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
