Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ρ.Π.
Ξέρω ότι οι πιθανότητες να διαβάσεις αυτό το άρθρο είναι μηδαμινές, αλλά εγώ πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου. Πρέπει να τα πω, γιατί όσο τα κρατάω θα συνεχίσουν να με κρατάνε πίσω, να με παιδεύουν κάθε μέρα και να με δένουν μαζί σου.
Αυτά που θέλω να πω είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Μου χρωστάς πολλά, αλλά το ίδιο μας χρωστάω κι εγώ. Από τη μια δεν πρόλαβα να σε χορτάσω κι από την άλλη νιώθω ότι έγιναν ήδη αρκετά, ακόμα κι αν ήταν πολύ λίγα στην τελική. Η εξαφάνισή σου δεν ήταν απρόσμενη. Την περίμενα. Την ένιωθα να πλησιάζει και να σε παίρνει από εμένα ξανά. Την πρώτη φορά το αγνόησα, αλλά αυτή την φορά ήξερα ότι δε θα άντεχα να το ξαναπεράσω όλο αυτό.
Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, αρκετούς μήνες μετά από απόλυτη σιωπή, μου εξήγησες μέσα από μισόλογα ότι έφυγες λόγω παραγόντων -πίεση από τρίτο πρόσωπο, φόβος ότι αυτό που είχαμε ήταν αληθινό κι άλλα πολλά. Ζήτησες συγνώμη, όμως και αυτό ήταν κάτι πρωτοφανές για τα δικά μας δεδομένα. Ήταν η πρώτη φορά που σε άκουσα να το παραδέχεσαι και αυτό με έκανε να σε δω όπως ακριβώς είσαι. Ένας άνθρωπος με αδυναμίες και προβλήματα, όπως όλοι μας. Ποτέ δε σε κατηγόρησα για κάτι. Πάντα σκεφτόμουν ότι ήταν δικαίωμα σου να εξαφανιστείς χωρίς να πεις τίποτα. Σε δικαιολογούσα για όλα. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα δεν έχω ξεπεράσει ό,τι έγινε μεταξύ μας. Ακόμα νιώθω ότι όλα αυτά συνέβησαν, γιατί τα θέλαμε, αλλά σταμάτησαν γιατί το ήθελες εσύ. Με πονάει που δεν υπήρξε συνέχεια στη δική μας ιστορία. Με πονάει που δε θα μάθουμε ποτέ ο ένας τον άλλο. Με ταράζει να σε σκέφτομαι με κάποια άλλη. Με τρελαίνει να σε θυμάμαι να μη με κοιτάζεις την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε. Με χαλάει να θυμάμαι το αδιάφορο βλέμμα σου και την παγωμένη σου στάση εκείνο το μοναδικό και τελευταίο μας βράδυ.
Αλλά έτσι έγιναν τα πράγματα. Κι εγώ έμεινα μόνη. Μόνη με τα αισθήματά μου και την αγάπη που ήμουν έτοιμη να σου δώσω απλόχερα και για όσο την χρειαζόσουν. Ήμουν διατεθειμένη να σε βοηθήσω να τα ξεπεράσεις όλα. Θα ήμουν πλάι σου ό,τι κι αν χρειαζόσουν. Θα σε προστάτευα, θα σε φρόντιζα και θα σε αγαπούσα όπως ακριβώς θα μου το ζητούσες. Θα σου έδινα εμένα την ίδια και δε θα με ένοιαζε ακόμα κι αν έκανες την καρδιά μου κομμάτια στο τέλος. Και όλα αυτά. γιατί πίστευα -και ακόμα πιστεύω- ότι αξίζεις να αγαπηθείς. Αξίζεις να σε φροντίσουν, να σε περιποιηθούν, να σε βοηθήσουν, να σε κρατάνε αγκαλιά και να σε πνίγουν στα φιλιά σαν να μην υπάρχει αύριο.
Εμένα δε μου έδωσες τον χρόνο να τα κάνω όλα αυτά πριν εξαφανιστείς. Όμως μου ζήτησες να τα κάνω μερικούς μήνες αργότερα. Η απάντηση μου ήταν αρνητική. Σου είπα ότι δεν είχαμε κάτι στην τελική και ότι δεν τρέχει τίποτα. Αυτό ήταν το δικό μου ψέμα και ίσως η μικροπρεπής προσπάθεια μου να σε πληγώσω. Μετανιώνω που το έκανα. Αλλά δε μετανιώνω που αρνήθηκα. Θα συνεχίσω να πονάω για όσο καιρό μου πάρει να ξεχάσω όλα όσα έγιναν και όσα ήθελα να γίνουν.
Δε με άφησα να κλάψω και να θρηνήσω την ιστορία μας. Ίσως αυτό να είναι ο λόγος που σε σκέφτομαι συνέχεια. Ίσως να φταίει το ότι μου λείπεις ακόμα. Ίσως το ότι δεν είναι εύκολο να μη θυμάμαι και να μην πονάω όσο κι αν θέλω να πάψω. Ξέρω όμως με απόλυτη σιγουριά ένα πράγμα. Δε μετανιώνω για τίποτα. Αν ήταν να γυρίσει ο χρόνος πίσω θα επέλεγα και πάλι να είμαι μαζί σου. Θα επέλεγα εσένα και την τρέλα σου. Θα επέλεγα να σε αγαπήσω και θα σου έδινα όσο περισσότερα μπορούσα, ακόμα κι αν ήξερα ότι είχαμε ημερομηνία λήξης.
Μου χρωστάς μια Παγωμένη Αλάσκα. Μου χρωστάς ένα τατουάζ. Μου χρωστάς μια γνωριμία με την Άρια. Μου χρωστάς ένα ταξίδι. Μου χρωστάς εσένα. Σου χρωστάω εμένα.
