Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Θα ήθελα μια φορά, μια από κείνες που σωπαίνεις και κοιτάς στο πάτωμα ή το παράθυρο, να μπορούσα να μπω μες στο μυαλό σου. Ή μια από κείνες τις φορές που απάντησες τίποτα στην ερώτηση που ήθελε να μάθει τι έχεις. Το τίποτα που πάντα είναι κάτι. Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να το ξέρω αυτό το κάτι, σα να έβγαινε απ’ το δικό μου μυαλό. Να είχα λέει, μια υπερδύναμη και να διάβαζα τη σκέψη σου. Μου λες πως θα τρόμαζα αν ήξερα τι σκέφτεσαι κι εγώ γελάω. Γιατί αυτό που πάντα τρομάζει τους ανθρώπους, είναι η άγνοια.
Φτιάχνουν σενάρια και ιστορίες για να μπορέσουν να εξηγήσουν όλα εκείνα που τους φαίνονται παράξενα, να δώσουν όνομα σε ό, τι δε γνωρίζουν, για να μπορέσει μετά με τη σειρά του να γίνει πιο οικείο στα μάτια τους. Είναι ίσως πως αυτό που δεν ξέρεις, δεν μπορείς να το ελέγξεις, να το φέρεις στα δικά σου ρηχά νερά και να το κουμαντάρεις.
Και ο έλεγχος σημαίνει εξουσία, δικαιοδοσία, σου δίνει τη δύναμη να μπορέσεις να ποφασίσεις εσύ και όχι να αφήσεις το άγνωστο να σε πάει. Και τι πιο άγνωστο και βαθύ από την αδιάβαστη ανθρώπινη σκέψη; Ναι αυτή θα ήθελα να είναι η δύναμή μου. Να σε διαβάζω σα να ήσουν οι σειρές από κάποιο βιβλίο, σίγουρα το αγαπημένο μου.
Από την άλλη ίσως ο κόσμος να γινόταν ένα απίστευτα βαρετό και κοινότοπο μέρος, αν καταφέρναμε να διαβάσουμε το μυαλό των άλλων. Δε θα είχαμε αμφιβολίες ούτε θα εικάζαμε πράγματα, δε θα γεννιόντουσαν ψεύτικες ελπίδες ούτε μονόπλευροι έρωτες γιατί θα ξέραμε, πως κατα κει που πάμε είναι γκρεμός.
Δε θα υπήρχαν εκπλήξεις ούτε αιφνιδιασμοί. Ένα αιώνιο γαιτανάκι επιτυχημένης πρόβλεψης όπου όλα θα έστεκαν ασάλευτα μπροστά στη σιγουριά του λόγου και της πράξης. Δε θα υπήρχαν κρυμμένοι άσσοι στο μανίκι ούτε κινήσεις ματ και θα ήμασταν όλοι καταδικασμένοι σε μια ψυχαναγκαστική ειλικρίνεια. Μα ίσως και πάλι να ήταν τα πράγματα πιο απλά, γιατί θα υπήρχε μόνο η αλήθεια, που τώρα λέμε ότι πονάει γιατι δεν την έχουμε συνηθίσει. Γι’ αυτό σου λέω, θα ήθελα τόσο να μπω στο μυαλό σου και να συνηθίσω κι εγώ με τη σειρά μου την αλήθεια σου.
Να μάθω διάολε, να σ’ αγαπάω γι αυτό ακριβώς που είσαι και όχι γι αυτό που εν μέρει φαντάζομαι και φτιάχνω. Μπορεί λιγάκι να μου λείψουν τα παραμύθια, μα δεν πειράζει. Γιατί όλα τα τίποτα, θα έχουν γίνει κάτι.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
