Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει η Ε.
«Σκεφτόμαστε αλλιώς, μα ποιος είπε πως αυτό είναι εμπόδιο;» μου λες και για δυο δευτερόλεπτα κοντοστέκομαι προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω τα λόγια σου. Προσπαθώ να δω αν στη φωνή σου κρύβεται σιγουριά και λίγη πειθώ, ή αν αυτό το τρεμούλιασμα που ακούω είναι για το ενδεχόμενο να διαφωνήσω και να σου πω πως είναι όντως εμπόδιο, πως θέλω να το λήξουμε εδώ γιατί λες εσύ πορτοκαλί κι εγώ κόκκινο. Προσπαθώ, ακόμα, να καταλάβω αν όντως θες να λάβεις απάντηση ή αν το καλύτερο που μπορώ να σου δώσω για να σε καθησυχάσω είναι η σιωπή μου, μα δεν ξέρω. Κι αυτό γατί όντως σκεφτόμαστε αλλιώς. Γιατί αυτό που θα δούλευε σε μένα, σε σένα πιθανότατα να ήταν κόκκινο πανί. Και μπερδεύομαι.
Δεν ξέρω πώς μπορεί το μεταξύ μας να πετύχει όταν οι κώδικες επικοινωνίας μας φέρνουν λίγο σε αυτούς των τουριστών που δε μιλάνε γρι τη γλώσσα και προσπαθούν να επικοινωνήσουν με την Ελληνίδα γιαγιά για να τους δώσει οδηγίες για την Ακρόπολη. Δεν ξέρω πώς μπορούμε να συνεννοηθούμε όταν το ενενήντα τοις εκατό των συζητήσεών μας καταλήγουν σε παρεξηγήσεις. Κι ίσως όχι από εκείνες που τελειώνουν με εμάς τους δύο θυμωμένους, μα εκείνες -τις λίγο χειρότερες- που μας αφήνουν να πιστεύουμε πως φτάσαμε σε ένα συμπέρασμα κι είμαστε ευχαριστημένοι ενώ έχουμε καταλάβει άλλα εσύ κι άλλα εγώ. Πώς θα γίνει λοιπόν να βγάλουμε άκρη για τα σημαντικά αν δεν μπορούμε να το κάνουμε για τα ασήμαντα;
Πώς να γυρίσω να δηλώσω βεβαιότητα όταν τα στοιχεία είναι όλα κατά του αποτελέσματος που ζητάμε; Κι έστω ότι έρχομαι και σου λέω πως έχουν χαθεί οι αμφιβολίες μου, τι θα κάνω αν αύριο αυτό αλλάξει; Ξέρεις, για κάτι χαρακτήρες σαν εσένα κι εμένα, που έχουμε βάλει τον εγωισμό μας στο ψηλότερο ράφι της βιτρίνας του σαλονιού και τον χαζεύουμε, είναι δύσκολο να κάνουμε οπισθοχώρηση έπειτα από βαρύγδουπες δηλώσεις. Μετράει για χάσιμο το να βγουν λάθος τα λόγια μας και δεν είμαι σίγουρη αν αυτό μπορώ να το σηκώσω. Πιο εύκολο δεν είναι να το πάρουμε μέρα με τη μέρα και να περνάμε ένα εμπόδιο τη φορά;
Έτσι ας το κάνουμε. Και κάτι μου λέει πως θα παραμείνουμε τυχεροί και θα συνεχίσουμε να κερδίζουμε, για καιρό ακόμη. Ίσως όχι για πάντα, μα ξέρεις τις απόψεις μου, αυτό θα ήταν έτσι κι αλλιώς υπερεκτιμημένο. Μια ιστορία δίχως τέλος είναι μια ιστορία ημιτελής, δε με τρομάζει λοιπόν το να γραφτεί κάποια στιγμή κι αυτό, αρκεί να γίνει η συγγραφή του με τους δικούς μας όρους. Να πάρουμε μολύβι και χαρτί και να δημιουργήσουμε τις πιο ξεχωριστές στιγμές μέσα από τις κρυμμένες αντιθέσεις μας και για φινίρισμα να βάλουμε μια φωτιά και να το κάψουμε όλο. Εντυπωσιακό τέλος ζητάνε οι διαφορές που παλεύτηκαν για να σμιλευτούν. Κι αυτό θα τους δώσουμε. Όταν όμως έρθει η στιγμή τους. Μέχρι τότε το ζούμε.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
