Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Είναι μεσάνυχτα κι εγώ γράφω για σένα. Γράφω για όλα αυτά που θέλω να σου πω και που τελικά ποτέ δεν τολμάω. Να πεις πως δεν είχα τις ευκαιρίες μου; Τις είχα και με το παραπάνω. Αυτό που δεν είχα, όμως, ποτέ, είναι θάρρος. Το θάρρος να ρίξω τους τοίχους μου, το θάρρος να αγκαλιάσω τους φόβους μου, το θάρρος να δεχτώ την απόρριψη.
Ξέρεις, στο μυαλό μου προβάλλω συνεχώς σενάρια και διαλόγους, στους οποίους σου αναλύω ακριβώς το πώς αισθάνομαι για σένα και τι είναι αυτό που σε κάνει ξεχωριστή στα μάτια μου. Κάθε πλοκή διαφορετική, κάθε διάλογος ξεχωριστός, μα το φινάλε μένει πάντα ίδιο. Κι οι τίτλοι τέλους πέφτουν στην απόρριψη. Έχω συμφιλιωθεί με τις απορρίψεις και γι’ αυτό άλλωστε κάθε σενάριό μου τελειώνει με αυτή.
Όμως, εσένα, θέλω να σε γνωρίσω. Θέλω να μάθω για σένα. Κι όχι, δεν εννοώ ότι θέλω να μάθω ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα ή πόσα αδέρφια έχεις. Θέλω να μάθω για το μεγαλύτερό σου όνειρο, τους φόβους και τις παραξενιές σου, πότε έμαθες να κάνεις ποδήλατο, ποια ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες ευτυχισμένη, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «σπίτι». Θέλω να καθίσουμε μαζί σε ένα μπαλκόνι μέχρι το πρωί και να μου μιλάς για τα αγαπημένα σου τραγούδια, για την πρώτη φορά που μέθυσες και για το πώς πιστεύεις ότι δημιουργήθηκε η γη. Θέλω να κάνω μαζί σου τις πιο χαζές, ανούσιες αλλά και πιο βαθιές συζητήσεις.
Θέλω να παίξω κυνηγητό μαζί σου, χιονοπόλεμο, να μπούμε στα συγκρουόμενα και να γελάμε σαν μικρά παιδιά. Θέλω να ταξιδέψω μαζί σου σε άλλες χώρες, να με ξεναγήσεις στην πόλη σου, να με πας στο αγαπημένο σου μπαρ και να φάμε στο αγαπημένο σου εστιατόριο. Θέλω, θέλω, θέλω… Όλα τα «θέλω» του κόσμου μόνο μαζί σου.
Ένα τραγούδι λέει «αν τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής, όσο το λένε, έχεις την πιο όμορφη ψυχή που ‘χω δει, συγχώρεσέ με». Σε αυτόν τον στίχο είδα εσένα. Έχεις αλήθεια την πιο όμορφη ψυχή που ‘χω δει, βλέμμα καθαρό, που σε διαπερνά, που σε αφήνει γυμνό. Αν με ρωτούσες ποτέ, τι με κέρδισε σε σένα, θα σου έλεγα ακριβώς αυτό. Τα καστανά σου μάτια.
Δυστυχώς, όμως, ζούμε στην εποχή όπου ο έρωτας, με βάση τον ορισμό των πολλών, συνεπάγεται με αδυναμία, στην εποχή όπου η Πηνελόπη δεν περιμένει τον Οδυσσέα και στην εποχή όπου η ωραία Ελένη δε θα φύγει με τον Πάρι. Είναι δύσκολοι καιροί για έρωτες, πόσω μάλλον για τους μονόπλευρους. Εκείνους που νιώθεις έτοιμος να αφεθείς, να τα δώσεις όλα και τελικά βρίσκεις τοίχο. Τότε δημιουργείται μια στιγμή στον χρόνο, που παγώνει και μένεις με το παράπονο, με ένα γιατί να σε κυνηγάει. Να, σαν απόψε τα μεσάνυχτα.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
