Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Γράφει ο Στέφανος.
Ωραία και τώρα που όλα τέλειωσαν μπορείς να αράξεις. Όχι δε θα χαλαρώσεις. Τη σιχαίνεσαι αυτή τη λέξη. Εσύ δε χαλαρώνεις ποτέ στη ζωή σου. Η δική σου ζωή είναι ένας τυφώνας. Είσαι ένας Ποσειδώνας που φυσούσε από πάντα και σκόρπιζε στις θάλασσες τρικυμίες. Και μέχρι τώρα μια χαρά σώζεσαι από τις τρικυμίες σου. Αλλά αυτό είναι και το αντιφατικό. Το γουστάρεις τελικά μάλλον όλο αυτό. Πέφτεις και παλεύεις με το θεριό σου και δυναμώνεις. Βουτάς χωρίς μάσκα κι αναπνευστήρα και ξανασηκώνεσαι μόνο για μια ανάσα.
Και σε ‘κείνη την ανάσα ήρθε και σε βρήκε. Κι ήρθε για να σε πάρει από τον βυθό και να γίνει λιμάνι απάνεμο. Ήρθε, τρύπωσε, σάρωσε και δεν ήθελε να φύγει. Παρακαλούσες από μέσα σου να μη φύγει και ας μην το έδειχνες. Τάραξε την απόλυτα φαινομενικά τακτοποιημένη δήθεν ζωή σου. Χείμαρρος ήταν που δεν κρατούσε τίποτα όρθιο. Δεν ήθελε να κρατήσει. Κι ήξερες πως είναι ικανή να γυρίσει τον κόσμο όλο για ένα της θέλω. Κι εσύ κατάφερες να γίνεις το μεγαλύτερο θέλω της.
Μη βρίζεις τώρα εκείνο το απόγευμα που τη γνώρισες. Ξέρεις πως έπρεπε να γίνει. Φανερωθήκατε ο ένας στον άλλον. Κανένας δεν έκανε πίσω. Κάθε βήμα του ενός έφερνε το επόμενο του άλλου. Κι είχε μια γοητεία όλο αυτό το παιχνίδι γνωριμίας που σε έκανε να περιμένεις τις ώρες που θα την αντάμωνες.
Πίνεις τώρα. Παρέα σου το ποτό και η μουσική. Κι εκείνης δεν της άρεσε να πίνεις. Ναι, αλλά τώρα εκείνη δεν είναι εδώ. Μονολογείς απόψε. Σιγά, μήπως και η πρώτη φορά θα είναι; Έχεις μάθει πια. Αγαπάς τη μοναχικότητά σου. Τα χρόνια που πέρασαν από πάνω σου, η ιστορία που έγραψες κι όσα βίωσες σε κάνανε να ζεις, να αποζητάς αυτή τη μοναχικότητα. Κι εκείνη σου έλεγε πως δεν είσαι εύκολος άνθρωπος· δεν της άρεσαν ποτέ τα εύκολα.
Και μιλούσε πολύ και δεν προλάβαινες να επεξεργαστείς τα λόγια της. Σαν να ήξερε πως κάποια στιγμή θα σταματούσε να μιλάει, θα σταματούσε να γελάει. Άλλωστε τις περισσότερες φορές οι λέξεις της έκρυβαν ένα «σ’ αγαπώ». Τελικά μάλλον αυτό δεν άντεξες. Τόσα πολλά σ’ αγαπώ σε πνίξανε. Κι ας απαντούσες πως εσύ δεν την αγαπάς παρά λίγο και πως όλα αυτά είναι αηδίες.
Γίνανε όλα τόσο γρήγορα που δε προλάβαινες τις εξελίξεις. Επίσης ατακαδόρικη απάντηση. Κι ας ήξερες πως εκείνη σε έβαλε να κάνεις όνειρα από μέσα σου. Κι ας απορούσες πώς μπορούσε να το διαχειριστεί όλο αυτό. Κατάλαβες λοιπόν τι έκανες; Έβαλες τον εαυτό σου να ονειρεύεται. Και δεν ήσουν ούτε γι’ αυτό έτοιμος. Ρίζωνες σε ένα τόπο που σε μαράζωνε και νόμιζες πως αυτοτιμωρείσαι.
Γελάει μέχρι και ο άλλος σου εαυτός απέναντι. Σε τρολάρει το είδωλό σου. Ποιον κοροϊδεύεις; Εσύ ο γίγαντας έγινες νάνος μπροστά στην αγάπη. Μπροστά στη δική σου την αγάπη. Εσύ που δεν έμαθες να χαλαρώνεις ποτέ έψαχνες την αγκαλιά της να χωθείς γι’ ασφάλεια. Σήκω τώρα και προχώρα. Ξαναγύρνα εκεί που ήσουν. Αλλά θυμήσου πως τώρα, αν βουτήξεις στο βυθό σου δε θα έχεις ούτε τις δικές σου ανάσες. Τις άφησες σ’ εκείνη. Γιατί τώρα δεν έχει τη δύναμη να πάρει ούτε τις δικές της. Κι ας κάθισες κοντά της ένα ολόκληρο βράδυ να σου τις μάθει.
Το μπουκάλι έχει αδειάσει αλλά ο ύπνος δε θα σε πάρει. Όπως δε θα σε παίρνει κανένα βράδυ που θα σου λείπει η καληνύχτα της. Που θα σου λείπει εκείνο το αύριο, που ήταν υπόσχεση κι όρκος για την επόμενη μέρα.
Εσύ της είπες πως όταν διαπιστώνουμε πως πρέπει να φύγουμε από κάπου ή από κάποιον, καλό είναι να το κάνουμε με συνοπτικές διαδικασίες αλλιώς λειτουργεί εις βάρος μας και σε χρόνο και σε ψυχικά αποθέματα. Μάζεψε τώρα όσα ψυχικά αποθέματα σου έχουν μείνει, ξεκίνα να σκουπίζεις τα συντρίμμια που έφτιαξες με συνοπτικές διαδικασίες και πέσε να κοιμηθείς. Κι αύριο, μαζεύεις τα υπόλοιπα.
