Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Έχω παρακαλέσει πλέον τους φίλους να μη μιλάνε για σένα. Κανένας δεν αναφέρει το όνομά σου, κανένας δεν αναφέρει την ιστορία μας. Κι εκεί που ήμουν κάπως ξεχασμένη και χαρούμενη, κάποιος σε ανέφερε. Σιωπή. Πάγωσα. Σαν χείμαρρος ξεχείλισαν όλες μου οι αναμνήσεις για σένα. Ξεκινάω, λοιπόν μ’ αυτό.
Δεν μπόρεσα να σε μισήσω. Μου ήταν αδύνατο.
«Το μίσος από την αγάπη απέχει μόνο ένα βήμα» είπε ο Χορν για τη Λαμπέτη και μ’ αυτό θα πορευτώ για το υπόλοιπο αυτού του ερωτικού γραπτού.
Όχι, δεν ήμασταν αυτό. Δεν ήμασταν δύο αστέρια που έπεσαν σε αυτόν τον κόσμο με σκοπό να ξανά βρεθούν, δεν ήμασταν το πεπρωμένο κανενός. Ούτε μας ένωσε η μοίρα για να διορθώσει κάποιο λάθος που έκανε. Ύστερα από πολλή σκέψη κατέληξα πως μόνο διόρθωση δεν ήμασταν. Τύχη και μοίρα, αιώνιοι εχθροί ένωσαν τις δυνάμεις τους και μας έφεραν κοντά, όχι για καλό. Για παιχνίδι. Γιατί στο μόνο που αυτές οι δύο σουσουράδες συμφωνούν είναι στα παιχνίδια. Εμείς παλεύαμε να μείνουμε μαζί κι εκείνες γέλαγαν σε βάρος μας. Πολύ εύκολο. Πολύ αστείο. Το διασκέδασαν.
Με αυτή τη διαπίστωση, εγώ έπρεπε να νιώθω εντάξει. Να νιώθω καλά γιατί τίποτα απ’ όλα αυτά δεν ήταν αληθινό. Όμως ένιωσα. Σε ερωτεύτηκα και νιώθω ντροπή που γράφω για σένα μετά από τόσο καιρό. Έπρεπε να ήμουν καλά, γελούσα, χόρευα, έβγαινα, αγαπιόμουν αλλά μέσα σε όλα αυτά υπήρχε ένα μεγάλο κενό. Το δικό σου.
Ένας μήνας και κάτι γράφει το ημερολόγιο και ψάχνει την παρουσία σου. Γράφω κατά καιρούς. Για άσχετα. Για σένα όμως πρώτη φορά. Τι να ξεστομίσω, τι να πω. Διαβάζω βιβλία και κάθε ερωτική σκηνή περιγράφει εμάς. Στο δικό μου μυαλό.
Αν μου ζητούσαν να σε περιγράψω; Θα σε παρομοίαζα με τη δική μου πανσέληνο. Ήρθες για να φωτίσεις το δικό μου σκοτάδι, λαμπερός, ασυνήθιστος, σχεδόν απρόσιτος, παραλίγο γεμάτος. Ήσουν ένα φαινόμενο μαγευτικό, ξεχωριστό, πρωτότυπο, σχεδόν όνειρο. Όμως όπως και η πανσέληνος, κράτησες κι εσύ μονάχα ένα μόνο βράδυ.
Αναζητώ στην καθημερινότητά μου τον έρωτα που χάθηκε μια Τρίτη. Ένα βράδυ με λίγο κρύο όπου ήρθες σχεδόν ατρόμητα, με φίλησες και μου είπες πως συνεχίζουμε. Πως δεν είναι το τελευταίο μας φιλί και ‘γω, αφελής, σε πίστεψα κι έφυγα με τη σκέψη πως θα έχω μια μοναδική ευκαιρία για να σε αποχαιρετήσω. Ανοησίες. Ανόητες Αγάπες που λέει κι ένα τραγούδι.
Τι να πρωτοπώ, σε ποιoν και γιατί.
Περίμενα μανιωδώς ένα μήνυμά σου, μάταια όμως. Κι όταν το έστειλες δεν είπες τίποτα ουσιαστικό σαν να είμασταν απλώς δύο περαστικοί, δύο τυχαίοι. Για έναν περίεργο και διαβολικό λόγο με δικαιώνεις .Ήμασταν ένα τίποτα, δύο αρνητικά σύμβολα που αρνιόντουσαν να γίνουν κάτι θετικό. Δύο πλήρως διαφορετικοί, δύο λάθη. Ένα μικρό πυροτέχνημα στην μέση του χαοτικού σύμπαντος. Αυτό ήμασταν. Που ό, τι κι αν συνέβαινε δε θα επηρέαζε τη λειτουργεία του. Αυτό ήμασταν.
Μόνο που, αυτό το μικρό για το σύμπαν πυροτέχνημα, συνέβη στη Γη. Στη μητέρα των θνητών και μόνο μικρό δεν ήταν για τα δεδομένα της.
Ήμασταν μια έκρηξη, που δε μας χώραγε μαζί η πλάση. Κι έτσι η Μοίρα και η τύχη, γι’ αυτό το χάος που προκάλεσαν τιμωρήθηκαν. Κι ήρθε και για μένα, επιτέλους, η ανακούφιση.
Στην υγειά, λοιπόν των παλιών αναμνήσεων. Στην υγειά σου.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
