Εκείνη η ερωτική επιστολή που κάποτε τόλμησες κι έστειλες. Ή εκείνη που έμεινε αποθηκευμένη σε κάποια πρόχειρα να τη σκονίζουν οι αμφιβολίες. Αυτόματες καταγραφές ή δομημένες εξομολογήσεις, είναι τα δικά σας αληθινά ερωτικά γράμματα και τα θέλουμε. Τόλμησε να τα μοιραστείς μαζί μας και με το πρόσωπο που απευθύνονται. Τα περιμένουμε στο info@ pillowfights.gr με τίτλο «Συστημένα».
Πόσο χιλιοειπωμένη, πολυσυζητημένη είναι η ιστορία μας. Πόσα ακόμα να γράψω και πόσα ακόμα έχω να σου πω; Πόσες γνώμες ακόμα ν’ ακούσω και ν’ αναρωτηθώ: “Λες; Μήπως; Μπας και;”. Όχι, θα πω ξανά, δεν είναι τέτοιος άνθρωπος, αποκλείεται. Κι όταν με πιάνει το παράπονο και ψάχνω δίκιο, άλλοι παίρνουν το μέρος σου κι άλλοι το δικό μου. Κι εγώ κάθομαι κι ακούω τόσες και τόσες απόψεις, ενώ τις απαντήσεις τις γνωρίζω μόνο εγώ. Άραγε θα τις επιβεβαιώσω ποτέ σ’ αυτή τη ζωή ή μήπως σε κάποια άλλη;
«Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που σε συνάντησα. Από το πρώτο βλέμμα, έγινες όλα όσα αγάπησα.» Δεν ξέρω ποιος το έχει γράψει, αλλά με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Μάλλον κάποιος που έχει ερωτευτεί πολύ. Κι εγώ, εδώ που τα λέμε, άργησα να το συνειδητοποιήσω. Ναι, έκανα λάθη. Ναι, έκανες κι εσύ λάθη. Άλλωστε, ποιο το νόημα κι η αξία αν όλα στη ζωή μας έρχονταν εύκολα, χωρίς προσπάθεια; Ναι, μετάνιωσα για τον πάγο που σου έριχνα. Ναι, φοβόμουν. Κι εσύ δεν προσπάθησες πολύ. Μάλλον δε με εμπιστευόσουν και πολύ. Δεν ήθελες να με πληγώσεις, ή δεν άντεχες να πληγωθείς; Ή μήπως πάντα θα υπάρχει κάποιος πιο έξυπνος από εμάς και θα βλέπει αυτό που εμείς νιώθουμε άλυτο; Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια και τί όχι πια. Θα σε γελάσω!
Ναι, ακόμα πιστεύω ότι είσαι ο έρωτας της ζωής μου. Θα πεις πως τρελάθηκα, μπορεί και ναι, ή μπορεί και να έχω δίκιο. Σε μια τόσο αποψιλωμένη συναισθηματικά κοινωνία, μπορεί αυτό που νιώσαμε να ήταν όντως αληθινό. Αυτό που λένε πως το βρίσκεις μία φορά στη ζωή σου κι είσαι τόσο τυχερός, γιατί κάποιοι άνθρωποι δεν το βρίσκουν ποτέ. Κι εμείς το πετάξαμε. Γιατί; Εγωισμός; Φόβος; Επιρροή από λόγια άλλων; Ή έλλειψη αμοιβαίων συναισθημάτων; Πες για άλλη μια φορά πως τα ‘χω χάσει, αλλά δεν πίστεψα στιγμή ότι δε με αγάπησες. Άλλωστε, εσύ το φώναζες κάθε ώρα και στιγμή.
Θυμάμαι όταν συζητούσαμε για παιδιά και μου έλεγες: “Φαντάζεσαι ένα πιτσιρίκι ίδιο εσύ;” Αυτό που ήθελα να σου πω και δεν το τόλμησα είναι ότι, θα ήθελα να έχει τα δικά σου μάτια. Τα μάτια που τόσο αγάπησα, που δεν ήθελα να πάρω το βλέμμα μου από αυτά και που όσο κι αν έψαξα, δε βρήκα άλλα που να τους μοιάζουν. Κι όντως, τώρα πια, μπορεί να σκέφτομαι βλακείες, αλλά μπορείς κι εσύ να σκέφτεσαι τα ίδια. Μπορεί αυτή η χημεία που είχαμε να μην τη βρούμε σε κανέναν· άραγε, όμως, είμαστε διατεθειμένοι για μία ακόμα προσπάθεια; Θα μας έδινες μία ακόμη ευκαιρία;
Δεν ξέρω τι άλλο να σου γράψω κι ας μην τελειώνουν τα λόγια μου ποτέ. Ήσουν πάντα αυτό που έψαχνα να βρω: Έναν άνθρωπο που τον νοιάζει η ουσία, που να ξυπνάει και να θέλει να προσπαθήσει, που δεν πετάει όσα λέγονται για όσα δεν μπορούν να ειπωθούν. Που ξεδιπλώνονται από τις κουβέντες και προσφέρει κιμπάρικα πτυχές του εαυτού που δεν ήξερε καν ότι έχει. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις εσύ. Εγώ πάντως, όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να σε σβήσω. Είναι αυτή η ουσία που λέγαμε. Αυτό που πετάξαμε κι άλλοι το ψάχνουν μια ζωή. Πόσο χαζοί υπήρξαμε, θεέ μου, τελικά.
Συντάκτης: Guest Pillowfighter
